Η επαγγελματική καταξίωση δεν λέει σε κάποιους τίποτα. Όπως στον Μανώλη και τη Βάσω. Είναι υπάλληλοι σε τράπεζα, κάθονται δίπλα – δίπλα και κοιτάζουν κάθε μέρα, πέντε φορές την εβδομάδα, το απέναντι ρολόι μέχρι οι δείκτες του να δείξουν 3 το μεσημέρι. H βάρδιά τους τυπικά τελειώνει νωρίτερα, στις 2, αλλά η διεύθυνση τους έχει διατάξει ατύπως να εξυπηρετούν και τους πρώτους εκπρόθεσμους πελάτες.

Κόσμος και κοσμάκης περνάει κάθε μέρα από το γκισέ. Κόσμος και κοσμάκης προσπερνά τα θλιμμένα τους μάτια. Ζητά πληροφορίες, ζητά υπογραφές, δίνει χρήματα, παίρνει χρήματα, ξεφυσά, φεύγει με βιασύνη. Την ίδια βιασύνη θυμούνται ο Μανώλης και η Βάσω να δείχνουν πιτσιρίκια. Ήθελαν να μεγαλώσουν, να πάρουν ευθύνες, να ζήσουν την πραγματική ζωή.

Η πραγματική ζωή που ονειρεύονταν, είχε μόνο δικαιώματα και όχι ευθύνες. Δεν μπορούσαν, όπως κανένα παιδί, να φανταστούν ότι για το αμάξι που οδηγείς πρέπει να πληρώνεις τη βενζίνη, την ασφάλεια και το φόρο του και για να συντηρείς το δικό σου σπίτι χρειάζεται να δουλεύεις όλη μέρα. Η πραγματική ζωή που ονειρεύονταν παιδιά, ήταν η ζωή που δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν. Και αν το ήξεραν, θα ήθελαν να μείνουν για πάντα παιδιά.

Αναπολούν τις βόλτες με τα ποδήλατα, το κυνηγητό, το κρυφτό, τα παιχνίδια στη γειτονιά. Θυμούνται την πρώτη τους μέρα στο Πανεπιστήμιο, τα ξενύχτια, τις τρέλες, όπως ήταν η καντάδα κάτω από το σπίτι της Βούλας. Ερωτευμένος ο Μανώλης, είχε πάρει μαζί του τον Αριστείδη, κιθαρίστα της παρέας και της είπαν το “Να μ’ αγαπάς” του Σιδηρόπουλου. Οι φωνές τους δεν θύμιζαν σε κάτι στον αγαπημένο τους ροκά, αλλά έτσι κι αλλιώς η Βάσω έλειπε από το σπίτι.

Σήμερα, ο Μανώλης και η Βάσω είναι σιδηροδέσμιοι σε τράπεζα. Ανομολόγητη επιθυμία τους παραμένει η τράπεζα – φυλακή να καεί. Κάποτε το ήθελαν από ιδεολογία, σήμερα από επιθυμία. Η ιδεολογία που είχαν τότε, πατά στην πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα. Θέλουν να γίνουν στάχτη η ρουτίνα κι η μιζέρια, γιατί έγιναν τα ανθρωπάκια που κορόιδευαν. Αισθάνονται ακόμη χειρότερα όμως από εκείνους, γιατί ενώ θέλουν δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Έχουν μόνο θλιμμένα μάτια που σκέφτονται τον εαυτό τους μέσα σε άλλα ρούχα και σε άλλες ζωές από αυτές που διάλεξαν.

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]

About The Author

Γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Αγαπά τους τοίχους τους, τους αγώνες και τους ανθρώπους τους. Του αρέσει να φωτογραφίζει και να γράφει για όσα δεν μπόρεσε να φωτογραφίσει. Κυκλοφορεί από τα εννιά του με μια εφημερίδα στο χέρι και συνεχίζει να γράφει σε μπλοκάκι στα ρεπορτάζ. Ακούει ό,τι μακριά πολύ μακριά μας ταξιδεύει και διαβάζει ό,τι του γυαλίσει στις βιτρίνες της Καλλιδρομίου, της Ζωοδόχου Πηγής και της Θεμιστοκλέους. Αγαπά τα νησιά και κάποτε θέλει να ζήσει σε ένα από αυτά. Μέχρι τότε, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μια διαφορετική δημοσιογραφία, με πολλά αυτοδιαχειριζόμενα 3point και γραφιάδες χωρίς περιορισμούς.

Related Posts