Πάνω στο τραπέζι έχει ουίσκι. Από τα μικρά ηχεία ακούγονται Tired Pony, ενώ λίγο πιο πέρα ακουμπισμένη σε stand είναι μια ακουστική κιθάρα. Υπολογιστής, βιβλία, ανάμεσα τους η αυτοβιογραφία του Keith Richards, κι ένα κρεβάτι που θυμίζει ράφι σ’ απόσταση αναπνοής από τη σκεπή. Είμαστε στο στιχουργείο -όπως το αποκαλεί- του Παύλου Παυλίδη στην Ιερισσό Χαλκιδικής. Ένα μικρό ξύλινο σπίτι, μακριά από το κέντρο του χωριού, στο οποίο οδηγεί δρομάκι που φέρνει σ’ αδιέξοδο. Λες και φτιάχτηκε έτσι για να τ’ αναγνωρίζουν μόνο όσοι πρέπει…
Το οικόπεδο αγοράστηκε από τους γονείς του Παύλου τη δεκαετία του ’80. Ο ίδιος έρχεται στην περιοχή τα τελευταία δέκα χρόνια. Στην αρχή είχε τροχόσπιτο, ανοιχτό για όλους τους φίλους του. Μαζεύονταν, έβλεπαν ταινίες, άκουγαν μουσική, έπιναν και έτρωγαν όπως κάθε παρέα στη δικό της στέκι. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και τώρα.
«Δεν περίμενα ποτέ ότι θα δώσω συνέντευξη εδώ. Περισσότερο πιθανή ήταν μια εκπομπή μαγειρικής με τόσα φαγοπότια που έχουμε κάνει!» Μου αποκαλύπτει το «μυστικό» τους. «Οι σχέσεις μας δεν φθείρονται με τα παιδιά εδώ. Ίσως γιατί απουσιάζει η καθημερινή επαφή. Αλλά και γιατί οι σχέσεις μένουν μακριά από οποιαδήποτε επιτήδευση. Εδώ είμαι ο Παύλος και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό».
Μιλάμε για το live του στα γενέθλια του Dam, κλασσικό ροκ μπαρ της Ιερισσού. Δέκα χρόνια από τα εγκαίνια, αλλά και δέκα χρόνια από τη μέρα που ο Παύλος μετέφερε το αντίστοιχο «καταφύγιό» του από την Αμοργό, εκεί. «Ήταν ένα πολύ ωραίο live. Με ωραίους ανθρώπους από κάτω». Το ταβάνι έγινε για άλλη μια φορά ουρανός. Άλλος ταξίδευε με τον «Βροχοποιό» , άλλος με το «Αεροπλάνο». Η «Νοσφεράτου» τους ένωσε όλους.
Το Dam δεν είναι απλά ένα μπαράκι, αλλά μαγαζί σύμβολο για την περιοχή, η οποία αντιστέκεται σθεναρά στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Οι αγωνιστές κάτοικοι επιλέγουν το Dam για να ξεδώσουν. Μοιράζονται χαρές και λύπες, παίρνουν κουράγιο κερνώντας ο ένα τον άλλο σφηνάκια στην υγειά του Κάκκaβου. Το περιβάλλον απόλυτα εναρμονισμένο στην περίσταση. Από το ταβάνι του κρέμονται μάσκες για τα δακρυγόνα, χαρίζοντας ομολογουμένως μια ξεχωριστή αισθητική. Ο Παύλος ενθουσιάζεται κάθε φορά που το επισκέπτεται. «Ένας πολύ ωραίος χώρος, όπου δεν ακούς απλά καλή μουσική, αλλά μαθαίνεις. Εξαίρετος ο Dj Δημήτρης Τζαναλέας!»
Ακούσαμε επίσης πολλά κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο. Οι «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί» έγραψαν για τον Παύλο την πιο αντιπροσωπευτική σελίδα του σχήματος μέχρι την επόμενη. «Βλέπουμε μια μπάντα που καταφέρνει να δουλεύει τον ήχο της μ΄ επιμονή και μετά από 6-7 χρόνια έχει αποκτήσει τον ήχο της. Από δίσκο σε δίσκο ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο την κατεύθυνση που θέλουμε να πάρουμε», τονίζει και μοιραζόμαστε την ιστορία για τη «Μαίρη».
«Δεν αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη κατηγορία γυναικών, κάνεις λάθος», λέει και με διαψεύδει για τραγούδι – «αφιερωμένο» στην καταπιεσμένη γυναίκα. «Αφορά τον καθένα μας, απλώς έτυχε να επιλέξω τ’ όνομα Μαίρη, μου κολλούσε καλύτερα. Κι εγώ κι εσύ και όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, υπάρχουν στιγμές που αρνούμαστε να κοιτάξουμε τη δική μας πραγματικότητα και κάνουμε ό,τι κι η Μαίρη».
Μ’ εκπλήσσει ευχάριστα στη συνέχεια. «Έχουμε υλικό που είναι ήδη έτοιμο και λογικά θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Είναι κομμάτια που έχουν παιχτεί ζωντανά στο studio και θέλουμε αυτό το live χρώμα να διατηρηθεί. Τα θέλουμε πιο «αδούλευτα» χωρίς ενορχηστρωτική επεξεργασία εκ των υστέρων».
Επιστρέφουμε στο live για τα γενέθλια του Dam. Θα μείνει αξέχαστο. Το κλίμα ήταν φορτισμένο για τα δέκα χρόνια, αλλά και για τον συγκινητικό αγώνα. Ο Παύλος τον χαρακτήρισε «ηρωικό και παράδοξο». «Ηρωικός διότι δεν διαπραγματεύονται την υπεράσπιση του τόπου τους. Με τεράστιο προσωπικό κόστος κι ανθρώπους φυλακισμένους, μια κοινωνία θέτει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο στο κράτος ότι θέλει ν’ αποφασίσει για τον τόπο της. Από την άλλη είναι παράδοξο να χαρακτηρίζονται τρομοκράτες και ακραίοι όσοι κάνουν το απολύτως φυσιολογικό».
Τους αφιέρωσε το «Σαν εσένα», κομμάτι από την εποχή που υπήρχαν ακόμα Ξύλινα Σπαθιά. «Ήταν ένας τρόπος για να υποκλιθώ στο θάρρος τους». Κι εκείνοι βέβαια του το ανταπέδωσαν τραγουδώντας εν χορώ «Ρε Παύλο τις λες τώρα που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα». Η ευχή όλων: «Σε δέκα χρόνια να είμαστε πάλι εδώ να γιορτάζουμε».
Παύλος και B-Movies έπαιξαν μέχρι αργά. Οι προτάσεις για τραγούδια έπεφταν βροχή. «Φωτιά στο λιμάνι», «Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά» κι άλλα αγαπημένα. Δεν χάλασε πολλά χατίρια. «Δύσκολη δουλειά να διαλέγεις;» του λέω. «Δύσκολο είναι να δουλεύεις οικοδομή και να ξυπνάς στις 6», μου απαντά. Χαμογελά και πάμε στην αυλή. Όμορφα παρτέρια και καθαρός αέρας. Μυρίζει βροχή, αλλά δεν κάνει κρύο. Η Ιερισσός είναι ένας πανέμορφος τόπος. Aν δεν υπήρχε το Στιχουργείο του Παύλου, θα έπρεπε να το εφεύρουν…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.