Εκείνη ακριβής. Εγώ ως είθισται, κατόρθωσα να “τσακωθώ” για πολλοστή φορά με την τύχη και για ακόμα μία φορά να εμφανιστώ… λαχανιασμένος σε ένα ραντεβού. Δεν μου κράτησε κακία. Αυτή μου η καθυστέρηση δεν μετέτρεψε σε εξοργισμένες ερωτήσεις, το διάπλατο χαμόγελο της και σύντομα καθίσαμε σε μία από τις μπόλικες ποικιλόχρωμες καφετέριες του Κεραμεικού. Δειλά-δειλά, με μία δόση αμηχανίας, ξεκινήσαμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της δικής της πορείας στα μουσικά δρώμενα, το οποίο για την ώρα δεν είναι… παχύ, αλλά σε κάθε περίπτωση πολλά υποσχόμενο. Η Ισμήνη Πεπέ μιλά στο 3pointmagazine.gr για το νέο καθεστώς που επικρατεί στο χώρο της, τη σχέση της με αυτόν, τον πρώτο της δίσκο, τη συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο και φυσικά το νέο της υλικό.
Κάτι το οποίο με απασχολεί όλο και περισσότερο και αυτό με το οποίο θέλω να ξεκινήσουμε, είναι το ερώτημα του γιατί ένας νέος άνθρωπος, βάσει των συνθηκών που επικρατούν, επιλέγει να ασχοληθεί σε επαγγελματικό επίπεδο με την μουσική.
“Επιλογή μου είναι να μην ασχολούμαι με την μουσική, με την προοπτική του να ζήσω από αυτή. Αν μπορούσα να ζήσω κιόλας χάρη σε αυτή, θα ήταν ιδανικός συνδυασμός. Αλλά δεν επιδιώκω να φτάσω σε αυτό το αποτέλεσμα, λόγω του ότι δεν θα ήθελα να κάνω εκπτώσεις. Πολλοί έχουν ωραία φωνή, μπορεί να έχω και εγώ μία συμπαθητική φωνή, αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν θα πήγαινα σε ένα σκυλάδικο για να την αξιοποιήσω και να μπορέσω να βγάλω κάποια χρήματα. Οι εκπτώσεις βέβαια αυτού που κάνεις, πολλές φορές είναι αναπόφευκτες και έχω κάνει και εγώ, αλλά το σημαντικό είναι να γίνονται εντός ενός πλαισίου που δεν έρχεται σε κόντρα με το έργο που θέλεις να παράγεις.
Απλά δεν είναι και λίγοι οι συνάδελφοι σου, οι οποίοι ενστερνίζονται την λογική του ότι “θα γίνω mainstream”, γιατί κάπως πρέπει να ζήσω και εγώ…
“Koίτα εμένα το mainstream δεν με πειράζει. Και οι περισσότεροι εκτός ελαχίστων, προσπαθούν να φτάσουν στο mainstream. Δεν χρειάζεται να τη δαιμονοποιούμε ως έννοια. Ο καθένας είναι λογικό να επιδιώκει αυτό που κάνει να έχει μία ευρεία απήχηση. Το πως θα το πετύχει είναι ένα άλλο ζητούμενο και όπως σου είπα και πριν, προσωπικά δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις. Ας πούμε και ο Μάλαμας έχει κατορθώσει να ακούγονται οι μουσικές του από πολύ κόσμο, όμως αυτό δεν συνεπάγεται ότι ξαφνικά υποβαθμίστηκε το έργο του για να γίνει γνωστός. Κατόρθωσε να γίνει γνωστός μέσα από αυτό που έκανε”.
Όσο αγνή όμως και αν είναι η προσέγγιση προς την μουσική, δεν παύει φαντάζομαι να υφίσταται το γεγονός ότι αντιμετωπίζετε μία σωρεία δυσκολιών. Ποια είναι τα πιο σημαντικά ζητήματα που έχεις ένας μουσικός σήμερα;
“Τα προβλήματα που υπάρχουν είναι πολλά, όχι μόνο ένα. Ένα από τα πλέον σημαντικά είναι το γεγονός ότι η δισκογραφία έχει πλέον πεθάνει. Δεν υπάρχει μουσική βιομηχανία, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα. Επομένως πλέον οι καλλιτέχνες πρέπει να βασίζονται επί της ουσίας αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις. Όσοι έχουν κάποια χρήματα, προωθούν και δουλεύουν με αυτό τον τρόπο. Για όσους πάλι αυτό δεν ισχύει, η κατάσταση είναι σαφώς πιο δύσκολη. Το καλό είναι πως η διάθεση των τραγουδιών πλέον είναι δωρεάν. Ο καθένας μπορεί να ακούσει τη δουλειά σου και αυτό είναι κάτι θετικό, αλλά πολλές φορές δεν είναι αρκετό. Ένα άλλο πρόβλημα φυσικά είναι αυτό που αναφέραμε περί χρημάτων. Αν πιστεύει κάποιος ότι θα βγάλει λεφτά από αυτό το επάγγελμα, τότε μάλλον ζει εκτός πραγματικότητας. Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια και οι πιθανότητες του να μπορέσει κάποιος να ξεφύγει από το γενικό κανόνα έχουν μειωθεί αισθητά”.
Παρόλα αυτά το θέμα με τις δισκογραφικές είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο και όχι τόσο ξεκάθαρο. Από την μία υπάρχει η αίσθηση πως συνεργάζονταν με εκμεταλλευτικούς όρους, ενώ η άλλη μάλλον θίγει την ανάγκη της ύπαρξης τους, λόγω προώθησης και ευκαιριών. Εσένα η δική σου θέση σου, πού εντοπίζεται;
“Η αλήθεια είναι πως πλέον έχουμε ένα δεδομένο. Αυτό που δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να κινηθεί μόνος του και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει και δεν βλέπω και το πως θα μπορούσε να αλλάξει. Είμαι και εγώ μπερδεμένη με αυτό το ζήτημα. Υπάρχουν επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές ας το πούμε. Το σίγουρο είναι ότι πλέον καταλήγουμε στο ότι η μουσική πορεύεται με έναν διαφορετικό τρόπο”.
Εσύ προσωπικά γιατί επέλεξες να βαδίσεις στα μονοπάτια της μουσικής;
“Το κάνω αυτό διότι κάτι θέλω να πω. Έχω την ανάγκη του να το εξωτερικεύσω, όταν φυσικά υπάρχει κάτι το οποίο θα ήθελα να εκφράσω. Το γεγονός ότι έχω επιλέξει να μην ζω από αυτό, με βοηθά να εκφράζομαι πιο ελεύθερα και όταν πραγματικά το έχω ανάγκη. Αυτό με γεμίζει. Κάποιοι μπορεί ενδεχομένως να πουν ότι δεν κυνηγάω το όνειρο μου, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν πρέπει να κάνεις κάτι για να το κάνεις Και γι΄ αυτό τον λόγο δεν έχω… «πλακωθεί» στα live”.
Πότε ξεκίνησε αυτό το… νταραβέρι με την μουσική;
“Όταν ακόμα ήμουν πολύ μικρή. Ξεκίνησα να μαθαίνω σιγά-σιγά, τελευταία τάξη του δημοτικού ξεκίνησα να γράφω κάποιους στίχους, σχετικά με τους πρώτους μου έρωτες (γέλια) και η σχέση μας εξελίχθηκε σταδιακά. Είδα ότι μου άρεσε πολύ και το συνέχισα”.
Το πρώτο τραγουδάκι που έγραψες, πώς ήταν;
“Δεν θυμάμαι αν ήταν το πρώτο, αλλά σίγουρα ήταν από τα πρώτα, λεγόταν “αιμορραγώ” και μιλούσε για αγάπες, έρωτες… (γέλια) Γενικά γράφω κατά βάση ακόμα ερωτικά τραγούδια”.
Ποιος είναι ο λόγος που ο έρωτας αποτελεί το βασικό αντικείμενο έμπνευσης των κομματιών σου;
“Θεωρώ πως ο έρωτας είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό συναίσθημα και μία μεγάλη κινητήριος δύναμη. Πιστεύω πως και τον καφέ που θα πιεις, πρέπει να τον γουστάρεις πολύ! Δεν σχετίζεται μόνο ή πάντα με ένα πρόσωπο. Είναι ένα συναίσθημα, που μπορείς να εντοπίσεις παντού και σε αναζωογονεί!”
Ερωτεύεσαι συχνά;
“Ω, ναι! Η αλήθεια είναι ότι ενθουσιάζομαι εύκολα. Μπορεί να ανοίξω μία μέρα το παράθυρο μου, να δω τον ήλιο και να αισθάνομαι τρισευτυχισμένη! Κακό από την μία μεριά, αλλά από την άλλη εγώ χαίρομαι! (γέλια)”
Οι μεγαλύτεροι φόβοι σου ποιοι είναι;
“Η μοναξιά! Δεν θεωρώ πως οι άνθρωποι, μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι”.
Ζούμε σε μία μεγάλη πόλη παρόλα αυτά, που πολλοί άνθρωποι ζουν νιώθοντας μόνοι…
“Όπως φαίνεται ναι… Δυστυχώς η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι απάνθρωπη και το ατομικό συμφέρον είναι αυτό το οποίο προσπαθεί ο καθένας να ικανοποιήσει. Για παράδειγμα μία 55άχρονη γυναίκα που θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, επειδή η κόρη της θα μπει στο δημόσιο, δεν σκέφτεται πως την ίδια ώρα με αυτήν της την κίνηση “θάβει” το μέλλον πολλών περισσότερων νέων ανθρώπων. Όλα λειτουργούν γύρω από ένα απίστευτά εγωκεντρικό άξονα”.
Θα ήθελα να επιστρέψουμε λίγο στα της μουσικής. Βλέπεις πλέον να υπάρχουν μεγάλες προσωπικότητες στο χώρος της;
“Το καλό είναι ότι έχουμε ακόμα προσωπικότητες όπως ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης. Δεν έμειναν στάσιμοι στις Τρύπες και στα Ξύλινα Σπαθιά αντίστοιχα, αλλά αντίθετα όσο περνά ο καιρός διαμορφώνουν όλο και μία διαφορετική μεν, όμορφη δε εικόνα. Και από το “νέο αίμα” όμως, υπάρχουν άνθρωποι. Όπως για παράδειγμα, ο Λεωνίδας Μπαλάφας και νομίζω ότι ο Κύριος Κ, ανήκει επίσης σε αυτή την κατηγορία. Έχεις ωραίες ιδέες, καινούριες ιδέες και μ’ αρέσει το πως τις υλοποιεί. Θεωρώ δε, πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Μπαλάφας δεν έχει προβληθεί ιδιαίτερα, αλλά έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα κοινό δικό του και αυτό του πιστώνεται”.
Εσύ αισθάνεσαι πως έχεις δημιουργήσει ένα πυρήνα ανθρώπων, που ακούν τη μουσική σου;
“Νομίζω πως δεν είμαι η κατάλληλη να απαντήσω σε αυτό… Και είμαι σε μία φάση, στην οποία ουσιαστικά ακόμα κάνω τα πρώτα μου βήματα, είμαι σε μία δημιουργική περίοδο. Σε κάποια χρόνια θα μπορούσα να σου απαντήσω μάλλον”!
Αν και δεν κάνεις πάρα πολλές live εμφανίσεις, φροντίζεις συχνά-πυκνά να δίνεις το παρών σε συναυλίες αλληλεγγύης…
“Ε, ναι! Αν μπορείς να βοηθήσεις με κάποιο τρόπο, γιατί να μην το κάνεις; Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι με αυτό τον τρόπο, αλλά σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από το να κάτσω σπίτι μου. Οι καλλιτέχνες μπορούν να προσφέρουν σημαντικά, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς, που ο κόσμος το έχει ανάγκη”.
Είσαι ευχαριστημένη από τον πρώτο σου δίσκο (Κάπως έτσι, 2009);
“Θα μπορούσε να είναι και καλύτερος! Ήμουν πιο μικρή και το αποτέλεσμα δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποιεί. Ωστόσο, είχα μία πάρα πολύ καλή συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο και μου βγήκαν γενικά διάφορα πράγματα σε καλό. Ξαφνικά απέκτησα εμπειρίες που δεν περίμενα. Μ’ έβαλε σύντομα στα βαθιά και αυτό μόνο θετικό μπορούσε να αποδειχτεί”.
Υπάρχει κάποιο σχόλιο του, που να κουβαλάς ακόμα στη μνήμη σου;
“Στην αρχή ήμουν πολύ “ψαρωμένη”. Δεν είχα παίξει σε πολλά μαγαζιά πιο πριν και ούτε είχα συνηθίσει φυσικά να παρουσιάζω δικά μου κομμάτια. Οπότε ό,τι έλεγε ο Λάκης για μένα ήταν πραγματικά πάρα πολύ σημαντικό και ενθουσιαζόμουν. Μου έδινε θετική ενέργεια και έδειχνε να πιστεύει πολύ σε μένα. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε και φυσικά το κρατάω”.
Τι άνθρωπος είναι ο Λάκης Παπαδόπουλος;
“Είναι δίκαιος και ευθύς. Σε βοηθάει πολύ και η άποψη του είναι πολύτιμη”.
Θα συνεργαζόσουν πάλι μαζί του;
“Ναι, γιατί όχι; Απλώς δεν θεωρώ ότι ταιριάζουν αυτά τα οποία κάνουμε. Ο Λάκης κάνει μία παράσταση δικιά του, με έντονα στοιχεία rock and roll. Κάνει κάτι πολύ συγκεκριμένο και δεν ξέρω αν εγώ μπορώ να το υποστηρίξω”.
Ακούγοντας κανείς το καινούριο σου κομμάτι “Δε θέλω να σου πω” και τον πρώτο δίσκο σου, εντοπίζει σημαντικές διαφορές. Τι άλλαξε από τότε στον τρόπο δουλειάς σου;
“Κοίτα, στον πρώτο μου δίσκο δεν είχα τις εμπειρίες και τις παραστάσεις που έχω τώρα. Τότε αν δεν μου άρεσε κάτι, δεν μπορούσα να το φτιάξω ακριβώς όπως θα ήθελα τώρα. Όταν μιλήσαμε με τον Μιχάλη Κεχαγιά για το συγκεκριμένο κομμάτι, ήξερα ακριβώς τι ζητούσα και κατορθώσαμε να το πετύχουμε”.
Ποια είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το κομμάτι;
“Πρέπει να ήταν Απρίλιος όταν το έγραψα… και είχα χωρίσει. Άκουγα Κατερίνα Γώγου και όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, ήμουν πάρα πολύ στεναχωρημένη. Ένα απόσπασμα ενός ποιήματος της, μου έδωσε την ώθηση να καταγράψω αυτό που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Το σκηνικό που παρουσιάζεται είναι αληθινό. Δηλαδή πράγματι το τασάκι ήταν γεμάτο! Ήμουν σε μία κατάσταση άρνησης, τσαμπουκά, ενδεχομένως και άμυνας…”
Για το μέλλον τι μας ετοιμάζεις;
“Τραγούδια υπάρχουν! Σιγά-σιγά θα βγουν και αυτά στην επιφάνεια. Από live εμφανίσεις δεν έχουμε κανονίσει ακόμα κάτι, αλλά δουλεύω πλέον εκτός από το σχήμα με τους “Αβοκάντο” και με μία άλλη μπάντα διαφορετικού ύφους, για άλλου τύπου μαγαζιά. Θα δούμε, όλα στην ώρα τους!”
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.