Ό,τι διακυβεύεται αυτή τη στιγμή στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Ευρωπαίων, είναι πολύ μεγαλύτερο από μια απλή αντιπαράθεση προτάσεων. Πρόκειται στην πραγματικότητα για τη σύγκρουση δυο διαφορετικών κόσμων που υπερβαίνει τις διαφορετικές προτάσεις πάνω στη φορολογία, τα πλεονάσματα, τους μισθούς και τις συντάξεις. Άλλωστε, έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν συζητάμε πλέον γι΄ αυτά, συζητάμε για το «ναι» ή «όχι» σε μια πολιτική πραγματικότητα που βιώσαμε την προηγούμενη πενταετία.
Ας δούμε τι ζήσαμε.
Αντί για έναν τουλάχιστον εργαζόμενο σε κάθε σπίτι, που ήταν η φιλοδοξία Παπανδρέου, τα περισσότερα σπίτια έχουν πια μόνο ανέργους. Σε πολλά από τα ίδια σπίτια είτε δεν ανάβει το φως, είτε δεν έχουν να φάνε, είτε δεν υπάρχει νερό, είτε ζουν με το φόβο της έξωσης και των πλειστηριασμών. Σε κάποια συμβαίνουν όλα μαζί.
Έξω από τα σπίτια, στους δρόμους η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη. Οι βιτρίνες έχουν αδειάσει, τα «Ενοικιάζεται» έχουν πολλαπλασιαστεί και το χειρότερο όλων, βλέπουμε όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να κοιμούνται χύμα στα πεζοδρόμια, να αισθάνονται σαν να μη φτάνει το μαρτύριό τους και ένοχοι που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση.
Στην Ευρώπη, αν συμπεριλάβουμε και την τραγική κατάσταση που επικρατεί σε παιδεία και υγεία, αυτό το λένε ανθρωπιστική κρίση. Η πλάκα είναι ότι η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα αναγνωρίζεται διεθνώς, ακόμη και από τη Γερμανία. Όμως η συνταγή που προτείνεται από τη Μέρκελ είναι σταθερά η ίδια με αυτή που έφερε την ανθρωπιστική κρίση. Το ξεζούμισμα των αδύναμων.
Ζητούν, οι Γερμανοί, όχι όλοι βέβαια γιατί υπάρχει και ένα Die Linke που σώζει τα προσχήματα, να βγει από τη μύγα ξύγκι. Για εκείνους αυτή είναι η πολιτική που θα πρέπει να εφαρμόζει η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Προφανώς και η τωρινή.
Μόνο που η τωρινή τσίνησε.
Το δημοψήφισμα για το οποίο ελάχιστοι ήξεραν και αιφνιδίασε, απόδειξη ότι την επόμενη ημέρα υπήρχαν εφημερίδες που δεν είχαν την είδηση ούτε σε μονόστηλο, ήταν η δημοκρατική απάντηση στην απόπειρα της αυταρχικής επιβολής του τρίτου μνημονίου. Η υπόθεση αρκετών σταθερών επικριτών που περιμένουν στη γωνία για το επόμενο λάθος της Αριστεράς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα λύγιζε, διαψεύστηκαν. Την Κυριακή θα ψηφίσουμε κανονικά «ναι» ή «όχι» στη λιτότητα.
Είναι αμφίβολο αν την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος το τοπίο θα είναι λιγότερο θολό από ότι τώρα. Είναι όμως από τώρα ξεκάθαρο πως οι μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις με τους εταίρους υπερβαίνουν τις διαφορές σε δύο προτεινόμενα προγράμματα. Και γι΄ αυτό ακόμη δεν έχουμε συμφωνία και γι΄ αυτό για πρώτη φορά γινόμαστε μάρτυρες ορίτζιναλ διαπραγματεύσεων.
Οι διαπραγματεύσεις δεν πρέπει να εξεταστούν αποσπασματικά από το σύνολο των εξελίξεων στην Ευρώπη. Στην Ισπανία, η Αριστερά πέτυχε πρόσφατα σημαντικές νίκες στις αυτοδιοικητικές εκλογές, που συνδυάστηκαν με την ταυτόχρονη υποχώρηση των συντηρητικών σχηματισμών, ενώ το μήνυμα που βγήκε από την κάλπη, δεν ήταν απλά αλλαγή σκυτάλης, όσο τέλος στις πολιτικές λιτότητας. Επίσης τώρα που μιλάμε ευρωπαϊκές πλατείες, ακόμη και του Βερολίνου, γεμίζουν από αλληλέγγυους στην Ελλάδα.
Η Μέρκελ, ο Γιούνκερ, ο Ντάισελμπλουμ γνωρίζουν καλά ότι νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα σημαίνει αυτόματα ένα τεράστιο συμβολικό και ουσιαστικό πλήγμα. Θα έδειχνε αδυναμία. Και αυτή την αδυναμία είναι που δεν θέλουν να εκδηλώσουν, καθώς βλέπουν τα ποσοστά του ισπανικού Podemos, του κόμματος που γεννήθηκε στις πλατείες, να καλπάζουν και την λαϊκή συναίνεση στις πολιτικές χωρίς κοινωνικές παροχές να υποχωρεί σημαντικά.
Έτσι εξηγείται ότι από την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης που θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή βάση συζήτησης, περάσαμε στη φάση που αποπειράθηκε η απαξίωσή της με την επιβολή των σκληρότερων πιθανών μέτρων και την αιώνια καταδίκη σε μνημόνια. Η κυβέρνηση αντιστάθηκε στην επίδειξη δύναμης, επέλεξε την λαϊκή ετυμηγορία και από τότε δέχεται διαρκείς εκβιασμούς, οι οποίοι περνούν στην καθημερινότητα του πολίτη.
Η σκληρή μάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη έχει δύο πλευρές. Η μία οραματίζεται την Ευρώπη χωρίς εργασιακά δικαιώματα και χωρίς δικαιώματα γενικώς, κανείς δεν θα μπορεί να κουνήσει ρούπι, οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και οι λίγοι θα συγκεντρώνουν τον πλούτο. Η άλλη που εκφράζεται από τη νέα ελληνική κυβέρνηση έρχεται και αμφισβητεί το μέχρι τώρα ούτως ή άλλως προβληματικό μοντέλο πολιτικής, αναδεικνύοντας ως τρίπτυχο αξιών τη δημοκρατία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.
Ακόμη και αν πάρουμε το σενάριο που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ αναξιόπιστο, το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα μένει. Θα είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για τις επόμενες διεκδικήσεις. Θα είναι ένα μήνυμα στην Ευρώπη, για άλλη Ευρώπη. Αν ο κόσμος φτάσει στο τέλος και ψηφίσει κατά των πολιτικών που θέλουν να επιβάλλουν οι θεσμοί, θα στείλει το μήνυμα ότι οι αγώνες δεν πάνε χαμένοι. Αποτελεί υποχρέωση να δίνονται και γίνεται να κερδίζονται.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.