Θυμάστε ένα τηλεοπτικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας προ των εκλογών του Ιουνίου του 2012, τοποθετημένο σε ένα μέλλον με νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ; Σε εκείνο το ευφάνταστο σενάριο, ένας δάσκαλος διάβαζε σε μαθητές του δημοτικού ποιες χώρες είναι στο ευρώ, παραλείποντας τη χώρα μας. Ένα κοριτσάκι ρωτούσε, “Και η Ελλάδα, κύριε; Δεν είναι; Γιατί, κύριε;”, χωρίς να πάρει απάντηση, πέρα από ένα βλέμμα απογοήτευσης.
Ήταν τότε που η ΝΔ εκβίαζε και απειλούσε ότι αν ο κόσμος δεν έδινε στα μνημονιακά κόμματα αρκετή εκλογική δύναμη για να δημιουργηθεί κυβέρνηση, τότε η χώρα θα εκδιωχνόταν από την ευρωζώνη (παρότι δεν υπήρχε και εξακολουθεί να μην υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός από την ΕΕ), δεν θα έπαιρνε την επόμενη δανειακή δόση από την τρόικα (η οποία δόση δόθηκε τελικά τον επόμενο Νοέμβριο) και θα οδηγούταν στην χρεωκοπία (αυτό είχε ήδη συμβεί με το διαβόητο PSI).
Ο απόηχος του αποτελέσματος των πολύ πρόσφατων ευρωεκλογών μού θύμισε ακριβώς εκείνη τη διαφήμιση. Μόνο που αυτή τη φορά ο δάσκαλος δεν διάβαζε τις χώρες με ευρώ, αλλά ένα-ένα τα κόμματα που επαίρονταν ότι κέρδισαν ή τουλάχιστον ότι δεν έχασαν. Σε αυτή την περίπτωση το κοριτσάκι ρωτούσε με το ίδιο αθώο βλέμμα: “Και ο λαός, κύριε;”.
Η διαχρονική απάντηση είναι ότι ο λαός δεν πρόκειται να βγει νικητής μέσα από τέτοιες διαδικασίες. Ακόμα και όταν η πλειοψηφία το πίστεψε το 1981, στις 18 δεν ήρθε ο σοσιαλισμός. Το ίδιο έγινε και τώρα – στις 26 ουδείς έφυγε.
Ακούσαμε και διαβάσαμε πάρα πολλά για το περίφημο “μήνυμα της κάλπης”. Ο καθένας το ερμήνευσε κατά τα κομματικά του συμφέροντα και καλά έκανε. Ομως το πραγματικό νόημα των ποσοστών που έβγαλαν οι κάλπες, είναι ότι ο λαός ψάχνει απεγνωσμένα για μια λύση στο αδιέξοδο που μας έχει καθηλώσει, και δεν διακρίνει μια ξεκάθαρη απάντηση.
Μια μερίδα κόσμου τσίμπησε μπροστά στην κυβερνητική διλημματική τρομοκρατία. Πάρα πολλοί ψήφισαν με τη λογική του μικρότερου κακού (παρότι αυτή με τη σειρά της οδηγεί συνήθως στο να τίθενται ολοένα και χειρότερες επιλογές κάθε φορά).
Ορισμένοι ψήφισαν αντι-συστημικά (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν). Άλλοι στήριξαν το (φτιασιδωμένο ως) νέο και άφθαρτο, εναποθέτοντας την ελπίδα τους στην κενού περιεχομένου πολιτική λογική τού “τρεις στο λάδι, τρεις στο ξύδι, έξι στο λαδόξυδο”. Και τέλος ένα 40% δεν έφτασε ως την κάλπη για διάφορους λόγους.
Σχεδόν όλοι μας, πάντως, ασχοληθήκαμε με κάποιο τρόπο με τις εκλογές, έστω σε επίπεδο συζητήσεων με την παρέα μας. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι πόσοι αντιλαμβανόμαστε τον πραγματικό ρόλο του θεσμού, όπως αυτός λειτουργεί μέσα στο υπάρχον οικονομικό σύστημα.
Αν οι εκλογές έφερναν ανατροπές και αλλαγές, τότε θα έπρεπε να υπάρχουν καμιά 10αριά από δαύτες από το ’74 και μετά. Δεν έγινε καμία. Άρα μήπως τελικά οι εκλογές δεν γίνονται για να δοθεί η δυνατότητα ουσιαστικής αλλαγής πλεύσης κατά το λαϊκό αίσθημα, αλλά για να διαπιστώνουν οι πραγματικοί εξουσιαστές (δηλαδή αυτοί που κόβουν χρήμα και το μοιράζουν) ποια ρητορική έχει ρεύμα στον κόσμο, ώστε τελικά να δίνεται μια επίπλαστη νομιμοποίηση στην ίδια πάντα (υπέρ τους) πολιτική;
Για να καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω, επιτρέψτε μου να κάνω μια υπόθεση εργασίας βασισμένη σε πραγματικά δεδομένα. Την περασμένη Κυριακή ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτο κόμμα με διαφορά τεσσάρων ποσοστιαίων μονάδων. Την επομένη ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να στείλει μήνυμα ανάγκης διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, από τη στιγμή που η θέληση του κόσμου δεν αντικατοπτρίζεται πλέον αριθμητικά στην Βουλή.
Όλα σωστά μέχρι εδώ. Αλλά είδατε να ιδρώνει κανένα αυτί; Είδατε να ανοίγει κανένα ρουθούνι; Σαμαράς και Βενιζέλος μια χαρά δεν παραμένουν σφιχταγκαλιασμένοι με τις καρέκλες τους, παριστάνοντας ότι “δεν άκουσαν, δεν είδαν”;
Και σας καλώ να αναρωτηθείτε το εξής: Αν αυτό το 26% το είχε πάρει το ΚΚΕ, θα διανοείτο να σταθεί η κυβέρνηση την επόμενη μέρα; Θα τολμούσε κανείς καθεστωτικός παπαγάλος να απαξιώνει έτσι άνετα τον ξεκάθαρο νικητή των εκλογών;
Αν η απάντησή σας είναι ναι, χάρηκα που διαβάσετε μέχρι εδώ. Αν είναι όχι, προσπαθείστε να δείτε και το γιατί.
Ένα ευκαιριακό 26%, όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ελάχιστη δύναμη ανατροπής. Ένα συνειδητό 6%, όπως αυτό του ΚΚΕ, έχει λίγο μεγαλύτερη δύναμη, αλλά πάντως μικρή. Μια σημαντική απειλή για το σύστημα θα ήταν ένα 26% συνειδητοποιημένων ψηφοφόρων. Ένας τέτοιος πολιτικός σχηματισμός, με συνοχή και συντεταγμένη δράση, θα αποτελούσε πράγματι ένα φόβητρο. Θα ήταν ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι έτοιμοι να συγκρουστούν στον δρόμο αν χρειαστεί για να υπερασπιστούν την ετυμηγορία τους και τα συμφέροντά τους.
Ωστόσο, παρά τα πάνδεινα της κρίσης, φαίνεται να επιμένουμε στην ψευδαίσθηση ενός καπιταλισμού με καλό πρόσωπο. Να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να πορευτούμε με τις αξίες και τα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού σε ένα περιβάλλον που έχει ως πρώτη αρχή την εκμετάλλευση των πολλών, και μάλιστα πως μπορούμε να επιβάλλουμε αυτές τις αξίες και αυτά τα ιδανικά στα αρπακτικά.
Και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα δεν γίνεται, αδέρφια. Ας το καταλάβουμε σύντομα, ώστε να μην αναγκαστούμε να προσποιούμαστε κι εμείς μια μέρα ότι “δεν άκουσα, δεν είδα”.
Θοδωρής Κατσαρογιάννης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.