Η οικονομική και κοινωνική κρίση αποτελούν τα τελευταία χρόνια, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Οι συνέπειες ενός πρότερου αμαρτωλού βίου, γίνονται ορατές στους πάντες και στα πάντα, μέρα με την μέρα ακόμα περισσότερο. Ο χώρος του μπάσκετ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Διαλυμένες οικονομικά και διοικητικά ομάδες, συνολική υποβάθμιση του αθλήματος από την Πολιτεία και κατ’ επέκταση ένα προϊόν που δεν μπορεί να πωληθεί, οδηγούμενο μοιραία στην απόλυτη καταστροφή. Ή μήπως όχι; Ο νεαρός άσος του Ηλυσιακού, Μάριος Ματαλόν με συνέντευξη του στο 3pointmagazine, μας θύμισε ότι ανάμεσα στο χάος, υπάρχουν ορισμένες… σημαδούρες ελπίδας και κάποιες φωνές στιγματισμένες από αισιοδοξία…

Καταρχάς συγχαρητήρια για την εμφάνιση σου, αλλά και τη νίκη επί του Αμαρουσίου. Νιώθεις ότι σου έφυγε ένα βάρος;
“Σίγουρα έφυγε ένα βάρος, διότι πλέον και μαθηματικά επί της ουσίας, εξασφαλίσαμε την επίτευξη του πρώτου μας στόχου, που ήταν η παραμονή στην κατηγορία. Από εκεί και πέρα και εγώ νιώθω όμορφα, επειδή αυτή μας η νίκη συνδυάστηκε με μία καλή μου παρουσία. Ο κόουτς με εμπιστεύτηκε, αλλά σίγουρα αν είχαμε χάσει θα ήταν το τελευταίο που θα μ’ ενδιέφερε.

Παίρνοντας ως αφορμή την αναφορά σου στον Κώστα Φλεβαράκη, ποια είναι η σχέση σας;
Ακόμα και αν δεν έπαιζα δευτερόλεπτο, πραγματικά θα του ήμουν ευγνώμων. Μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ και στο πως ήρθα και γενικότερα. Τον εκτιμώ αφάνταστα”.


Η αλήθεια είναι πως είσαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, αλλά να επιστρέψουν σε αυτή! Πώς κατέληξες σε αυτή την απόφαση;

“Πράγματι (γέλια)! Η αλήθεια είναι πως όταν πήγα στο Ισραήλ, υπήρξε πρόβλημα με το στρατό. Έπρεπε να υπηρετήσω 2-3 χρόνια, κάτι που φυσικά δεν μπορούσα να δεχτώ και αποφάσισα, να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ο Ηλυσιακός μου προσέφερε ό,τι ήθελα και θεωρώ εαυτόν τυχερό, που εργάζομαι έχοντας το κεφάλι μου ήσυχο”.

Θα ήθελα να επιστρέψουμε λίγο στο παιχνίδι, με το Μαρούσι, όπου συνέβησαν αρκετά περίεργα περιστατικά. Συνάδελφοι σου αντέδρασαν οργισμένα σε ορισμένες διαιτητικές αποφάσεις, εσύ πως τις κρίνεις;
“Σίγουρα δεν ήταν το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο αυτό που έγινε, αλλά μπορώ να τους καταλάβω. Το Μαρούσι με τις εμφανίσεις που έχει κάνει, όπως για παράδειγμα απέναντι σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, δεν άξιζε να βρίσκεται στην τελευταία θέση και χωρίς καμία νίκη. Έπειτα αυτό ήταν ένα παιχνίδι καθοριστικής σημασίας για το αν θα έχουν ελπίδες παραμονής. Μπορώ να τους δικαιολογήσω 100%. Διότι εκτός του αγωνιστικού κομματιού, που έχουν μείνει μόλις 5 άντρες στην ομάδα (οι υπόλοιποι είναι έφηβοι), εκτός των άλλων υπάρχει και το οικονομικό σκέλος”.


Παρόμοιες καταστάσεις πάντως έχουμε δει και σε πολλές άλλες ομάδες της Α1; Ποιο είναι το χειρότερο περιστατικό, το οποίο έχεις ζήσει ή ενδεχομένως σου έχει διηγηθεί κάποιος
;
“Πριν 3-4 χρόνια, όταν έπαιζα στη Θεσσαλονίκη και συμπαίκτες μου είχαν αγωνιστεί στον Μακεδονικό, μου περιέγραψαν ένα πραγματικά απίστευτο γεγονός. Η ομάδα τους δεν είχε πληρώσει το ξενοδοχείο και δεν μπορούσαν να φύγουν! Έτσι αναγκάστηκαν να πετάξουν τα πράγματα τους από τα παράθυρα! Σκηνές απείρου κάλους…”


Στον Ηλυσιακό, ισχύει ότι η κατάσταση είναι διαφορετική;

“Ναι ισχύει στο έπακρο! Πραγματικά δεν έχω παίξει σε άλλη ομάδα που να υπήρχε αυτή η οργάνωση. Ίσως μόνο στο Ισραήλ. Πραγματικά εύχομαι όλοι οι αθλητές να μπορούσαν να δουλέψουν υπό αυτές τις συνθήκες. Ευτυχώς πάντως εκτός του Ηλυσιακού, υπάρχουν και άλλες ομάδες, ειδικά από την επαρχία, όπως ο ΚΑΟΔ, η Καβάλα, ο Κολοσσός Ρόδου και το Ρέθυμνο, που πληρώνουν τους παίκτες, έχουν κόσμο στο γήπεδο και προσπαθούν να διατηρηθούν σε αξιοπρεπές επίπεδο”.


Από τους παίκτες βλέπεις να γίνεται κάποια προσπάθεια, ούτως ώστε να αλλάξει αυτή κατάσταση και το καλό να μην θεωρείται εξαίρεση, αλλά κανόνας;

“Σίγουρα ο ΠΣΑΚ προσπαθεί να βρει κάποιες λύσεις, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα. Γίνονται βέβαια κάποια θετικά βήματα, αλλά χρειάζεται υπομονή…”

Εσύ έχεις σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο να αναγκαστείς να εγκαταλείψεις το μπάσκετ λόγω της κρίσης;
“Το μπάσκετ ήταν αυτό που με κέρδισε από τα 6 μου, όχι η κρίση! Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς την πορτοκαλί μπάλα. Σίγουρα απαιτούνται θυσίες, από μικρό παιδί, έχω φύγει από το σπίτι μου. Όμως αυτό δεν με πτοεί καθόλου. Σπουδάζω βέβαια και Ψυχολογία στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι πραγματικά το μπάσκετ”.

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]