Επιστρέφουμε στο 2011; Σίγουρα όχι. Δεν είναι μόνο η τελείως διαφορετική στάση απέναντι στην κυβέρνηση του τότε και του σήμερα. Είναι άλλη πραγματικότητα, σε μια άλλη κατάσταση πολιτικοποίησης με άλλα ζητήματα. Είναι όμως δευτερεύουσας σημασίας η μορφή που παίρνει κάθε φορά μια μαζική κινητοποίηση; Μάλλον όχι. Η χρήση του facebook σα μέσο κινητοποίησης, η πραγματοποίηση «δημοψηφισμάτων στα ηλεκτρονικά event, η συγκέντρωση πλήθους μέσα από την άθροιση ατομικών attend είναι όλα συμπτώματα της κρίσης και της αδυναμίας ενός οργανωμένου μαζικού κινήματος και των αντίστοιχων φορέων.
Κατάσταση που , πολύ περισσότερο, δείχνει την αδυναμία να υπάρξει δημόσιος διάλογος και αντιπαράθεση για όλα τα «καυτά» θέματα που τρέχουν, ικανός να υπερβεί τα όρια που θέτουν τα ΜΜΕ και την ανέξοδη άθροιση Like στα social media. Και όμως και τα δύο ήταν στοιχεία παρόντα το 2011 και στην αλληλεπίδραση με αυτά οι πλατείες το 2011 ξεπέρασαν τους δικούς τους περιορισμούς. Ξεκίνησαν από το διαδίκτυο όμως προέβαλλαν μια άλλη κουλτούρα δημόσιας αντιπαράθεσης και, με όλες τους προβληματικές, οι συνελεύσεις στο Σύνταγμα και οι εκδηλώσεις με χιλιάδες συμμετέχοντες για το χρέος και την ευρωζώνη άφησαν παρακαταθήκες και έδωσαν ώθηση για τη δημιουργία μορφών οργάνωσης και αγώνα σε κάθε γειτονιά.
Επιπλέον, ενώ ξεκίνησαν με μια γενική «καταγγελία» απέναντι στο συνδικαλισμό και τα σωματεία, τελικά συναντήθηκαν με απεργιακούς αγώνες και η κορυφαία στιγμή, από κάθε άποψη, των πλατειών το 2011 ήταν το διήμερο 28/29 Ιουνίου που συνδυάστηκε με απεργία τις ίδιες μέρες. Τα λέω αυτά όχι για να αναπολήσουμε μια περίοδο πολύ κοντινή χρονικά ,αλλά πολύ μακρινή στον πραγματικό πολιτικό χρόνο, αλλά επειδή δείχνουν την πιο πλούσια και γόνιμη πλευρά των πλατειών: την ικανότητα τους να αλλάζουν, να προσαρμόζονται και να εξελίσσονται και μαζί με τη δική τους μεταβολή να απαιτούν από όλες τις εκδοχές της Αριστεράς να αλλάξουν και αυτές. Υπάρχει αυτή η δυναμική σήμερα ή είναι όλα φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις; Αν κάποιος κρίνει από τους τίτλους σε καλέσματα στο φέισμπουκ ή από τα δελτία ειδήσεων μάλλον έτσι είναι τα πράγματα. Αν όμως πήγε εκεί, είδε, άκουσε, συζήτησε, τσακώθηκε, μάλλον ανακάλυψε έναν πιο σύνθετο κόσμο.
Παρόλα αυτά επιστρέφουμε, εργαζόμενοι, νεολαία, συνταξιούχοι, αριστεροί και μη, υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και μη, υπέρμαχοι της συνολικής ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως ο γράφων) μαζί με όσους ελπίζουν ότι μπορεί να αλλάξει. Γιατί οι πλατείες είναι μια γνήσια λαϊκή κινητοποίηση που εκφράζει τη δυναμική αλλά και τα όρια όλων μας αυτή τη στιγμή. Δεν είναι ο αμαθής λαός που πρέπει να διδαχθεί από την Αριστερά, είναι και η Αριστερά που έχει πολλά να μάθει ακόμα. Γιατί, σαν κάθε γνήσια μαζική κίνηση, είναι πλατιά και αντιφατική και δεν μπορεί να χωρέσει στα στεγανά του κάθε ΣΚΑΙ ή ΜΕΓΚΑ που βλέπουν μόνο «κυβερνητικές συγκεντρώσεις» και πράκτορες του ΣΥΡΙΖΑ που βγάζουν στο δρόμο παραπλανημένους πολίτες. Γιατί αυτό που εκφράζει δεν χωράει ούτε στα όρια της διαπραγμάτευσης, δεν εμπνέεται από τη διαφωνία αν θα πούμε «νέο πρόγραμμα» ή «συνέχιση του παλιού».
Αντιθέτως φαίνεται να αναζητεί μια πραγματική σύγκρουση είτε την εκφράζει ως παραλλαγές βρισιών για τη Μέρκελ ή με αυτοσχέδια πανό για τη δραχμή είτε απλά κουνώντας ελληνικές σημαίες. Αυτό μάλλον αποτελεί και τη μεγαλύτερη αντίφαση αυτή τη στιγμή: μια μεγάλη συγκέντρωση που εμφανίζεται (και σε μεγάλο βαθμό είναι) ως στήριξη της κυβέρνησης την ίδια στιγμή που το κυρίαρχο «πρόγραμμα», όσο μπορεί κανείς να βγάλει κάτι τέτοιο, ξεπερνά κατά πολύ τις προθέσεις της κυβέρνησης και των υπουργών της, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι μπορεί κανείς εύκολα (και κάλπικα) να το παρουσιάσει ως δικαίωση των δικών του θέσεων. Μένει να φανεί όμως αν μπορεί να ξεπεραστεί αυτή η αντίφαση με λεκτικά κόλπα που θα μετονομάσουν τη συνέχεια της ίδιας πολιτικής ως «νέο πρόγραμμα» ή αν θα διεκδικήσει κάτι διαφορετικό.
Για αυτό το λόγο, κανείς δεν μπορεί να καταγγέλλει ελαφρά τη καρδία τις νέες πλατείες καλώντας σε «πραγματικούς λαϊκούς αγώνες» χωρίς τον ίδιο το λαό. Δεν μπορεί όμως να εξαντλείται σε μία αποθέωση των μαζών, χωρίς να σκεφτεί πάνω στον πλούτο και τη διαφορετικότητα ιδεών που βγαίνουν στο προσκήνιο, χωρίς να προβληματιστεί για το πόσο μπορούν να συνυπάρξουν οι διαπραγματευτές, με γραβάτες ή μη, με το σύνθημα «Fuck off Merkel».
Επιστρέφουμε λοιπόν. Για να διαδηλώσουμε και να φωνάξουμε, να συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε. Για να ανοίξουμε ένα νέο κύκλο αγώνων, χωρίς μιμητισμό και νοσταλγία, για να δείξουμε ότι μαθαίνοντας από το παρόν και το παρελθόν μπορούμε να νικήσουμε.
Αλέξανδρος Μινωτάκης, μέλος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α – ΝΑΡ
Φωτογραφίες από τον Κίμωνα Αλέξη Κοκκινάρη, από τη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος στις 11/2.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.