Σταθμός Ομόνοιας, ώρα 6:30 το απόγευμα. Βγαίνω στην πλατεία. Ο ουρανός έχει κάπως σκοτεινιάσει. Ανοίγω τον βηματισμό μου για να προλάβω λίγο φως. Ο φθινοπωρινός καιρός είναι απρόβλεπτος -αλλού βγαίνει το φως αλλού όχι- και δεν θέλω οι φωτογραφίες να είναι σκοτεινές.
Διασχίζω την πλατεία και περπατώ κάθετα στην Παναγή Τσαλδάρη ̇όπως θέλετε πέστε την. Αλλού βλέπεις την ταμπέλα Πειραιώς και αλλού Τσαλδάρη. Μπερδεύεσαι κάπως, αλλά τυπικά και μέχρι την Ιερά Οδό με την οποία συναντιέται, την λέμε Παναγή Τσαλδάρη και ας το ξεχνάμε. Κάπου μέχρι εκεί με έφτασαν τα πόδια μου, που να πηγαίνεις μέχρι Πειραιά.
.
Τελικά το λιγοστό φως θα ταιριάξει τέλεια με το μαύρο-γκρι της εικόνας που αντικρίζω. Η Τσαλδάρη είναι μια θλίψη, σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος της. Πρεζάκια, σκουπίδια, μυρωδιές από εμετό, εγκαταλελειμμένα κτίρια και σκοτεινές στοές, πρώην ίσως ειδυλλιακά ξενοδοχεία που τώρα σαπίζουν και παρακμιακά μαγαζιά. Τα κτίρια στέκουν σα φαντάσματα και οι άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο χωρίς σκοπό, κοντοστέκονται, τρεκλίζουν, ψάχνουν κανά κάδο, κοιτάνε με βλέμμα κενό και απόκοσμο -αυτό είναι ίσως και το πιο τρομακτικό. Οι άνθρωποι που περπατάνε στην Τσαλδάρη δεν έχουν ζωή. Κάποιους θα τους δεις δίπλα σου να παίρνουν την δόση τους σιωπηλά, άλλοι θα συζητούν «τι θα πιουν σήμερα και τι θα πιουν αύριο».
Συναντώ την Σωκράτους και την Γερανίου, κάθετα στενά στην Τσαλδάρη. Οδοί απαγορευτικοί. Δεν τις έχω περπατήσει ποτέ φυσικά. Τις κοιτώ από την Τσαλδάρη, με μαγνητίζουν κυρίως από περιέργεια -“να έχει αλλάξει κάτι σε αυτούς τους δρόμους;”- μπα, κοιτώ συγκεντρωμένους ανθρώπους σε ορισμένα σημεία ̇dealers.
Συνεχίζω να κατεβαίνω. Συναντώ το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Το κτίσμα είναι στα κακά του τα χάλια, όπως ακριβώς έχουν καταντήσει την εργασία και την ασφάλεια στην Ελλάδα -τι ειρωνεία.
Φτάνω στο Εθνικό -μου έρχεται το τραγουδάκι του Χορν- ηθοποιός σημαίνει φως. Αλλά ούτε φως υπάρχει μέσα, ούτε ζωή. Κοιτάω από το παράθυρο δεν ακούω φωνή, ούτε ήχο. Το κτίριο είναι σα παρατημένο, άμα δε γνώριζα ότι λειτουργεί κανονικά θα λέγα «να κοίτα ένα ερείπιο».
Υπάρχουν και όμορφα στενά στην Τσαλδάρη ̇αλήθεια. Υπάρχουν επίσης και όμορφα κτίρια εδώ ̇αλήθεια. Αν τύχει να κοιτάξεις ψηλά θα αντικρίσεις και μια τέτοια ομορφιά: ξεχασμένα παλιά νεοκλασικά, όμορφα μεγάλα και μικρά, πολύχρωμα.
Όσο πλησιάζεις τον Κεραμεικό αυτή η οδός δεν αλλάζει μόνο όνομα αλλά και εικόνες, ομορφαίνει σε ορισμένα σημεία. Η Πειραιώς αλλάζει μέρα με τη μέρα, γεμίζει με γκαλερί, μουσεία, χώρους τέχνης με αρχή την Τεχνόπολη.
Πριν όμως ακόμα φτάσεις εκεί, στην Τσαλδάρη χαμηλά και αριστερά σου, τα στενά βλέπουν Ακρόπολη και τα σπίτια φέρνουν πιο πολύ σε γειτονιά. Οι πολυκατοικίες έχουν ζωή μέσα και έξω στα μπαλκόνια τους -οι ένοικοι χαζεύουν τα αμάξια το απόγευμα.
Στην οδό Τσαλδάρη -εμένα μ΄αρέσει να την λέω Πειραιώς όλη- εδώ η ζωή κινείται σε δύο ρυθμούς, εδώ η ζωή έχει δυο χρώματα και δυο πλευρές και η γραμμή είναι πολύ λεπτή ̇δυστυχώς.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.