Γεννήθηκα με ένα ελλάτωμα. Ήμουν απροσάρμοστη. Έτσι φαίνεται, έτσι μου είπαν. Αρχικά ήταν οι δάσκαλοί μου στο σχολείο που το προσέξανε και πρoέτρεψαν τους γονείς μου να με βάλουν στον ίσιο δρόμο. Έκανα λέει κοτζάμ κοριτσάκι παρέα με αγόρια, χάιδευα αδέσποτα βρώμικα σκυλιά και στις εκθέσεις μου έγραφα φαντασιώσεις δικές μου και ψέμματα.

Στην ζωγραφική ήμουν εξίσου απροσάρμοστη. Λάτρευα τις μουτζούρες, δεν μπορούσα να μείνω μέσα στις γραμμές, δεν έβλεπα τα όρια και ζωγράφιζα όπου ήθελα. Στη μουσική το ίδιο. Φώναζα αντί να τραγουδάω και ύψωνα την φωνή μου μόνο στα σημεία που εμένα μου άρεσαν και όχι σε αυτά που ο καθηγητής μάς έλεγε.

Απροσάρμοστη μικρή, απροσάρμοστη και μεγαλώνοντας. Άργησα να εναρμονιστώ με τα άλλα κοριτσάκια που άρχιζαν να ακολουθούν την μόδα, φορούσα ανισόρροπα χρώματα για αρκετό καιρό και δεν με ένοιαζαν οι μάρκες. Αντίθετα, σιχαινόμουν οτιδήποτε είχαν όλοι. Έπειτα, δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για κουτσομπολιά πάντα απροσάρμοστα τα μάθαινα τελευταία και ποτέ δεν έκανα παρέα με τα κουλ παιδιά του σχολείου δεν ήταν καθόλου απροσάρμοστα και δεν είχαν καθόλου γοητεία για μένα. Και όταν έκανα το μηχανογραφικό μου, δεν έβαλα καμία σχολή που να «είχε πέραση» ή που να είχε «κύρος» ή σίγουρη «επαγγελματική αποκατάσταση». Διάλεξα με τα θέλω και όχι με τα πρέπει και φάνηκα τελείως εκτός δεδομένων, οι δάσκαλοι ανησυχούσαν «να βάλεις κι άλλες έλεγαν»… τους έγραψα, απροσάρμοστα.

Και όταν ακόμα τελείωσα το σχολείο συνέχισα στο ίδιο περίεργο τέμπο. Πολιτικοποιήθηκα σαν απροσάρμοστη που ήμουν και έκανα παρέα με άλλους απροσάρμοστους, όπως χαρακτηριζόμασταν και φαινόμασταν σε κάποιους. Κολλημένοι, χωρίς ζωή, που ασχολούνται και μιλούσαν για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, αυτό ήμασταν για τους άλλους και το διασκεδάζαμε, απροσάρμοστοι ήμασταν έτσι κι αλλιώς.

Και έτσι όταν άρχισα να βγαίνω δειλά-δειλά στον χώρο της εργασίας και στην κοινωνία, φάνηκα παντελώς απροσάρμοστη, σχεδόν προβληματική. Η κρίση θέλει προσαρμοστικότητα μου λέγανε, η δουλειά σου το ίδιο. Δεν είχε σημασία τι ήθελα, τι μου άρεσε, πως ήθελα να εργάζομαι, με τι ήθελα να ασχοληθώ και πώς να κάνω αυτό που αγαπούσα. Έπρεπε να προσαρμοστώ, έτσι ήταν πια η φύση της δουλειάς και εγώ έπρεπε αναντίρρητα να το δεχτώ, να μπω στο καλούπι που είχαν βάλει οι άλλοι κι ας ξέραν όλοι ότι δεν ήταν το σωστό, ότι δεν γίνεται έτσι σωστά η δουλειά μας.

Και ακόμα και όταν ερωτευόμουν και ερωτεύομαι , πρέπει να προσαρμόζομαι… να ερωτεύομαι εγωιστικά, με μέτρο, με στυλ, με κανόνες, με ανάλογες ποσότητες και δόσεις, μονόπλευρα και επιφανειακά.

Και εκεί ξέσπασα απροσάρμοστα. Αντέδρασα. Γιατί να προσαρμοστώ εγώ για αυτούς; Γιατί να είμαι απροσάρμοστη εγώ και όχι αυτοί; Γιατί να κάνω πίσω εγώ και να μην κάνουν αυτοί; Γιατί να προσαρμοστώ εγώ στον κόσμο τους, στα θέλω τους, στα πιστεύω τους, στα δικά τους μέτρα και όρια, στην δική τους ζωή-όπως αυτοί την όρισαν- και όχι αυτοί στη δική μου;

Να είσαι «απροσάρμοστος», επειδή τόλμησες να σπάσεις «τα μέτρα» που είχαν βάλει για την ζωή σου… εκεί μας φτάσανε.

Σε όλους τους «απροσάρμοστους» εκεί έξω

(είμαστε άραγε πολλοί;)

 

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]