Πως από τα σίδερα και τον πόνο θα έρθει μια μέρα η λεφτεριά…ήταν οι στίχοι που άκουσα από το ραδιόφωνο και την εκπομπή Ελληνοφρένεια μόλις πρωτοξύπνησα. Ήταν η στιγμή που οι στίχοι μου θύμησαν μια ιστορία που ποτέ κανένας δεν μας έμαθε στο σχολείο και ούτε πρόκειται, που κανένας δεν συζητάει ή μνημονεί, που ελάχιστοι θυμούνται μέχρι σήμερα, που ελάχιστα κι εγώ έχω ακούσει…η ιστορία των φυλακισμένων γυναικών στις φυλακές Αβέρωφ, όλες τους πολιτικές κρατούμενες την εποχή του εμφυλίου αλλά και για πολλά χρόνια μετά.
Η ιστορία που με χάρη προσπερνάνε στο σχολείο προσπαθώντας να ξεχάσουμε…Ναι εγκλήματα στον εμφύλιο γίνανε και από τις δύο μεριές αλλά αυτό που προσπαθούνε να κρύψουνε είναι ότι τα εγλήματα κατά των κομμουνιστών συνεχίστηκαν και τα χρόνια της “δημοκρατίας” και της “λεφτερίας”.
Γυναίκες που πολέμησαν στην Αντίσταση, μητέρες αντιστασιακών, μικρά κορίτσια του ΕΠΟΝ, όλες τους φυλακισμένες για τα πολιτικά τους πιστεύω. Αν και λίγες οι ιστορίες-ντοκουμέντα μέσα στις φυλακές οι γυναίκες αυτές αγωνίζονταν για ζωή, ήλπιζαν μια μερα στην λεφτεριά, σε ένα κόσμο αλλιώτικο.
Μαθαίνανε γράμματα στις νεότερες, κάνανε γυμναστική κάθε πρωί είχαν ακόμη και την δική τους χορωδία που τραγουδούσαν αγαπημένους τους στίχους…Πάλευαν μέσα στην φυλακή όλες μαζί να συνεχίσουν, να ζήσουν με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ελευθερωθούν και θα ξανασμίξουν με τα παιδιά που τους είχαν πάρει ή με τους γιού τους άμα δεν είχαν εκτελεστεί. Στις φυλακές τα χρόνια εκέινα υπήρχαν ως και 1000 κρατούμενες αν και η φυλακή χωρούσε μόλις 200. Πολλές από αυτές βασανίστικαν, εξορίστηκαν, βιάστηκαν, και φυλακίστηκαν.
Γυναίκες που η ιστοριά αυτής της χώρας δεν είχε χώρο να τις βάλει στα βιβλιά της…ίσως γιατί απλά τέτοιες προσωπικότητες δεν χωράνε εκεί…όπως όλοι οι πραγματικοί αφανείς ήρωες της ιστορίας και της καθημερινότητας αυτής της χώρας.
“Το καρναβάλι δεν θέλει σίδερα θέλει ελεύθερη απλωσία, μα στην ψυχή μας κλέινουμε κόσμους που φτερουγίζει η λεφτεριά… ”
Στο βίντεο τραγουδάει ένα τμήμα της τότε χορωδίας ένα από τα τραγούδια που συνήθιζαν να λένε.
Κι ένα ντοκυματέρ που μεταφέρει κάποιες μαρτυρίες γυναικών που εξορίστηκαν και βασανίστηκαν.
(24/2/2012)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.