Δεν πίστεψα ποτέ στον παράδεισο. Μύριζε φόβο. Ούτε και στην κόλαση. Είχε ακυρωμένα όνειρα. Και τα δυο στο τώρα. Ήθελα η ζωή να νικά πάντα. Να παραμερίζει το θάνατο, να τον ποδοπατά και να σηκώνει σημαίες. Να σμίγει τους ανθρώπους με τους φόβους και τις αδυναμίες τους και να τους προστάζει να ζήσουν. Να κρατιούνται … Συνεχίστε να διαβάζετε το Ο θάνατος είναι φασίστας.