Ο “Θεός”

Τόσος θόρυβος στους δρόμους, κορναρίσματα αυτοκινήτων, βουή, ανθρώπινες κραυγές, βρισιές και ένα δυνατό συναίσθημα βροντοφωναγμένο από ένα σύνθημα… Που να χωρέσω τη σιωπή που κρύβεται μέσα μου;

Μπαίνω μέσα στο διαμέρισμά μου. Επιζητώ λίγη συντροφιά, μια ανθρώπινη ομιλία. Ανοίγω την τηλεόραση. Ο ήχος και η λάμψη της με ανακουφίζουν, με ηρεμούν. Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή ανθρώπων, που ζουν μακριά από εδώ. Μια μικρή κοινότητα ανθρώπων που γεννιούνται, τρώνε, δουλεύουν, παντρεύονται, γεννάνε, πεθαίνουν. Όλα τόσο φυσιολογικά, όπως και εδώ. Κάποιος από αυτούς ίσως αισθάνεται μοναξιά. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι, δεν μπορώ να τον ξεχωρίσω. Η σιωπή του δε φαίνεται.

Ξαφνικά, μαυρίζουν τα πάντα. Χάθηκε το σήμα. Όλο το δωμάτιο βυθίστηκε στη σιωπή και το σκοτάδι. Ένα φως, δε βλέπω ένα φως. Παραλύω. Πιάνω με πανικό το τηλεκοντρόλ για να αλλάξω κανάλι. Ευτυχώς, υπάρχουν τα υπόλοιπα κανάλια.

«Εσείς είστε οι υπαίτιοι που έφτασε η χώρα στο χείλος του γκρεμού. Και τολμάτε τώρα να κατηγορείτε εμάς.» Ποιοί είναι αυτοί και ποιοί είστε εσείς; Ποιός φταίει τελικά; Μήπως φταίω και εγώ; Όχι εγώ δε φταίω. Δεν έκανα τίποτα κακό. Δεν έκανα τίποτα, γενικώς. Με κυριεύουν οι τύψεις. Κάνω ζάπινγκ.

«Πώς να χάσετε την κυτταρίτιδα σε πέντε απλά βήματα μέχρι το καλοκαίρι». Ναι, πρέπει να χάσω την κυτταρίτιδα. Πως θα βγω στην παραλία; Δεν είναι φυσιολογικό το σώμα μου. Με κυριεύει το άγχος. Κάνω ζάπινγκ.

«Η οικογένεια του θύματος δηλώνει πως δε θα αφήσει το δράστη ατιμώρητο. Θα πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια της, θα εκδικηθεί.» Ναι, να το σκοτώσει το κάθαρμα. Να εκδικηθεί. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Και εγώ θέλω να εκδικηθώ, ποιόν και τι και πως. Με κυριεύει οργή. Κάνω ζάπινγκ.

«Πάνω από το πτώμα μου, θα πάρεις το παιδί μου. Εγώ το μεγάλωσα, εγώ το ανέστησα και τώρα έρχεσαι μετά από δέκα χρόνια να μου πάρεις την κηδεμονία.» Μην της το πάρεις! Αυτή το μεγάλωσε, αυτή το ανέστησε. Εγώ αν είχα παιδί δε θα άφηνα κανένα να μου το πάρει. Θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια. Δεν έχω… Με κυριεύει ένα κενό. Διαφημίσεις.

«Χαμηλό επιτόκιο στην τράπεζα που υπόσχεται ασφάλεια. Καινούριο αυτοκίνητο με άτοκες δόσεις που υπόσχεται αδρεναλίνη. Βούτυρο με χαμηλά λιπαρά που υπόσχεται υγεία. Σερβιέτες που υπόσχονται ξενοιασιά. Μηχανή καφέ που υπόσχεται απόλαυση.» Νέοι, όμορφοι άνθρωποι που υπόσχονται πως αν τα αποκτήσω όλα αυτά, θα γίνω ευτυχισμένη. Τα θέλω όλα. Θέλω να γίνω… Κάνω ζάπινγκ.

Ξαναπέφτω στη μαύρη οθόνη. Όχι πάλι…Μου κόβεται η ανάσα. Θολώνει η όραση μου. Το σκοτάδι;  Ιδρώνουν οι παλάμες μου. Το τηλεκοντρόλ γλιστράει από τα χέρια μου. Αρχίζει να αχνοφαίνεται ένα πρόσωπο. Ένα αντρικό πρόσωπο στην μαύρη οθόνη της τηλεόρασης.

«Καλησπέρα! Θέλω να σε βοηθήσω»
Σε μένα μιλάς;
«Ναι, σε σένα μιλάω. Ήρθα για να σε πείσω ότι η ζωή είναι ωραία. Δε χρειάζεται να αυτοκτονήσεις.»
Πως το ξέρεις ότι σκέφτομαι να αυτοκτονήσω;
«Όλα τα ξέρω. Αυτή είναι η δουλειά μου, η Αποστολή μου»
Πως γίνεται να τα ξέρεις όλα; Ποιός είσαι; Ο Θεός;
«Αν έχεις ανάγκη να με ονομάσεις κάπως, πιστεύω πως θα μπορούσες να με αποκαλείς Θεό»
Πως μπορείς και μου μιλάς από την τηλεόραση;
«Αν κάποιον τον βαφτίσεις Θεό, δε χρειάζεται να αναζητάς ορθολογικές εξηγήσεις.»
Τι θέλεις από εμένα;
«Σου είπα: Θέλω να σε βοηθήσω. Εγώ δε δέχομαι τη νοσηρότητα, την απάθεια, τη θλίψη. Εγώ θέλω να δημιουργήσω ευτυχισμένους ανθρώπους. Εγώ θα σε κάνω ευτυχισμένη.»
Πως θα το κάνεις αυτό;

«Θα φτιάξουμε ένα πρόγραμμα, που θα ισχύσει από τώρα μέχρι να πεθάνεις, σύμφωνα με το οποίο θα ζήσεις τη ζωή σου. Θα το τηρείς πιστά και θα ζήσεις ευτυχισμένα χρόνια.

Θα ξυπνάς κάθε πρωί στις έξι, ακόμα και αν δεν έχεις να πας στη δουλειά σου. Θα τρως πρωινό πλούσιο σε υδατάνθρακες, για να έχεις ενέργεια. Θα παίρνεις το λεωφορείο για να πας στη δουλειά σου. Θα κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή σου και θα δουλεύεις πειθήνια για οχτώ ώρες. Μπορείς να κάνεις ένα διάλλειμα μισής ώρας, αλλά μόνο αν αισθάνεσαι πολύ κουρασμένη. Εγώ θα αξιολογώ πότε είσαι πραγματικά κουρασμένη. Όταν επιστρέφεις σπίτι θα τρως μεσημεριανό χωρίς λιπαρά, για να έχεις μακροζωία. Θα ξεκουράζεσαι δυο ώρες και μετά θα βλέπεις τηλεόραση, για να ψυχαγωγηθείς. Πρέπει να σε ενημερώσω ότι, από αύριο, θα καταργήσω όλα τα άλλα κανάλια με τη δύναμη που μου δίνεις, αναγνωρίζοντάς με ως Θεό. Πριν πέσεις για ύπνο, θα πηγαίνεις τουαλέτα. Κάθε βράδυ θα πέφτεις για ύπνο στις δέκα.

Σε τρεις μήνες, θα σου υποδείξω ένα σύζυγο. Θα παντρευτείς για να μη νιώθεις μόνη. Θα κάνετε παιδιά, για να μην αισθάνεσαι ανολοκλήρωτη. Θα τα μεγαλώνεις, σύμφωνα με τις αρχές που θα σου διδάξω, για να γίνουν και αυτά ευτυχισμένα. Όταν έρθει η ώρα  θα ταφείς σε ένα νεκροταφείο με άλλους πειθήνιους. Για το ότι θα πεθάνεις δε μπορώ να κάνω τίποτα. Το ήξερες από την αρχή.

Αυτά είναι τα δικαιώματά σου. Θα σου ξεκαθαρίσω τώρα και τις υποχρεώσεις σου. Απαγορεύεται να  κυκλοφορείς στο δρόμο μετά τη δύση του ηλίου. Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις, οι συγκεντρώσεις, οι συνομιλίες, γενικότερα η επαφή με άλλους ανθρώπους, πλην των μελών της οικογενείας σου. Δε θα παίρνεις πρωτοβουλίες, δε θα αμφισβητείς τους ανωτέρους σου στη δουλειά, δε θα εκφράζεις την άποψη σου. Και καλύτερα να μην έχεις άποψη και τότε, θα δεις, θα γίνουν όλα πιο απλά για σένα. Δε θα επιτρέψω να μπει μέσα σου ο σπόρος της αμφισβήτησης. Θα πιστεύεις. Αυτό είναι το μυστικό.

Θα σε παρακολουθώ στενά. Θα επιβλέπω αν τηρείς το πρόγραμμα μου, το πρόγραμμα της ευτυχίας σου. Σε περίπτωση ανακολουθίας ή και ανταρσίας, η τιμωρία που προβλέπεται είναι η δυστυχία σου.»

Νιώθω ένα αίσθημα ανακούφισης. Επιτέλους, όλα μπήκαν σε μια τάξη. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες το δρόμο της ευτυχίας!

«Ο Ο’ Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με την πλάτη του γυρισμένη στον Γουήνστοουν, με τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.

-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν.

-Τέσσερα                                                                   

 -Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι

τέσσερα αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;

-Τέσσερα

Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου.»

 George Orwell, 1984