Νοέμβρης μήνας. Είχα βγει βόλτα με έναν φίλο μαθητή. Συζητούσαμε για τις καταλήψεις που είχαν ξεκινήσει ενάντια στο Νέο Λύκειο. Ενώ για περίπου μια εβδομάδα υπήρχε άνοδος και συμμετοχή, τη δεύτερη για διάφορους λόγους το πράγμα δυσκόλευε. Πώς θα μπορούσαν να ξεπεραστούν τα προβλήματα; Κυβερνητική λασπολογία, αστυνομικοί τραμπουκισμοί, ελάχιστη πολιτική εμπειρία μαθητών, υποτονική αριστερά. Αφού συζητήσαμε αρκετά, σε μια φάση μου λέει «ρε συ, να σου πω κάτι, σκέφτομαι να το παρατήσουμε, να το ανοίξουμε. Αφού σε λίγο θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα το καταργήσει το Νέο Λύκειο, θα κάνει δημοκρατική την αστυνομία και τα λοιπά , γιατί να σκοτωνόμαστε άδικα».
Είχε απόλυτο δίκιο. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όλα τα προβλήματα θα λυθούν. Ο λαός αρκεί να πράξει το δημοκρατικό του καθήκον στις 25 του Γενάρη και να βάλει τους σωστούς ανθρώπους στη θέση των δοσίλογων της πατρίδας. Η ελπίδα θα επιστρέψει και θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω.
Αστειεύομαι… Στις σημερινές συνθήκες, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο κάθε εργαζόμενος, νεολαίος που σκέφτεται, να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να λέει στον εαυτό του «ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν περιμένεις να σε σώσει, χάθηκες».
Γιατί αυτό όμως; Το πρόγραμμα της ΔΕΘ ωραιότατο δεν είναι; Τέρμα το ξύλο από τα ΜΑΤ. Δημοκρατία στην εκπαίδευση, στο στρατό , παντού. Αξιοπρεπείς μισθοί και συλλογικές συμβάσεις, να μπορούμε να ζούμε σαν άνθρωποι! Όλα θα φτιάξουν. Εμείς, οι απλοί άνθρωποι, το πολύ πολύ να χρειαστεί να κινητοποιηθούμε σπάνια, που και που. Έτσι, για ψυχολογική τόνωση και ενίσχυση της νέας κυβέρνησης στο έργο της.
Οι αρκετά διαδεδομένες αντιλήψεις ότι η αλλαγή του διεφθαρμένου, δωσίλογου και αυταρχικού Σαμαρά με τον τίμιο, πατριώτη και φιλολαϊκό Τσίπρα ως καλό διαχειριστή , θα φέρουν ριζικές αλλαγές στη ζωή μας, είναι λογικό να υπάρχουν (τόσο λόγω της λογικής μη συμμετοχής και της ανάθεσης στους ειδικούς, που γενικά υπάρχει στον καπιταλισμό και που ξεσάλωσε στον νεοφιλελευθερισμό, όσο και στη συνειδητή καλλιέργεια τάσεων ανάθεσης από τμήματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά είναι σημαντικό να τονιστεί μια μικρή λεπτομέρεια. Για να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή της ζωής μας πρέπει να ανατρέψουμε τη λιτότητα και για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να συγκρουστούμε συνολικά με τον νεοφιλελευθερισμό ή αλλιώς, τον καπιταλισμό των ημερών μας…
Τα καλομαθημένα «παιδιά»
Όλοι μας κάποια στιγμή, όταν ήμασταν παιδιά, είτε σε κάποιο πάρτι , είτε σε κάποιο συγγενή, είχαμε συναντήσει εκείνη την αξιαγάπητη κατηγορία παιδιού που , μπορεί να είχε μια στοίβα παιχνιδιών όμοια με μικρό λόφο, αλλά , αν του ζήταγες έστω ένα να παίξεις, σου έλεγε «άστο» ή που είχε μια ωραία μπάλα και όταν του έλεγες «να παίξουμε πάσες;» απαντούσε « δικιά μου».
Κάπως έτσι μπορούμε να πούμε πως είναι οι καπιταλιστές (αστική τάξη )παγκοσμίως τα τελευταία 30 περίπου χρόνια. «Καλά ρε φίλε», θα πει κάποιος. «Δεν φημίζονταν και ποτέ για τη γενναιοδωρία τους. Όπως και οι «ένδοξοι» πρόγονοί τους (δουλοκτήτες, φεουδάρχες) έτσι και αυτοί, βασίζουν την ευημερία τους στη εκμετάλλευση και συγκεκριμένα στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης».
Αυτό είναι πολύ σωστό, με τον αστερίσκο όμως , ότι το κατά πόσο θα φέρονται εντελώς ανελέητα και χωρίς διάθεση να τα βρουν με τους εργάτες εξαρτάται από το πόσο δυνατοί είναι οι τελευταίοι , δηλαδή από το συσχετισμό δύναμης.
Για μια μεγάλη ιστορική περίοδο, περίπου από το 1945 (μετά τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο) μέχρι το 1980 (στην Ελλάδα μετά το 75 καθώς πριν ,λόγω «κακής διαγωγής» στην κατοχή και εμφύλιο, είχαμε το μετεμφυλιακό κράτος και τη χούντα να εξασφαλίζουν τη νομιμότητα) επικρατούσε ο κεϋνσιανισμός (κράτος πρόνοιας, ελάχιστη ανεργία, δημοκρατικά δικαιώματα κτλ) δηλαδή ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια συμφωνία ανάμεσα τους καπιταλιστές και τους εργάτες , τις δυο βασικές τάξεις της κοινωνίας.
Ο φόβος και όχι η καλή τους καρδιά, τους έσπρωχνε σε αυτές τις παραχωρήσεις. Κάτι η κινέζικη επανάσταση, κάτι η κουβανέζικη, κάτι η αίγλη που γεννούσε η σοβιετική ένωση (παρότι βαρβάτος καπιταλισμός και εκεί), κάτι η δύναμη της αριστεράς στην Ευρώπη βασισμένη στο κύρος της αντίστασης στους ναζί και στο βιομηχανικό εργάτη των μεγάλων εργοστασίων, καταλάβαινε ότι, αν δεν συμβιβαστεί, δεν θα τη βγάλει καθαρή.
Οι καρποί του συμβιβασμού όμως είναι γλυκοί, και πάχυναν τις κοιλιές σημαντικού επίσης μέρους της τότε αριστεράς αλλά και μέρος των εργατών κάνοντας τους εχθρικούς στις προσπάθειες αμφισβήτησης αυτού του συμβιβασμού (Μάης 68, θερμό φθινόπωρο 69, Ιταλία κτλ) προς μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Μετά ήρθαν οι οικονομικές κρίσεις του 1973 και 1979 και έδωσαν τη λύση στο πρόβλημα. Η κρίση γενικά οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στις παραχωρήσεις που έγιναν (έπεσε το ποσοστό κέρδους). Η λύση;
Τέρμα στις παραχωρήσεις, εκμετάλλευση της υποχώρησης λόγω της ήττας των κινημάτων του 68( που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη λόγω της ανεργίας που φέρνει η κρίση )και πέρασμα στη φουλ επίθεση. Το τι θα ακολουθούσε φάνηκε και από τα πρωτοπαλίκαρα του νεοφιλελευθερισμού. Ο υπερδημοκράτης , γνωστός για το σεβασμό στη ανθρώπινη ζωή, Πινοσέτ και η γλυκιά Θάτσερ…
Ιδιαίτερα μετά το 1989 (πτώση «υπαρκτού σοσιαλισμού») ο νεοφιλελευθερισμός υιοθετήθηκε με μεγάλη προθυμία από την αστική τάξη παγκοσμίως. Όχι τυχαία. Ήταν και είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Οι πραγματικοί μισθοί διαρκώς πέφτουν, το κοινωνικό κράτος εξατμίζεται ,οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι . Η αστική δημοκρατία παρακμάζει διαρκώς και το αστικό κράτος γίνεται όλο και πιο αυταρχικό (π.χ τα δημοκρατικά δικαιώματα (ιδιαίτερα μετά την 11 Σεπτέμβρη του 2001 αλλά και μάλλον μετά την επίθεση στην Γαλλία) πάνε περίπατο).
Σύγκρουση ή Δημαροποίηση
Έτσι, στο σήμερα, ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα δεν είναι αποτέλεσμα της κακίας Μέρκελ αλλά ο καπιταλισμός των τελευταίων 35 χρόνων. Οπότε κανένας από τους ισχυρούς δεν συζητά στα σοβαρά μια ουσιαστική αλλαγή αυτού του μοντέλου.
Η μόνη συζήτηση που γίνεται είναι ανάμεσα σε αυτούς που λένε «ρε παιδιά τους ξεζουμίσαμε τελείως λιγουλάκι να χαλαρώσουμε το πράγμα, χωρίς καμία όμως ουσιαστική αλλαγή βεβαίως» και σε αυτούς που λένε «συνεχίζουμε ακάθεκτοι». Η τεράστια εξαθλίωση εκατομμυρίων εργαζομένων και νεολαίων, οι μισθοί πείνας και ο αυταρχισμός για να νικηθούν χρειάζονται κάτι πολύ μα πολύ παραπάνω από ένα μικρό χαλαρωματάκι της λιτότητας.
Οπότε το δίλημμα είναι καθαρό: είτε γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα (Δημαροποίηση) θα συνεχίσει με ελαφρώς πιο χαλαρούς ρυθμούς την λιτότητα και ξεφτιλιστεί ,είτε μια δύναμη που θα βοηθήσει τους καταπιεσμένους στην –ίσως μεγαλύτερη- σύγκρουση των τελευταίων δεκαετιών, καθώς απέναντι μας είναι ο ντόπιος και διεθνής καπιταλισμός.
Οπότε, κυριολεκτικά από τις 26 του μήνα , κάθε αριστερή και αριστερός, αναρχικός και αναρχική, κάθε εργαζόμενος, νεολαίος και μετανάστης είναι αναγκαίο να δούμε την άνοδο στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (εάν συμβεί κάτι τέτοιο) ως ευκαιρία, για την δημιουργία ενός αποφασισμένου κινήματος που θα αντεπιτεθεί συνολικά αμφισβητώντας την οικονομική πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία των καλομαθημένων.
Όσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βοηθά σε αυτόν τον αγώνα να τον υπερασπιστούμε με πάθος, όταν διστάζει να την πιέζουμε, αν γίνει ΔΗΜΑΡ να συγκρουστούμε μαζί της χωρίς δισταγμό και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Δεν θα είναι ούτε σύντομο, ούτε εύκολο, ούτε σίγουρο πως θα νικήσουμε, μα διάολε δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βλέπεις παιδιά να μοιράζονται τα παιχνίδια τους και να παίζουν χαρούμενα χωρίς καλομαθημένα να χαλάνε την ομορφιά της στιγμής.
Βαγγέλης Γαβριηλίδης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.