Σήμερα, αύριο ή μεθαύριο, ή τέλος πάντων όποτε βολεύει τον Σόιμπλε και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, το τρίτο μνημόνιο θα μας συντροφεύει καθημερινά και επισήμως. Οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις πήγαν «περίπατο», το δημοψήφισμα προσέφερε μια ανάταση, όμως η ουσία είναι πως όλα πάνε κατ΄ ευχήν και κατά βούληση των τσακαλιών που κάνουν κουμάντο στην Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μάχες, πάλεψε μέχρι την τελευταία ώρα, όμως συντήρησε αυταπάτες. Τέτοιες είναι πως μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ, η τύχη μιας χώρας σαν την Ελλάδα μπορεί να είναι διαφορετική απ΄ αυτή που προδιαγράφεται. Τα μνημόνια είναι τρόπος ζωής πια και τα κινήματα μπορούν να τα αντιπαλεύονται, όμως μόνο απ΄ το πεζοδρόμιο. Πλέον θα έχει ενδιαφέρον να φανεί ποια θα είναι η ταύτιση αυτών με την κυβερνώσα Αριστερά.
Η συμφωνία είναι άθλια και επονείδιστη, σαν αυτές που θα κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ αν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Υπήρχαν περιθώρια για κάτι καλύτερο; Σε γενικές γραμμές, όχι. Μιλώντας πιο συγκεκριμένα, κάποιος που γνωρίζει ακριβώς πως κινήθηκαν οι διαπραγματεύσεις, θα μπορούσε να κάνει μερικές πιο συγκεκριμένες παρατηρήσεις.
Η ουσία όμως είναι ακριβώς αυτή που φαίνεται: τα μέτρα που θα παρθούν είναι υφεσιακά. Είναι πολύ μακριά απ΄ όσα εξήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, είναι πολύ μακριά απ΄ τις προσδοκίες του κόσμου που τον εμπιστεύτηκε.
Είναι, βέβαια, σημαντικό, αν καταφέρει η κυβέρνηση να συμπεριλάβει δεσμεύσεις για την ελάφρυνση – απομείωση – αναδιάρθρωση του χρέους. Το θέλουν οι Η.Π.Α, το καταλαβαίνει η Γερμανία, φαίνεται πως θα γίνει. Είναι επίσης σημαντικό ότι προβλέπονται ΚΑΙ μέτρα τα οποία δεν αφορούν τη φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα. Ίσως υπήρχε πρόβλεψη και στα άλλα μνημόνια, είναι ελπιδοφόρο να ακούς για φόρους πολυτελείας και περιορισμό των προνομίων των εφοπλιστών.
Κρατώντας βέβαια μικρό καλάθι, διότι και τώρα η… δημιουργική ασάφεια κυριαρχεί, αλλά και γιατί κανείς δεν ξέρει αν αυτά θα γίνουν δεκτά απ΄ τους δανειστές.
Εν ολίγοις: είναι μνημόνιο, είναι μνημονιάρα. Περιλαμβάνει σημεία που μπορούν να θεωρηθούν ως «βήματα μπροστά», όμως είναι ό,τι ζήταγαν οι δανειστές προ και μετά δημοψηφίσματος. Εκεί που ο κόσμος ψήφισε βροντερά ΟΧΙ, κατατροπώνοντας την προπαγάνδα του απαξιωμένου και σαπισμένου μιντιακού ολιγαρχικού κατεστημένου και των πολιτικών εκπροσώπων του.
Και τελικά, αναρωτιέται κανείς, τι ήταν το δημοψήφισμα; Ήταν ελιγμός του Τσίπρα; Ήταν το τελευταίο του χαρτί πριν τον ρίξουν, όπως αποδεδειγμένα ήθελαν; Ήταν η ευκαιρία για το «άλμα προς το άγνωστο», η νομιμοποίηση του;
Η προπαγάνδα της προηγούμενης βδομάδας πήγε περίπατο, τόσο στις 5 Ιουλίου, όσο και μετά. Το δίλημμα ποτέ δεν ήταν «ευρώ ή δραχμή». Αιρετικά θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν υπήρχε καν δίλημμα.
Κανείς δεν γούσταρε τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη στην Ευρώπη. Ακούσαμε για το δίκιο μας και τον αγώνα μας για να το κατακτήσουμε. Το πιστέψαμε, γιατί έχουμε δίκιο: και τι έγινε; Ποιος ενδιαφέρεται; Κανενός το αυτί δεν ίδρωσε, και ο ΣΥΡΙΖΑ είτε το ήξερε και το έκρυβε, είτε δεν το ήξερε αλλά ΌΦΕΙΛΕ. Συντήρησε τις ψευδαισθήσεις μέχρι τέλους, ενώ πλέον όλα παίζονται στις εντυπώσεις, δηλαδή πως θα «πλασαριστούν» τα επαχθή μέτρα του μνημονίου και πως οι όποιες ευνοϊκές προβλέψεις.
Το δημοψήφισμα, εν τέλει, ήταν η επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσίπρα να κυβερνήσει τη χώρα. Ήταν πια σαφές ότι πήγαν να τον ρίξουν, οπότε αυτό ήταν το τελευταίο του χαρτί. Κανείς δεν ήθελε να δει ξανά πίσω τους «ζωντανούς νεκρούς» της διαπλοκής, της ρεμούλας, των σκανδάλων, του απολυταρχισμού και του φλερτ με τους νεοναζί. Τους έστειλε από κει που ήρθαν, γιατί εμπιστεύονται πια τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει την ημιχρεοκοπημένη Ελλάδα των μνημονίων.
Ο Τσίπρας είναι το κεφάλαιο που μπορεί να ρευστοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να παίξει πια καθοριστικό ρόλο στην εικόνα που θα έχει η χώρα μετά από 10-15 χρόνια. Τα κινήματα και ο κόσμος πια θα τον ελέγχει, όμως και με τη νέα κυβέρνηση, δεν θα σταματήσει να φτωχαίνει. Το ζητούμενο, πλέον, είναι να δει κάτι να αλλάζει στη χώρα αυτή. Ακόμη και μέσα στο νέο μνημόνιο, να δει μια διαφορετική κυβέρνηση και να δει επιτέλους να πληρώνουν οι ολιγάρχες, αυτοί που καταδυναστεύουν τούτο τον τόπο.
Τα μνημόνια δεν σκίστηκαν, είναι εδώ γιατί τα επέβαλλαν οι δανειστές. Έτσι συμβαίνει σε όλες τις αποικίες. Θα σταματήσουν να είναι εδώ μόνο με μια επώδυνη ρήξη. Επώδυνη, στον μεγάλο αυτό βαθμό, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν προετοιμασμένος γι΄ αυτή. Εξ ου και οι αυταπάτες που είχαν όσοι πίστεψαν πως με το ΟΧΙ της Κυριακής ψήφιζαν ΟΧΙ στη λιτότητα.
Ας διαλυθούν λοιπόν οι αυταπάτες, ας υπογραφεί η συμφωνία και ας τελειώσουν πια οι γραφικοί χοροί και τα πανηγύρια στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, μαζί με τους πύρινους λόγους για την «ελευθερία». Επιτέλους, ας κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα πεζοδρόμια θα τον ελέγχουν και θα είναι δύσκολο, μα επιβεβλημένο, να κοπιάσει για να περάσει τις εξετάσεις.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.