Περί συσκότισης… (και ένα ανεκδοτάκι)
Πόσες βδομάδες έχουν περάσει από το κλείσιμο της ελληνικής τηλεόρασης; Ούτε δημόσια ούτε κρατική. Ο αυτοπροσδιορισμός ήταν «ελληνική». Γράφω σήμερα 1η Σεπτεμβρίου (καλό μήνα) και έχει ήδη χυθεί πολύ μελάνι και φωτιστεί πολλά πίξελ από απόψεις, διαφωνίες, αφορισμούς και αναλύσεις. Δυό, το πολύ τρείς απόψεις κυριάρχησαν και οι αποχρώσεις τους που οφείλονται περισσότερο στο ιδιόλεκτο του κάθε γράφοντος και όχι σε πραγματική διαφοροποίηση σε κάποια κρατούσα άποψη.
Το, σχεδόν εμβληματικό, μαύρο της ελληνικής τηλεόρασης είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι έγινε τυχαία και από κακή συνεννόηση μεταξύ των εμπλεκομένων στην απόφαση και την υλοποίησή της. Είναι δύσκολο να πιστέψει επίσης κάποιος ότι μπορεί να είναι αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από κάτι άλλο σημαντικό που συντελείται παράλληλα και πρέπει να παραμείνει στη σκιά πριν το πάρει μυρωδιά ο πολύς κόσμος. Σε μία ασυνάρτητη τρικομματική κυβέρνηση ποιος μπορεί να οργανώσει τη συνομωσία και ποιος να την κάνει πράξη… Η στάση του αποχωρίσαντος προέδρου δείχνει μια «άποψη» στο θέμα που αφορά μόνο το επικοινωνιακό κομμάτι και όχι κάποια συγκεκριμένη πολιτική θέση. Εννοώ ότι αυτό που έκανε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν ήταν η έκφραση μιας πολιτικής θέσης υπάρχουσας. Ήταν επικοινωνιακή διαχείριση (κακή κατά τη γνώμη μου)μιας θέσης που το σχήμα, η υφή και η απόχρωση της συγκεκριμένης παράταξης θα ήταν λογικό ή πιθανό να έχει.
Το κλείσιμο της ελληνικής τηλεόρασης ήταν μια πράξη βαθιά πολιτική. Όχι μόνο γιατί είχε πραξικοπιματικό χαρακτήρα, αλλά και γιατί προήλθε από μία κυβέρνηση που έδειξε, για πολλοστή φορά (πρώτη φορά τόσο έντονα όμως), πλήρως διαλυμένη και αποπροσανατολισμένη. Αυτό από μόνο του δε δίνει όλη την εικόνα. Η εικόνα ολοκληρώνεται όταν βάλουμε μέσα και τους πολίτες. Όλους εκείνους που με μια άγρια χαρά έπιασαν τα πληκτρολόγια και τα κινητά και άρχισαν να ποστάρουν στάτους που έβριθαν ενδελεχών αναλύσεων, αποκαλύψεων, απειλών, προτροπών και όλα τα γνωστά. Θα μπορούσαν να είναι copy paste από κάποιον παλιότερο παν-μηντιακό ξεσηκωμό. Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό. Πολλοί βγήκαν στους δρόμους και έκλεισαν τη Μεσογείων πηγαίνοντας να συμπαρασταθούν σ αυτούς που έχασαν τη δουλεία τους. Στους δημοσιογράφους, ας πούμε, που απολάμβαναν με γλυκόπικρη διάθεση τη δυνατότητά τους να εκφράζονται πια ακριβώς με τον τρόπο που θα ήθελαν. Το γιατί πριν δεν μπορούσαν, δεν το κατάλαβα. Το γιατί ήταν αξιομνημόνευτο και αξιέπαινο ότι το έκαναν στη συγκεκριμένη φάση επίσης δεν το κατάλαβα.
Πολλοί άνθρωποι πήγαν και συνέχισαν να πηγαίνουν. Πολλά τσιγάρα και μπύρες καταναλώθηκαν. Πολλά σουβλάκια και λουκάνικα ψήθηκαν και πολλά τραγούδια ακούστηκαν από καλλιτέχνες που παραβρέθηκαν για να υποστηρίξουν… Τι; Ποια ήταν η απάντηση-πρόταση της κοινωνίας ή του μέρους της κοινωνίας που θέλησε να αντισταθεί στην αυθαιρεσία; Ποιο ήταν το ζητούμενο για την επόμενη μέρα; Να λειτουργήσει ξανά η ελληνική τηλεόραση όπως ήταν; Να μη μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι σε αυτήν; Να ανοίξει ξανά με νέο πρόσωπο και απαλλαγμένη από τα προβλήματα του παρελθόντος; Δεν υπήρξε καμία συγκρότηση, καμία ιδεολογική πλατφόρμα, καμιά «επιθυμία». Εκτός αν υπολογίσουμε την αξιομνημόνευτη δήλωση στελέχους της αντιπολίτευσης, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ θα μπορούσε να έχει σαν θετικό αποτέλεσμα την πτώση του κυβερνητικού σχήματος. Μια τόσο ανεύθυνη και γκροτέσκα δήλωση μόνο την καρναβαλική επαλήθευση της παραίτησης της ΔΗΜ.ΑΡ. θα μπορούσε να έχει. Η στάση αυτή των πολιτών κατά τη γνώμη μου σε μια τόσο βίαια και ξέχειλη συμβολισμών πολιτική κίνηση όπως το «μαύρο της ΕΡΤ» δεν είναι απάντηση στην αυθαιρεσία αλλά το τέλειο συμπλήρωμά της.
Σουβλάκια, συναυλίες και σταμάτημα της κυκλοφορίας. Σε κάθε περίπτωση που κάτι σοβαρό συμβαίνει στήνονται αμέσως δεκάδες καντίνες, ένα πάλκο με μικρόφωνα, κιθάρες και τύμπανα, κόσμος και καλλιτέχνες συρρέουν συνθηματολογώντας για μια ακόμα φορά συνθήματα του ύφους «κάτω οι κακοί/ζήτω οι καλοί». Τραγουδώντας τραγούδια, ξεχειλώνοντας ή πιέζοντας το νόημα των στίχων τους να χωράει σε κάθε περίσταση. Και αυτή τη φορά μάλιστα, ούτε καν στο κέντρο της πόλης. Μια κατάσταση τόσο αυτονόητη και εύκολα διαχειρίσημη όσο και οι παρελάσεις στις δύο εθνικές επετείους, τα καλλιστεία και άλλοι θεσμοί. Το σύστημα και η μηντιακή του προέκταση είναι σε πολύ μεγάλη φόρμα για να αντιμετωπίσει και να απορροφήσει τέτοιου είδους και μεγέθους κινητοποιήσεις. «Περί συσκότισης» λέγεται το κείμενο που έγραψα και το δανείζομαι από το «περί φωτίσεως» του Σαραμάγκου. Για όσους δεν το ξέρουν ας γκουγκλάρουν τον τίτλο και από μια σύντομη περίληψη θα καταστεί σαφές , για όποιον τυχόν θα μπορούσε να ενδιαφέρεται, ποια είναι η γνώμη του γράφοντος για μια πιθανά αποτελεσματική απάντηση στο κλείσιμο της ΕΡΤ.
Και το ανεκδοτάκι…
Ένας κυνηγός έχει πάρει τρία κυνηγόσκυλα τα οποία όμως του βγαίνουν πολύ φοβιτσιάρικα. Κάθε που πυροβολεί κάποια μπεκάτσα, αυτά βάζουν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και γρυλίζουν φοβισμένα. Ρωτάει έναν φίλο του λοιπόν σχετικά με το πρόβλημά του και εκείνος του λέει να τα πάει για τρεις μήνες στην Κρήτη και εκεί θα συνηθίσουν τους πυροβολισμούς. Παίρνει λοιπόν ο κυνηγός τα τρία σκυλιά και κατεβαίνει στην Κρήτη. Πάει σε γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια και… βροχή οι μπαλωθιές. Κάθεται τρεις μήνες, αλλά του αρέσει πολύ και αποφασίζει να κάτσει άλλους τρεις. «Ακόμα καλύτερα και για τα σκυλιά… Θα γίνουν εντελώς ατρόμητα», σκέφτεται… Επιστρέφει τελικά, και μετά από λίγες μέρες πάει για κυνήγι με τα τρία, εκπαιδευμένα πια, σκυλιά. Σημαδεύει την μπεκάτσα, πυροβολεί και τα τρία, ατρόμητα πια, κυνηγόσκυλα αντί για να κυνηγήσουν, πιάνονται και… χορεύουν πεντοζάλι.
Και κάτι τελευταίο. Όταν ο Κραουνάκης αλλάζει τους στίχους των τραγουδιών του ώστε να υπηρετούν την επικαιρότητα, στο προαύλιο της ΕΡΤ και ο κόσμος από κάτω γελάει και χειροκροτάει δε γίνεται ούτε Αριστοφανικός, ούτε ενοχλητικός, ούτε ρεζίλι… Όταν βρίζει τραγουδώντας χυδαία, ενώ ο κόσμος από κάτω γελάει ή δυσανασχετεί, έναν πολιτικό ο οποίος λίγες μέρες αργότερα γίνεται υπουργός Υγείας, αποπολιτικοποιεί με τον πιο οριστικό τρόπο τον Λόγο του και γίνεται απλώς επικίνδυνος ως πολίτης. Επικίνδυνος όχι με την έννοια που θα φοβόταν το σύστημα, αλλά με τον πιο βαθιά αντιδραστικό τρόπο.
Ζάφοντ
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.