Που συνοψίζει τη ζωή σε μια βδομάδα.
Και σου μαθαίνει πως τίποτα δεν είναι δικό σου για πάντα.
Ότι τη μια μέρα ξυπνάς ευτυχισμένος και την άλλη σκατά.
Η Αθήνα θα σε κάνει να επιβιώσεις.
Ακόμα κι’ αν τρέχεις σα χαμένος απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, σου δίνει έναν προορισμό.
Κάθε φορά που νομίζεις πως ένα «δεν» μπορεί να καταστρέψει την καριέρα και τα όνειρά σου στο λεπτό.
Ζω σε μια πόλη που αναπαράγει σχέσεις εξουσίας από τον τύπο που καθαρίζει τα παπούτσια των περαστικών, μέχρι την αστυνομία που τσακίζει με τα γκλόμπ της κόκκαλα και αξιοπρέπεια.
Όπου οι ηλικιωμένοι κάθονται μόνοι τους στα παγκάκια τα απογεύματα.
Σε μια πόλη, που τα κορίτσια της κοιτάζουν τη ζωή έτοιμα να την αδράξουν σα να είναι το μέλλον.
Και ο έρωτας είναι διάχυτος παντού.
Από το μεσήλικο ζευγάρι που κρατιέται χέρι χέρι στο μετρό μέχρι τους έφηβους που βρίσκονται ένα βήμα πριν το σεξ σε κάποιο ερημικό στενό κοντά στο Ταφ.
Πιστεύω σε μια πόλη που με μπερδεύει διαρκώς.
Μα αν κάτσω να την ακούσω, τα βάζει όλα σε τάξη
.
Ζούμε στην πόλη που χορεύουμε εκστατικά για να διώξουμε τη θλίψη.
Που πίνουμε μέχρι να έρθει εκείνο το τυχαίο άτομο που μας έκανε να δούμε την πραγματικότητα αλλιώς.
Όπου μια ατέλειωτη βόλτα στους δρόμους της είναι σαν ψυχανάλυση.
Η Αθήνα πάντα θα βρει μια γωνία να σου χαρίσει την ασφάλεια που σου κλέβει το κράτος.
Ε λοιπόν, εγώ πιστεύω σε μια πόλη.
Δέκα εκατομμύρια φορές πιο μεγάλη από ‘μενα.
Γεμάτη χαμόγελα και φτηνά ρούχα. Γεμάτη κουλούρια με σουσάμι και κρυμμένα μαγαζάκια με κοσμήματα.
Γεμάτη πολιτισμό και παράπονο.
Πιστεύω σε μια πόλη που λίγοι καταλαβαίνουν, ακόμα κι’ αν ζουν μέσα της για χρόνια.
που ακόμα πιο λίγοι, τη φτιάχνουν.
Σε μια πόλη, κινητή φιλοσοφία.
Εκεί που μερικές φορές τα αγόρια ντρέπονται περισσότερο από τα κορίτσια.
Και οι κομμουνιστές πίνουν mikel.
Αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ.
Κι’ αυτό για να αποδίδει στον καθένα αυτό που του αξίζει, για να βλέπει τους μεταμεσονύκτιους θύτες και τα θύματα.
Και το επόμενο πρωινό να λούζει τους δρόμους της δικαιοσύνη, με έναν τρόπο που ονομάζουμε κάρμα ή θεό.
Ζούμε στην πόλη, όπου τα ξενύχτια στα υπόγεια πάρτυ της, μοιάζουν με ευχάριστη αυτοκτονία.
Που όλοι μας μερικές φορές κλαίμε σε κάποιο λεωφορείο ή τρόλεϊ.
Που όσο πιο τραυματισμένοι είμαστε, τόσο περισσότερη ευτυχία δικαιούμαστε.
Πιστεύω σε μια πόλη που μυρίζει αντοχή.
Στην πόλη που αν σταματήσει η κίνηση, κάτι δε θα πηγαίνει καλά.
Όχι γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει.
Αλλά γιατί αυτό το χάος, όσο κι’ αν μας κουράζει,
Είναι το ρίσκο.
Ότι μπορούμε να παλέψουμε τους μεγαλύτερους φόβους μας.
Κι’ η πόλη αυτή είναι η ευκαιρία μας.
Για να βρούμε στο χάος ένα κάτι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.