Οι άνθρωποι πάνω και πρώτα από όλα είναι φυγόπονοι. Οκνηροί σε βαθμό κακουργήματος. Δεν μιλώ για τη δουλειά, δεν μιλώ μόνο για τους Έλληνες, μιλώ για κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Δεν έχει σημασία αν έχουν ερεθίσματα, δεν έχει σημασία αν αντιλαμβάνονται αν υπάρχει κι άλλος τρόπος. Δεν έχει καν σημασία αν συνειδητοποιούν πως αν αλλάξουν μπορούν να είναι περισσότερο χαρούμενοι, ή ευτυχισμένοι. Σημασία έχει ότι για ό,τι περνάει από το μυαλό τους και αντιλαμβάνονται ότι απαιτεί ενέργεια, συμμετοχή και προσπάθεια δεν επιθυμούν να την καταβάλουν. Θέλουν την ησυχία τους. Θέλουν τα προβλήματά τους να λύνονται με τρόπο μεταφυσικό, χωρίς να χρειάζεται να δουλέψουν οι ίδιοι γι’ αυτό.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, δεν υποφέρουν τη σκέψη ότι δεν θα έχουν άποψη για το κάθε τι. Επιθυμούν, ακόμη κι αν καταλαβαίνουν ότι αυτό συμβαίνει μόνο κατ’ επίφασιν, να έχουν λόγο στα πράγματα. Θρέφει το φαντασιακό τους να γνωρίζουν πως αν τελικά, κάποτε το θελήσουν, αν ποτέ, για οποιονδήποτε λόγο το αποφασίσουν, εκείνοι θα έχουν την εξουσία, εκείνοι είναι οι κυρίαρχοι.
Αυτήν την φαντασιακή αίσθηση δυνητικής εξουσίας χωρίς κόπο την προσφέρουν δύο πολιτικά συστήματα. Η αστική δημοκρατία και ο φασισμός. Η αστική δημοκρατία σου επιτρέπει να ψηφίζεις. Και το αστικό πολιτικό σύστημα σε πείθει ότι αυτό είναι από μόνο του πολύ σπουδαίο πράγμα, πως από μόνο του είναι αρκετό για τα πάντα. Δίνεις «λαϊκή εντολή» σου λέει. «Εντολή». Ως έννοια κρύβει μεγάλο φαντασιακό φορτίο. Τι κι αν αυτήν την εντολή δεν μπορείς να την πάρεις πίσω πριν αυτοί στους οποίους την έδωσες αποφασίσουν να σου δώσουν αυτήν την ευκαιρία; Τι κι αν από μόνο του είναι προβληματικό τό ότι αυτή η εντολή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, όταν όλα κυλούν ομαλά, δίνεται κάθε ΤΕΣΣΕΡΑ χρόνια; Τι κι αν δεν υπάρχει καμία επίπτωση όταν η εντολή δεν ακολουθείται; «Εγώ τον έβαλα εκεί που είναι και αν θέλω, εγώ τον βγάζω» λέει το φαντασιακό. Το έχεις συνειδητοποιήσει ποτέ, ότι στο Σύνταγμά μας, ένα από τα πλέον δημοκρατικά στον κόσμο, το μόνο που κατοχυρώνεται ως ουσιαστική αντίδραση και κοινωνικός έλεγχος απέναντι στην πολιτειακή εξουσία είναι οι διαδηλώσεις; Αυτό μόνο. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι κάνουν οι άλλοι, όσο εντάσσεται στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, είναι καλυμμένοι και ακλόνητοι, κι εσύ μόνο μπορείς να ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΑΙ.
Και μετά έχεις το φασισμό. Λίγο διαφέρει η λογική του, ως προς την αντίληψη περί του «ενεργού πολίτη», αν τον συγκρίνεις με την αστική δημοκρατία. Πάλι σου υπόσχεται ότι είσαι ο κυρίαρχος. Νομίζεις ότι εσύ θα είσαι με τους δυνατούς. Η διαφορά είναι οι εκλογές. Οι οποίες δεν απουσιάζουν αναγκαστικά. Κατά τα άλλα, είναι το ίδιο φιλικός με την ανάθεση, όπως ακριβώς και η αστική δημοκρατία. Είσαι ένας οπαδός. Βλέπεις τύπους με πυγμή και τσαμπουκά και σκέφτεσαι ότι αυτοί θα καθαρίσουν για εσένα. Θα κάνουν κάποιους να πληρώσουν για λογαριασμό σου. Αλλά είσαι οπαδός. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι οπαδοί αντλούν αυταξία από τη νίκη της ομάδας τους, αυτοί οι ίδιοι που δεν βαστάει η ανάσα τους να τρέξουν το γήπεδο από το ένα τέρμα στο άλλο, είναι νικητές, επειδή κάποιοι άλλοι νίκησαν για λογαριασμό τους. Φοβερό, ε; Έτσι κι οι οπαδοί του φασισμού, νομίζουν ότι έχουν τη δική τους μοιρασιά στην επιβλητικότητα άλλων, στην κυριαρχία και την εξουσία. Οι φτωχοί… Οι φτωχοί!
Αυτός είναι ο άνθρωπος του σήμερα και του χθες, με δυο απλά παραδείγματα. Με ρωτάς αν απογοητεύομαι; Ναι. Μια χαρά απογοητεύομαι. Όχι όμως επειδή πιστεύω πως δεν μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος, αλλά επειδή καταλαβαίνω πόση πολλή, καμιά φορά αφόρητη δουλειά χρειάζεται προκειμένου να γίνει αυτό. Έχουμε μάθει έναν συγκεκριμένο τρόπο, μια νόρμα. Έτσι μπορούμε και να μάθουμε και μια άλλη. Αφού ο κόσμος θέλει να είναι κυρίαρχος, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αυτό μπορεί να το επιτύχει καλύτερα και αποτελεσματικότερα με άλλον τρόπο. Μέσα από το σεβασμό πρώτα απέναντι στον εαυτό του κι έπειτα απέναντι στους άλλους, μέχρι που αυτά να γίνουν ένα. Στομάχι έχουμε ακόμη, κι όταν μας κουραστεί, θα βάλουμε καινούριο. Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στα καλά που συμβαίνουν σε όλη αυτήν τη σαπίλα και μετά δεν διανοείσαι να μην παλέψεις γι’ αυτά. Αφού υπάρχουν, μπορούν να γίνουν μεγαλύτερα. Μια μικρή φωτιά σε μια απέραντη έρημο, είναι ορατή από χιλιόμετρα μακριά μέσα στο σκοτάδι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.