Έτσι χαρακτήρισε την τέχνη της Φρίντα Κάλο ο μεγάλος σουρεαλιστής ζωγράφος Αντρέ Μπρετόν, έτσι ήταν και ο χαρακτήρας της ίδιας της Φ. Κάλο, ένα επικίνδυνο μείγμα πόνου, γυναικείας ευαισθησίας, πάθους και έντασης, επιθυμίας για ζωή.
Εγκλωβισμένη σε ένα κατεστραμμένο κορμί από την στιγμή που γεννήθηκε η Φ. Κάλο ζούσε στα άκρα όταν το κορμί της δεν την καθήλωνε σε ένα κρεβάτι, ίσως μια προσπάθεια να νικήσει το σώμα της. Η φαντασία της αποδείχτηκε το μόνο μέσο που ήταν ικανό να την κρατήσει δυνατή τις ατελείωτες μέρες του πόνου, της ακινησίας και της μοναξιάς. Αυτή την αναπαριστούσε στην ζωγραφική της.
Η Φρίντα Κάλο γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1907 στο Μεξικό. Στην ηλικία των 3 προσβάλλεται από πολιομυελίτιδα όπου αφήνει το ένα της πόδι ημιπαράλυτο. Ήταν η πρώτη δοκιμασία της. Τα παιδιά στο σχολείο την φωνάζουν Φρίντα ξυλοπόδαρη. Η ίδια γίνεται πιο δυνατή. Ιδιαίτερα έξυπνη η Φρίντα καταφέρνει να μπει στο εκπαιδευτικό ίδρυμα Escola Preparatoria. Ήταν μία από τα 35 μόλις κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα. Εκεί θα έρθει σε επαφή με μια ομάδα παθιασμένων νέων με την ζωγραφική,την λογοτεχνία και την επανάσταση. Το 1925 η μοίρα της δίνει ένα ακόμα χτύπημα. Το λεωφορείο στο οποίο είχε επιβιβαστεί συγκρούεται με ένα διερχόμενο τραμ. Το λεωφορείο συντρίβεται, η ατσάλινη ράμπα διαπερνά την κοιλιά της, σπάει την σπονδυλική της στήλη σε 3 σημεία, την λεκάνη της, συντρίβει το δεξί της πόδι και προκαλεί κατάγματα στο αριστερό. Σαν από θαύμα καταφέρνει να επιζήσει. Ήταν η στιγμή που γεννιόταν η μεγάλη ζωγράφος Φρίντα Κάλο. Το ατύχημα θα την σημαδέψει για πάντα. Θα την καθηλώσει για μήνες στο κρεβάτι και θα την αναγκάσει σε πολλαπλές εγχειρήσεις. Ο πατέρας της θα της δώσει πινέλα και μπογιές για να ζωγραφίζει. Και η Φρίντα θα βρει την μοναδική της διέξοδο, τον λόγο για να συνεχίσει να ζει.
«Δεν είμαι νεκρή και, επιπλέον, έχω ένα λόγο για να ζήσω. Ο λόγος αυτός είναι η ζωγραφική».
Θα γνωρίσει τον Ντιέγκο Ριβέρα, διάσημο τότε Μεξικανό ζωγράφο και κομμουνιστή. Θα τον ερωτευτεί παράφορα όπως και αυτός αυτήν. Θα παντρευτούν το 1929. Η κοινή τους ζωή επεισοδιακή, παθιασμένη. Η Φρίντα θα πει «στη ζωή μου είχα δύο πολύ σοβαρά ατυχήματα: Το ένα έγινε όταν κάποιο όχημα πέρασε από πάνω μου. Το άλλο ήταν ο Ντιέγκο». Χωρίζουν όταν μαθαίνει ότι διατηρεί σχέση με την μικρή της αδερφή. Δεν το αντέχει. Ο έρωτάς τους βέβαια είναι μεγαλύτερος, παντρεύονται ξανά μετά από ένα χρόνο.
Η Φ. Κάλο μέχρι το 1938 ήταν η γυναίκα του ζωγράφου Ριβέρα. Ο Μπρετόν βλέπει τους πίνακες της και της προτείνει να τους εκθέσει στο Παρίσι μαζί με τους πίνακες άλλων σουρεαλιστών. Η Φρίντα του απαντά ότι δεν είναι σουρεαλίστρια, «οι πίνακες είναι η πραγματικότητα μου». Αρχίζει σιγά σιγά να ‘χει αποδοχή κυρίως στην Αμερική και όχι τόσο στην χώρα της.
Θα κάνει μόνο τρεις εκθέσεις, στο Παρίσι, την Νέα Υόρκη και το Μεξικό. Στην τελευταία της έκθεση στο Μεξικό η Φρίντα πηγαίνει με το κρεβάτι της στην έκθεση καθώς το κορμί της δεν την βαστά και ο γιατρός της απαγορεύει να σηκωθεί, η ίδια λέει «τι να τα κάνω τα πόδια εφόσον έχω φτερά για να πετάξω»;
Από το 1944 η υγεία της επιδεινώνεται, το 1954 οι γιατροί αναγκάζονται να της ακρωτηριάσουν το πόδι. Το σώμα της την προδίδει αν και η ψυχή της ήταν ακόμα δυνατή. Στις 13 Ιουνίου πεθαίνει στον ύπνο της.
Οι αποβολές και η γνώση ότι δεν θα καταφέρει να κάνει ποτέ παιδιά απεικονίζονται σε πληθώρα πινάκων της. Αίμα, πόνος, θλίψη, δάκρυα. Το ίδιο και το κατεστραμμένο κορμί της που την καθηλώνει σε ένα κρεβάτι. Οι πίνακες της αυτοβιογραφικοί, προσωπογραφίες του εαυτούς της έτσι όπως τον φανταζόταν, έτσι όπως τον αντίκριζε από τον καθρέφτη πάνω από το κρεβάτι της…
Πυκνά φρύδια που ενώνονταν, φαβορίτες, μουστάκι, μεγάλα κοσμήματα, μαλλιά κότσος ενίοτε με λουλούδια στολισμένα και κόκκινα χείλη. Μια γυναίκα μέσα σε ένα τσακισμένο κορμί, μια γυναίκα τσακισμένη από την μοίρα, αλλά ανίκητη στην ψυχή και το πνεύμα. Η Φρίντα αποτέλεσε και αποτελεί έμπνευση, ιδέα, τρόπος και πρότυπο ζωής και έκφρασης, μια μεγάλη ζωγράφος, μια μοναδική γυναίκα,μια μεγάλη προσωπικότητα.
«Πικρό και τρυφερό, σκληρό σαν ατσάλι και εύθραυστο και φίνο σαν τα φτερά μιας πεταλούδας, αξιαγάπητο σαν ευχάριστο χαμόγελο και γλυκόπικρο σαν τη ζωή: αυτό είναι το έργο της», Ντιέγκο Ριβέρα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.