Ήταν 4 Μάη του 1970.
Ήταν ένα ματοβαμμένο μήνυμα.
Ήταν οι μέρες της φωτιάς και της έκρηξης…
Allison Krause, Jeffrey Glen Miller, Sandra Lee Scheuer, William Knox Schroeder. Τέσσερα παιδιά που ούτε καν είχαν συμπληρώσει τα 21 τους χρόνια, πέφτουν νεκρά από τις σφαίρες της εθνοφρουράς.
Απρόκλητα, απροειδοποίητα, φασιστικά, η αμερικάνικη κυβέρνηση Νίξον, μη μπορώντας να «αντιμετωπίσει» λόγια, κίνηση και χαμόγελα ελευθερίας ανοίγει πυρ εναντίον χιλιάδων φοιτητών (πάνω από 2000) που έχουν μαζευτεί στο πανεπιστήμιο Κεντ, διαδηλώνοντας για 3η μέρα, εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ και πιο συγκεκριμένα για τις δηλώσεις Νίξον (30 Απριλίου του 1970) σχετικά με την εισβολή του στρατού των ΗΠΑ στην Καμπότζη.
Οι μνήμες από την σφαγή στο βιετναμέζικο χωριό Μάι Λάι, δύο περίπου χρόνια πριν (Μάρτης του 1968), δεν ήταν μόνο ζωντανές, αλλά (ξανά)στοίχειωναν τις νύχτες μιας μερίδας (ευτυχώς όχι πολύ μικρής) της αμερικάνικης κοινωνίας. Αλλά η εθνοφρουρά της αμερικάνικης κυβέρνησης μάλλον δεν άνηκε σ’ αυτή την μερίδα. Το να ανοίξει πυρ (κατ’ εντολή ανωτέρων και όχι, φυσικά, για εκφοβισμό, όπως αποδείχτηκε αργότερα…) ήταν μάλλον μια «φυσική αναγκαιότητα» υπεράσπισης των αποφάσεων των ελίτ. Ο απολογισμός τραγικός: τέσσερα νεκρά και άλλα εννιά βαριά τραυματισμένα. «Και ποιος νοιάζεται;» θα μπορούσε να αναρωτιέται ο θείος Σάμ… Ποιος;
Αυτό που ακολούθησε ήταν πραγματικά ανεπανάληπτο. Μια κοινωνία στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης. Πάνω από πέντε εκατομμύρια νέοι άνθρωποι (φοιτητές, μαθητές επί το πλείστον), θα βρεθούν στους δρόμους της φωτιάς πίνοντας από εκείνο το γαμημένο ποτό που ξερνά ελευθερία και επανάσταση, όπως συνήθιζε να λέει Άλαν Γκίνσμπεργκ. Εκείνο το ποτό που μπορεί να γίνει ο εφιάλτης του κάθε μηχανοκίνητου ή ανθρωπόμορφου… Μολώχ!
Ήταν στιγμές ενός ελευθεριακού κινήματος όμοιες του οποίου η αμερικάνικη κοινωνία δεν έχει ξαναζήσει από τότε. Παράλληλα, όμως, και για πολλοστή φορά, η (αμερικάνικη) αστική δημοκρατία αποδείκνυε, ότι, οτιδήποτε αποτελεί εμπόδιο στην «ολοκλήρωση της δουλειάς της», καταστρέφεται, ακόμα και αν χρειαστεί αυτό να γίνει με σφαίρες, αίμα και… δάκρυα, κόντρα στον ίδιο της τον «εθνικό» κορμό.
Οι στίχοι του Neil Young, με αφορμή την σφαγή στο πανεπιστήμιο Κέντ, γροθιά στο στομάχι. To ηχογράφησε τελικά μαζί με τους Crosby, Stills & Nash.
Tin soldiers and Nixon coming,
We’re finally on our own.
This summer I hear the drumming,
Four dead in Ohio.
Gotta get down to it
Soldiers are gunning us down
Should have been done long ago.
What if you knew her
And found her dead on the ground
How can you run when you know?
Gotta get down to it
Soldiers are gunning us down
Should have been done long ago.
What if you knew her
And found her dead on the ground
How can you run when you know?
Tin soldiers and Nixon coming,
We’re finally on our own.
This summer I hear the drumming,
Four dead in Ohio.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.