Πάνω που είχαμε σίγουρο το καλοκαίρι ο καιρός βάλθηκε να μας κάνει τα τερτίπια του. Εμείς επιμένουμε ταξιδιωτικά και αυτήν την εβδομάδα εστιάζουμε στις ιστορίες.
Μπορεί ο ήλιος, λοιπόν να μη μας δίνει όλη του την παλέτα, οι άνθρωποι ωστόσο είναι εκεί. Είναι εκεί για να αποτιμήσουν, να ζήσουν και να μοιραστούν. Ταξιδεύουμε στους ήχους του δρόμου της Θεσσαλονίκης, στο καταπράσινο, μα λίγο κακοπαθημένο, και εν προκειμένω μουσικό δάσος στην Καλοσκοπή Φωκίδας και στεκόμαστε στις επιπτώσεις του χρόνου, κάπου ανάμεσα σε Αθήνα και Εύβοια.
Οδός Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη. Μέσα στις πολυτελείς βιτρίνες και τον κόσμο που ψωνίζει, η οδός Τσιμισκή είναι ένας τυπικός εμπορικός δρόμος. Με τα δεντράκια της, καθαρή και με τη θάλασσα σχεδόν δίπλα, θαρρεί κανείς και όλα είναι ειδυλλιακά. Το σπασμένο τραγούδι μιας λατέρνας, όμως, έρχεται να θυμίσει πως υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική τύχη από αρκετούς που μπαινοβγαίνουν στα καταστήματα. «Βοηθήστε με κάτι λίγο, σεβαστείτε έναν γέρο» έλεγε η φωνή του γέρου λατερνατζή. Το χέρι του σταματάει για λίγο, η λατέρνα το ίδιο.
Παίρνει την ανάσα του και ξαναβγάζει τη κουρασμένη του φωνή για να κερδίσει το ψωμί του. Ένα κορίτσι του δίνει κάτι. Το ευχαριστεί. Πλησιάζω και του πιάνω κουβέντα. «Από πού είσαι;» «Αθήνα» του λέω, σχεδόν απολογητικά και του μιλάω για τη γειτονιά μου. «Η Αθήνα έχει ανθρωπιά. Πάντα θα σε βοηθήσει ο Αθηναίος». Ήταν ό,τι πιο περίεργο θεωρώ πως άκουσα στο σύντομο ταξίδι μου εκεί και απορούσα… Ποια Αθήνα ξέρει αυτός ο άνθρωπος; Ποια Αθήνα γνώρισε; Σφίγγουμε τα χέρια και σε λίγο ο δρόμος που μας ένωσε, αυτός και μας χωρίζει.
Αλέξανδρος Βάκουλας
«Ένα τραγούδι για τα έλατα». Αυτές ήταν οι μοναδικές πέντε λέξεις που είχε πει ανάμεσα στα τραγούδια του ο Γιάννης Αγγελάκας στο Φεστιβάλ «Ήχοι του Δάσους», το οποίο πραγματοποιείται κάθε χρόνο κοντά στο χωριό της φωτογραφίας, την Καλοσκοπή Φωκίδας. Πράγματι, το πράσινο είναι τόσο πολύ που δεν αφήνει χώρο για περιττές σκέψεις. Βοηθάει και η έστω ολιγοήμερη αποχή από internet, pc, τηλεόραση – μέχρι και το κινητό μετά βίας έχει σήμα εκεί πάνω. Μοναδική παραφωνία, στο βάθος, τα ορυχεία βωξίτη που κατατρώνε το πανέμορφο βουνό…
Θέμος «Απίκος» Ρίζος
Πόσοι δεν φοβούνται τον χρόνο; Τον χρόνο που μπορεί να περάσει απάνω σου και να σε κάνει αλλιώτικο και αγνώριστο. Κι όμως κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς ότι χωρίς τον χρόνο, αυτή η πόρτα δεν θα ‘χε την ίδια ομορφιά. Μια ομορφιά που δίνει μόνο ο χρόνος στα πράγματα, σε κάθε πράγμα από την Αθήνα ως την Εύβοια, από μια πέτρα ως μια απλή μπλε πόρτα.
Κατερίνα Καραβία
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.