Τα ποντίκια πήδηξαν από το πλοίο, αλλά δεν ψόφησαν

Του Δημήτρη Τσίρκα

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ο Φύσσας ήταν στοχοποιημένος από τους ναζί για την αντιφασιστική του δράση και ο Ρουπακιάς ξεκίνησε με έναν και μόνο στόχο: να τον σκοτώσει.

Η δολοφονία του Φύσσα ήταν το αποκορύφωμα ενός κύματος επιθέσεων της Χρυσής Αυγής σε μετανάστες, αριστερούς και νεολαίους. Επιθέσεις που πολλαπλασιάστηκαν ραγδαία απ’ όταν η ναζιστική συμμορία μπήκε στη Βουλή και τα συστημικά ΜΜΕ επιδόθηκαν στο χυδαίο ξέπλυμα της.

Η δολοφονία του Φύσσα ήταν το μεγάλο καμπανάκι. Όχι μόνο για τους αντιφασίστες, αλλά και για πολλούς άλλους που με τρόμο είδαν τον εκφασισμό της κοινωνίας και την απειλή των ναζί να αγγίζουν το σημείο μη επιστροφής.

Οι αυθόρμητες μαζικές κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών απέκλεισαν κάθε σκέψη του κράτους να κουκουλώσει το έγκλημα. Ένα κράτος που μέχρι τότε ήταν ο πιστός συνεργάτης και ο φύλακας άγγελος των ναζί.

Όμως, η δολοφονία του Φύσσα δε έφερε από μόνη της την αρχή του τέλους της ναζιστικής συμμορίας. Εξίσου σημαντικός ήταν και ο πανικός του Σαμαρά μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την ηγεμονία στη «Δεξιά Πολυκατοικία» από τη Χρυσή Αυγή, η οποία χτυπούσε εικοσάρια δημοσκοπικά και έφτασε μέχρι και να δέρνει βουλευτές της ΝΔ στις εκδηλώσεις μίσους του Μελιγάλα.

Δεν πρόκειται όμως να ξεχάσουμε ότι για χρόνια η ηγεσία της ΝΔ αντιμετώπιζε τους νεοναζί ως χρήσιμο εργαλείο καταστολής των «ενοχλητικών» φωνών στην κοινωνία και ως πολύτιμη εφεδρεία στη Βουλή, ελέω Μπαλτάκου.

Από εκεί και ύστερα άρχισε η πτώση για τα καθάρματα. Η εξαιρετική δουλειά της Πολιτικής Αγωγής και των μέσων που ακούραστα καταγράφουν τη δίκη της συμμορίας, αποκάλυψε πλατιά τον εγκληματικό και θρασύδειλο χαρακτήρα της. Ο φόβος του δικαστηρίου και η ετοιμότητα του αντιφασιστικού κινήματος δεν επέτρεψαν στα Τάγματα Εφόδου να επιχειρήσουν ξανά.

Η εικόνα των φοβερών ορδών που θα σάρωναν τα πάντα στο διάβα τους κατέρρευσε μέσα σε ένα γκροτέσκο θέαμα από κλάματα, φοβισμένες αποκηρύξεις της οργάνωσης και αλληλοκαρφώματα. Ο δράκος αποδείχθηκε σκουλήκι. Αυτό δηλαδή που ήταν πάντα, όταν δεν κρυβόταν πίσω από τη δύναμη των αριθμών και τη θαλπωρή του κράτους.

Οι ψηφοφόροι τους – αυτό το άθλιο και μνησίκακο συνονθύλευμα – οσμίστηκαν την αδυναμία και τους εγκατέλειψαν για άλλα φιλόξενα λιμάνια που, με Μπογδάνους και Πλεύρηδες, τους έτειναν ξεδιάντροπα το χέρι.

Τα ποντίκια πήδηξαν από το βυθιζόμενο πλοίο και χώθηκαν πάλι στους υπονόμους τους. Αλλά δεν ψόφησαν. Τρέφονται βουλιμικά με τα τοξικά κατακάθια του συστήματος και περιμένουν την ευκαιρία για να ξανασυρθούν στην επιφάνεια.

Δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε. Το χρωστάμε στον Παύλο, τον Σαχζατ και σε όλους όσοι υπέστησαν τη βία του ναζισμού. Ποτέ ξανά.

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]