Το Άβουλο Θεριό του Αλέξανδρου και της Μαρίας

O Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Παπαγεωργίου κυκλοφόρησαν πρόσφατα τον δεύτερο κοινό τους δίσκο. Ένα Άβουλο Θεριό που μας περιμένει.

Μετά το «Όμορφοι και Ηττημένοι», οι δύο καλλιτέχνες, μέσα από 9 διηγήσεις-στιγμιότυπα, παρουσιάζουν ένα ψυχογράφημα της γυναικείας ύπαρξης, του ζευγαριού, της συντροφικότητας μέσα στα πλήθη.

Η αφορμή αυτής της συνέντευξης όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ήταν η παράσταση «Τέσσερα», όπου ο Αλέξανδρος και η Μαρία, σε συνεργασία με την Ευτυχία Μητρίτσα και τον Γιώργο Ανδρέου, έστησαν μια μαγική εμπειρία, καταθέτοντας μουσικές, ακούσματα δικά τους, φαντασία και άφθονη ψυχή.

Ένας καινούριος δίσκος, μια παράσταση που καταπλήσσει, μια κοινωνία που βράζει και πολλά ακόμη μυστικά που κρύβονται σε στίχους και τραγούδια τους, αποτέλεσαν το soundtrack μιας συνέντευξης εφ’ όλης της άτακτης ύλης. Ένας φιλικός καφές που παρουσιάζεται παρακάτω σχεδόν αυτούσιος. Όπως γεννήθηκε σε ένα καφέ στον Νέο Κόσμο κι όπως αποτυπώθηκε στην απομαγνητοφώνηση.

Καινούριος δίσκος

Μαρία: Εννιά τραγούδια που αγαπάω πάρα πάρα πολύ, σε στίχους και μουσική του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Θέμα, άλλοτε ερωτικό, άλλοτε πολιτικό, άλλοτε τρυφερό ή άγριο, στη μέση ενός δρόμου,σε ένα δωμάτιο ή σε ένα μπαρ.

Αλέξανδρος: Είναι μία προσπάθεια δύο ετών καταγραφής συναισθημάτων που αφορούν στη γυναικεία φύση που πολλές φορές κρύβεται και μέσα μας αλλά και μετά από παρατήρηση της Μαρίας που είναι ένας άνθρωπος έντονος συναισθηματικά αλλά και ερμηνευτικά. Είναι τραγούδια που νομίζω ότι το πιο παλιό είναι τα «Μισόλογα» που το δοκιμάζαμε για να φανταστείς και για τον προηγούμενο δίσκο.

Πρόκειται δηλαδή για το ψυχογράφημα μιας γυναίκας;

Αλέξανδρος: Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι concept – album. Δεν έχω προσπαθήσει δηλαδή έντονα να κάνω κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά βγήκε ένα υλικό που προσπαθεί να ψυχογραφήσει μια κοπέλα. Ίσως μάλιστα ένα σύγχρονο ζευγάρι. Τι σημαίνει ζευγάρι; Τι είναι δύο άνθρωποι; Στο πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι δύο άνθρωποι, απροσδιορίστου σχέσης μεταξύ τους, εραστές, φίλοι ή οτιδήποτε άλλο, που είναι στη μέση ενός δρόμου και είναι τα πλήθη γύρω γύρω.

Δημιουργείται αντίθεση μεταξύ του έρωτα και της συντροφικότητας και μιας κοινωνίας, στην οποία κυριαρχεί ο εγωισμός και το άτομο;

Αλέξανδρος: Δεν θεωρώ ότι έχουμε φτάσει ακόμα στο σημείο να θεωρούμε επαναστατική πράξη τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων αλλά μου αρέσει να βλέπω το σύνολο μέσα από ένα ζευγάρι. Το οποίο ζευγάρι μπορεί να είναι φίλοι ή συνοδοιπόροι.

Βγήκε λοιπόν σε αυτόν τον δίσκο το ψυχογράφημα μιας γυναίκας ή ενός ζευγαριού. Πώς τα πήγε ο Αλέξανδρος σε αυτό το εγχείρημα; Τα κατάφερε;

Μαρία: Με τα δικά μου δεδομένα, τα κατάφερε και με το παραπάνω. Ο Αλέξανδρος έχει βασικά μεγάλο όγκο δικού του υλικού και όταν μου παρουσιάζει κάτι καταλαβαίνω από την πρώτη στιγμή αν αυτό που λέει με έχει αγγίξει. Τότε του λέω ότι αυτό το κομμάτι θέλω να το πω. Τα περισσότερα κομμάτια μου τα εμπιστέυεται . Για τα υπόλοιπα που θέλω να πω, πρέπει να πληρώσω (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια μου λέει όχι. Κοίτα, επειδή γράφω κι εγώ, ξέρω ότι όταν γράφεις κάτι έχεις πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό σου. Ο Αλέξανδρος όμως είναι πολύ δοτικός.

Αλέξανδρος: Σαν δημιουργός πλέον, νομίζω ότι έχω αρχίσει κι εγώ να δημιουργώ μέσα μου κάτι σαν κουτάκια. Όταν βγαίνει ένα τραγούδι, καταλαβαίνω που πρέπει να πάει. Είναι και κάποια πολύ προσωπικά, τα οποία θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να δώσω σε κανέναν. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα βγάλω.

Με τον καινούριο δίσκο να βρίσκεται πλέον σε κυκλοφορία, δεν μπορώ παρά να θίξω το ζήτημα του διαδικτύου και της διάχυσης της μουσικής μέσω αυτού. Θυμάμαι παλιότερα να παίζουν κομμάτια στο repeat. Να κολλάμε με συγκεκριμένους δίσκους και η κάθε ανακάλυψη ή αγορά ήταν το γεγονός του μήνα. Σήμερα;

Αλέξανδρος: Σίγουρα υπάρχει τεράστια διαφορά με τη μετάβαση από το cd στην πληροφορία που διαχέεται μέσα από το διαδίκτυο. Η έννοια ολόκληρος δίσκος, στα παιδιά από 15 μέχρι 25, έχει πλέον καταργηθεί. Πόλυ σπάνια να ακούσουν ολόκληρο δίσκο και να τον ξανακούσουν. Να τον μελετήσουν, να ανοίξουν το βιβλίο και να το μυρίσουν να διαβάσουν τους στίχους, τον παραγωγό, τις ιστορίες που γράφει το συγκρότημα…

Έχει όμως και το διαδίκτυο τα θετικά του. Δεν είναι πλέον πιο εύκολη και προσωποποιημένη η επικοινωνία; Είναι πρόσφατη άλλωστε και η επίσημη σελίδα σας στο Facebook.

Μαρία: Σίγουρα! Έχω κάνει και σοβαρές φιλίες μέσα από το διαδίκτυο.

Αλέξανδρος: Υπάρχει μία αμεσότητα. Μπορεί ο άλλος ανά πάσα στιγμή να σου στείλει ένα μήνυμα στο Facebook, να σου πει κάτι πολύ ενδιαφέρον ή να σου κάνει μία κριτική ή να σε βρίσει βρε αδελφέ. Παλιά ήταν πολύ δύσκολο να σε βρίσει κάποιος. Ούτως ή άλλως βέβαια, κάθε καλλιτέχνης πρέπει να έχει τρεις ανθρώπους κοντά του από τους οποίους μπορεί να ανεχθεί το σοβαρό βρίσιμο.

Μαρία: Απλά δεν είναι υγιές από την άλλη πλευρά να ακούς και τους πάντες. Είναι καλό να ακούς τις κριτικές αλλά πρέπει να προστατεύεις και αυτό που κάνεις και να μην σύρεσαι ή να πελαγοδρομείς πίσω από τις πολλές γνώμες.

Παράσταση “Τέσσερα”. Πώς γεννήθηκε ένα αποτέλεσμα τόσο έντονο, γεμάτο ψυχή και απόλυτα δεμένο;

Αλέξανδρος: Κατ’ αρχήν ευχαριστούμε.

Μαρία: Η βασική αρχή είναι ότι υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ όλων μας. Δεν ήταν κάτι που ξεκίνησε γιατί απλά έπρεπε κάτι να κάνουμε. Πρόκειται για μία συνεργασία που ξεκίνησε από την εκτίμηση που έτρεφε ο Αλέξανδρος προς τον Ανδρέου, τους οποίους ενώνει και η κοινή καταγωγή και υπήρχε ήδη μια γνωριμία. Μετά από πρόταση του Γιώργου Ανδρέου αποφασίσαμε να δούμε αν μπορούμε να στήσουμε κάτι κοινό. Από εκεί και πέρα επειδή ήμασταν πολύ διαφορετικοί, σήμαινε ότι θα χρειαζόμασταν πολλές πρόβες. Αυτές οι πρόβες και οι πολλές ώρες που δουλέψαμε μαζί, είχαν ως αποτέλεσμα να μάθουμε ο ένας τον άλλο πολύ καλύτερα. Μάθαμε να συμβαδίζουμε και να αντιλαμβανόμαστε το «πόσο σε παίρνει». Αυτό είναι πολύ δύσκολο και για αυτό και οι συνεργασίες είναι ένα ζόρικο πράγμα. Η επιτυχία όμως βασίστηκε σε αυτό. Δηλαδή, είχαμε όλοι διάθεση να στηρίξουμε ο ένας το έργο του άλλου και να παρουσιάσουμε τους εαυτούς μας.

Αλέξανδρος: Ήταν πολύ σπουδαίο από τη μεριά του Γιώργου. Δεν είναι εύκολο έχοντας τόσο μεγάλο έργο πίσω σου και τόση αναγνωρισιμότητα να πεις ότι θα κάνω πίσω και θα βάλω δέκα τραγούδια των παιδιών στο πρόγραμμα και παίζω απλά ως μουσικός αυτά τα τραγούδια, βάζοντας τις δικές μου ιδέες για να παρουσιαστούν όσο καλύτερα γίνεται.

Μαρία: Είναι τόσο σημαντικό και το έκανε με τόσο απλό και συνάμα υπέροχο τρόπο που σε έκανε να νιώθεις ότι παίζεις επί ίσοις όροις. Και στην ουσία αυτό γινότανε.

Ποιο θα ήταν το ιδανικό live για εσάς; Ονειρευτείτε ελεύθερα…

Μαρία: Σε μία σχετικά μεγάλη σοφίτα, όπου πρέπει να έχεις τον τέλειο ηχολήπτη. Η μπάντα είναι στη μέση, παίζεις σχεδόν ακουστικά και κάθεται ο κόσμος γύρω – γύρω κάτω σε μαξιλάρια, λογικά όχι περισσότερα από εξήντα άτομα. Κάνεις ένα πρόγραμμα περίπου μιάμιση ώρα με τραγούδια που εναλλάσσονται έντονα και δημιουργούν μια συναισθηματική διακύμανση.

Μαρία, έχει κάθε κομμάτι που θα πεις κι ένα κομμάτι από σένα;

Μαρία: Μπορώ να γίνω άθλια τραγουδίστρια αν με αναγκάσεις γιατί δεν μπορώ να ερμηνεύσω κάτι που δεν μου αρέσει. Αν αναγκαστώ να τραγουδήσω κάτι που δεν μου αρέσει, θα το σκοτώσω. Πρέπει να ταυτιστείς. Αν εγώ δεν καταλαβαίνω τις λέξεις που λέω, δεν θα βγει τίποτα. Πρέπει να βρω μια αλήθεια, να την πιστέψω πρώτα εγώ και μετά να την εκφράσω. Αν εγώ δεν νιώσω ταύτιση, ο ακροατής δεν πρόκειται να εισπράξει τίποτα.

Αλέξανδρος: Ναι, η Μαρία λειτουργεί πολύ κατά αυτόν τον τρόπο. Εγώ αντίθετα, σαν τραγουδιστής, μπορώ να πω κάτι που ίσως να μην με ανατριχιάζουν οι στίχοι του αλλά να με ανατριχιάζει η μουσική.

Απέναντι σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία που όλοι βιώνουμε, πώς τοποθετείστε προκειμένου να διατηρήσετε ανέπαφο τον πυρήνα σας;

Μαρία: Εγώ δεν τα έχω καταφέρει να μην με ρίξει όλη αυτή η κατάσταση. Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Προσπαθώ να βρω τις απαντήσεις κι ό, τι κι αν σου πω θα είναι ακόμη υπό διαπραγμάτευση με τον εαυτό μου.

Αλέξανδρος: Η δουλειά του κάθε ανθρώπου είναι ένα πολύ σημαντικό προπύργιο. Δηλαδή, για εμάς που είμαστε τυχεροί και κάνουμε μία δουλειά που μας αρέσει, είναι φοβερό αποκούμπι. Να συγκεντρώνεσαι στο να κάνεις όσο καλύτερα μπορείς τη δουλειά σου και ίσως να μεταφέρεις και κάποια προσωπικά μηνύματα, τα οποία μπορεί κάποιους να βοηθήσουν ή κάποιους να τους αφήσουν αδιάφορους, είναι κάτι που εμένα προσωπικά μου δίνει κουράγιο. Και να ψάχνω να βρω λύσεις, πώς θα υπερνικήσω αυτό το πρόβλημα ώστε να μεταφέρω τη δουλειά μου ως πληροφορία.

Μαρία: Είναι πολύ σημαντική η ομαδικότητα. Νομίζω όμως ότι υστερούμε πάρα πολύ στην ατομικότητά μας. Δηλαδή αν εμείς ξαφνικά επειδή δεν έχουμε λεφτά, είμαστε αγανακτισμένοι, εγώ σου λέω ότι αύριο βρέχει λεφτά από το ταβάνι κι όλοι έχουμε ξανά γεμάτες τσέπες, τότε θα γυρίσουμε στην τηλεόραση. Δεν έχουμε την κουλτούρα. Είναι άσχημο να σε φέρνει η ανάγκη στο να συνδικαλίζεσαι και να διεκδικείς ομαδικά.

Αλέξανδρος: Η ανάγκη οδηγεί σε αυτό. Δεν είναι πάντα κακό αυτό. Μια ανάγκη οδήγησε σε όλες τις επαναστάσεις και στην ύπαρξη του συνδικαλισμού. Αυτό δεν καταργεί τον συνδικαλισμό. Κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς να κατεβαίνουν στον δρόμο πρέπει να το μάθουν γιατί μπορεί να μας χρειαστεί. Είναι κακό να το σνομπάρουμε de facto.

Μαρία: Απλά είναι πανάκεια αυτό; Κάποιοι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί και θεωρούν δηλαδή ότι εξάντλησαν το χρέος της αντίδρασης απέναντι σε όλα αυτά τα κακώς κείμενα; Το θέμα είναι να υπάρχει μία κάποια συνειδητοποίηση.

Η ανάγκη είναι απαραίτητη συνθήκη αλλά πρέπει να έρθει και η συνειδητοποίηση.

Αλέξανδρος: Από πού όμως την περιμένουμε τη συνειδητοποίηση; Από το περιβάλλον στο σπίτι μας και από το σχολείο; Κάποιοι άνθρωποι πήραν ένα μέρος συνειδητοποίησης από τους Αγανακτισμένους, όσο κι αν μας φαίνεται χαζό. Κάποιοι άνθρωποι έκατσαν και παρακολούθησαν συζητήσεις που έγιναν εκεί πέρα και έβαλαν κάποια πράγματα στο μυαλό τους. Πώς θα γίνει η συνειδητοποίηση; Όλα αυτά είναι σημαντικά, παρότι το σύστημα επαναπαύτηκε κάπως, θεωρώντας ότι αυτοί εκτονώνονται εκεί πέρα και εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας κι αν τους βαρεθούμε πετάμε και τα ΜΑΤ εκεί μέσα και το διαλύουμε.

Και τότε, επί Αγανακτισμένων, και τώρα που η κρίση συνεχίζεται και βαθαίνει μέρα με τη μέρα, υπάρχουν ορισμένες φωνές που υποστηρίζουν ότι οι καλλιτέχνες είναι απόντες. Το βρίσκετε δίκαιο αυτό;

Μαρία: Θεωρώ τραγικό ότι εκείνη την περίοδο βγήκαν όλοι και έλεγαν που είναι οι καλλιτέχνες. Κάτσε ρε μάγκα δηλαδή. Όταν ο Αλέξανδρος μπορεί να έκανε και κάποια τραγούδια με πολιτικό στίχο, τότε γιατί δεν τον αναζήτησες; Τώρα τον χρειάζεσαι που θες να τον βάλεις στο δικό σου κουτάκι της «επανάστασης» και της «πορείας»; Μόνο όταν εσύ θυμάσαι με καλείς να πάρω θέση και μάλιστα με τον τρόπο που εσύ θες.

Αλέξανδρος: Αν κάτσεις να κοιτάξεις το λεγόμενο έντεχνο του ’80 και του ’90 είναι γεμάτο από πολιτικά τραγούδια, τα οποία ανέφεραν ακριβώς το πλαστό της ζωής που ζούμε. Και τώρα ξαφνικά που ακούς αυτήν την έκρηξη ακόμη κι από τη Μενεγάκη σου λένε πού είναι οι καλλιτέχνες; Τόσα χρόνια τα λέγανε και σνομπάρανε όλοι το έντεχνο ως μιζέρια. Αυτή η μιζέρια ήρθε όμως τώρα ακόμη πιο σκληρά από ό, τι την περιμέναμε. Δεν λέω επ’ ουδενί «καλά να πάθετε» αλλά αυτή είναι η δουλειά του καλλιτέχνη: να έχει τις κεραίες του ανοικτές, να αντιληφθεί κάποια πράγματα και να στα πει.

Μαρία: Το «Καληνύχτα Μαλάκα» του Μάλαμα ας πούμε περιέγραφε το κλίμα που ζούμε σήμερα πριν από είκοσι χρόνια.

Θα προλάβουμε να δούμε εμείς ως γενιά κάποια πράγματα να αλλάζουν;

Αλέξανδρος: Κάποια πράγματα αλλάζουνε, θέλουμε δεν θέλουμε. Αλλάζουν οι συνήθειές μας και αυτό αρχίζει και γίνεται βίωμα. Όταν ένας άνθρωπος από τα 17 του μέχρι τα 25 του μαθαίνει να ζει κάπως είναι ένα ισχυρό βίωμα και όχι απλώς μία φάση. Σίγουρα κάτι θα αλλάξει.

Μαρία: Τώρα σιγά – σιγά που φτάνω στα τριάντα και κάνω παρέα με φίλους που μπορεί να είναι 19, 20 χρονών, βλέπω πολύ ελπιδοφόρα δείγματα. Υπάρχει πλέον κόσμος που σκέφτεται αναμφισβήτητα πιο σωστά.

Ο νέος δίσκος “Άβουλο Θεριό” του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη και της Μαρίας Παπαγεωργίου κυκλοφορεί από τη νέα εταιρεία Phonograph. Μη χάσετε την ξεχωριστή του παρουσίαση, στις 17 Απριλίου, στον Σταυρό του Νότου.

Το εικαστικό του δίσκου ανήκει στην Ελευθερία Άνθη και τη Φαίδρα Χάρδα.

Αναδημοσίευση από enfo.gr