Πάντα μου άρεσαν τα τρένα. Τα μεγάλα παράθυρα τους, η κίνηση, η βαβούρα, οι επιβάτες που εναλλάσσονται σε κάθε σταθμό.
Οι επιβάτες… ναι, πιο πολύ μου άρεσαν οι άνθρωποι στα τρένα. Ψηλοί ή κοντοί, καλοντυμένοι και μη, με ένα βιβλίο ή με ένα κινητό. Σιωπηλοί ή ανήσυχοι, αφηρημένοι, περίεργοι, χαμογελαστοί ή μουντοί, μικροί ή μεγάλοι, σκεφτικοί ή κοιμισμένοι…. χιλιάδες διαφορετικοί και ξεχωριστοί άγνωστοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Μπορούσα να τους παρατηρώ με τις ώρες και να μην βαριέμαι, να προσπαθώ μέσα από ένα προσωπικό περίεργο παιχνίδι να μαντέψω κάτι για αυτούς. Ποιά να ήταν η δουλειά τους; Ποια να ήταν τα προβλήματά τους; Τί σκέφτονταν, τί να ήλπιζα, πόσα παιδιά να είχαν; Πού πάνε; Ποιές ήταν οι βαθύτερες σκέψεις τους και τα βαθύτερα θέλω τους;
Και έτσι παρατηρώντας τους προσεκτικά, προσπαθούσα να ανακαλύψω κάτι για αυτούς και ταυτόχρονα για τον εαυτό μου, την ζωή και τους ανθρώπους.
Όμως τον τελευταίο καιρό τα τρένα δεν έχουν την παλιά γοητεία τους. Οι άνθρωποι δεν μιλούν μεταξύ τους, δεν τσακώνονται, δεν γελούν. Μια εκνευριστική, απόκοσμη σιωπή κυριαρχεί στα βαγόνια και οι άνθρωποι ανέκφραστοι και αμίλητοι, σχεδόν παγωμένοι κάθονται με το βλέμμα απλανές.
Είχε χτυπήσει η κρίση την οικονομία της χώρας αλλά την μεγαλύτερη ζημιά την έβλεπε κανείς στα τρένα και στους ανθρώπους τους. Δεν ήταν ότι ήταν στεναχωρημένοι, ήταν διαλυμένοι, κενοί, απoσβολωμένοι. Και αυτή η σιωπή είχε γίνει η κανονικότητα του τρένου και αυτό είναι που δεν αντέχεται περισσότερο.
Και έτσι περιμένω κάθε φορά υπομονετικά σε κάθε διαδρομή το άτομο που θα τολμήσει να σπάσει αυτήν την μισητή κανονικότητα του τρένου. Το αγόρι που θα τραγουδήσει τους αγαπημένους του στίχους δυνατά αδιαφορώντας για τους ήσυχους διπλανούς του, αναγκάζοντας τους να γελάσουν με την όχι και τόσο χαριτωμένη φωνή του. Τον ηλικιωμένο που θα πιάσει κουβέντα για την πολιτική του παρελθόντος στον δίπλα του. Του φίλους που θα τσακωθούν για την αγαπημένη τους ομάδα. Την γυναίκα που θα βοηθήσει χωρίς λόγο τον απέναντί της. Το κορίτσι που θα χαμογελά μόνη της χωρίς αιτία. Τον επιβάτη που θα πει ένα ανέκδοτο, κάποιον που θα μονολογεί φωναχτά, το ζευγάρι που θα φιλιέται, έναν που θα κοιτά την εφημερίδα του δίπλα, κάποιους που θα φλερτάρουν. Περιμένω την μέρα που το τρένο του και οι επιβάτες του, θα ζήσουν, ξανά, επιτέλους, έστω και μέσα σε εκείνα τα λεπτά της διαδρομής. Έτσι ώστε να μπορέσω να ξαναγαπήσω τα τρένα.
Ένας επιβάτης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.