Τυχαίω

Κακό προαίσθημα που συντονίστηκε με μία αυτοκτονία. Τόσες συμβαίνουν κάθε μέρα. Πολλαπλά εμβόλια που προκαλούνε ανοσία στην κοινωνία. Οι ελκυστικές ράγες τραβήξανε τους πιο αδύναμους. Τα αντισώματα είναι ακόμα πιο ισχυρά. Η κοινωνία γέμισε μικρές πληγές που δεν παρατηρεί στο σώμα της. Βιάζεται να πάει στη δουλειά της. Το αφεντικό διατάζει. Οι σταθμοί Συγγρού Φιξ-Ακρόπολη θα μείνουνε κλειστοί για ώρα. Ο κόσμος θα φωνάζει, οι υπεύθυνοι αυτής τη καθυστέρησης να του πληρώσουν το ταξί. Ένα αγόρι θα χάσει τη συνέντευξη με το νέο εργοδότη. Μία κοπέλα θα καθυστερήσει στη δουλειά. Ένα άνδρας θα διαμελιστεί. Και τι με αυτό. Το ανθρώπινο σώμα γέμιζει δισεκατομμύρια τρύπες από κάθε άδικο θάνατο. Λίγοι το παρατηρούν. Τα χρόνια μας, μειώνονται όσο αυξάνονται οι τρύπες. Χάνουμε ζωτική ουσία. Χάνουμε αίμα. Από τότε θα κατεβαίνω Ακρόπολη για πολύ καιρό. Θα ψάχνω ίχνη, εμφανώς, σαν κακός ντετέκτιβ. Κάτι θα έμεινε που θα προδίδει το γιατί. Οι λυπημένες συνοικίες δεν έχουνε να πληρώσουνε το νοίκι. Έχουν όμως μια τηλεοραση καλά βαλμένη μπροστά στον καναπέ. Εκεί θα μείνουνε για χρόνια. Η σόουμπιζ θα λύσει τα προβλήματά τους. Το πιο γερό χαρτί της κοινωνίας, η αυτοκαταστροφή. Λυπήθηκα. Ακόμα αισθάνομαι. Λυπήθηκα. Και ξαφνικά, γαλαζια ματια που γουρλώνουν, καστανά ανοίγουν, γίνονται καφέ ανοιχτό, μπλε γίνονται πράσινα, λαδιά. Όλα κοιτούν στο ίδιο σημειο. Μέσα στο συρμό. Πισω μου. Γυρίζω. Δε βλέπω τιποτα. “Τι εγινε;” ρωταω με αγωνία. “Μία κοπελα πήγε να πέσει” λενε τα καφέ. Τελικά ο κόσμος νοιάζεται όταν κάποιος πάει να πέσει. Ίσως και απο αγχος μήπως στο ντόμινο πέσει κι αυτός. Αλληλεγγύη λοιπόν. Γιατί μοιράζουμε μπροσούρες τόσα χρόνια αφού όλοι το ξέρετε το μυστικό(;) Γιατί δεν την εφαρμόζεται την άτιμη στην πράξη(;)