Δε θα το συνιστούσα εύκολα σε κάποιον. Βλάπτει σοβαρά τα νεύρα και την υγεία. Υπόγειο, τσιγάρο, νεύρα, χαζοί τσακωμοί, ατέλειωτες ώρες και ορισμένοι τυπολάτρες και γραφειοκράτες –σε άρρωστο βαθμό- οι οποίοι από τις 6 το πρωί και για πάνω από 24 ώρες μπορούν να φωνάζουν ασταμάτητα. Αυτό είναι μια ψύχραιμη περιγραφή των φοιτητικών εκλογών –εκ των έσω.
Άγχος, χαρά, στεναχώρια, προβληματισμός, έκπληξη, ανταμοιβή είναι η άλλη πλευρά. Οι φοιτητικές εκλογές είναι ψυχοφθόρες.

Η συνειδητοποίηση, εντούτοις, της σημασίας τους κάνει πολλά από τα «επικίνδυνα» χαρακτηριστικά τους αόρατα.

Έχουν σημασία οι εκλογές. Είναι κεντρικό πολιτικό γεγονός, μιας και σε αυτές ψηφίζει σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος. Έχουν σημασία γιατί τα αποτελέσματά τους εξετάζονται σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο, επιβεβαιώνοντας ή αποδοκιμάζοντας πολιτικές και τακτικές που αναφέρονται κυρίως σε θέματα νεολαιίστικα, ζητήματα εκπαίδευσης και εργασίας.

Το 2013, για ακόμη μία φορά οι φοιτητικοί σύλλογοι επιλέγουν ΔΑΠ. Οι μηχανισμοί και τα πελατειακά δίκτυα μπορούν να ξεπεράσουν ακόμη και την αντίληψη που θα προέκυπτε απλώς παρατηρώντας τις συνθήκες της ζωή μας. Δεν θα επεκταθώ για να δω ποιος είναι καλύτερος –εξάλλου την επιλογή μου την έχω κάνει τρία χρόνια τώρα. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι το 50% περίπου ενήλικων πολιτών, μελών του εκλογικού σώματος και σε εθνικό επίπεδο, επιδοκίμασαν την κυρίαρχη αφήγηση και κεντρική πολιτική.

Κι όμως, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το 55% των φοιτητών σε ΤΕΙ –που επηρεάζονται τα μέγιστα από το σχέδιο Αθηνά- θέλει να κλείσουν σχολές και τμήματα. «Η επιτυχία της λοιπόν, στηρίχθηκε στην πολιτικοποίηση, τον καθαρό πολιτικό λόγο και τη σύνδεση με τις ρεαλιστικές ανάγκες των φοιτητών», αναφέρουν στελέχη –δεν έχει σημασία ποιου κόμματος και για ποια παράταξη, εφόσον βρίσκεται μέσα στα τρία καθεστωτικά. Το οξύμωρο είναι ότι όσοι στηρίξαμε ό,τι στηρίξαμε από αυτά ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εκτός αν ο Πέτρος ο Πελεκάνος μπορεί να αγορεύσει περί πολιτικής στην ακροθαλασσιά…

Αποχή στο 50%. Αδιαφορία ή απαξίωση λίγη σημασία έχει τελικά. Το πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος επέλεξε να παρέχει μηδενική ανάδραση απέναντι σε όσα υφίσταται στη σχολή του –και επομένως ως μέλος του κοινωνικού συνόλου. Είναι σαν να περνάει τα τρένο, εσύ να έχεις πηδήξει στις ράγες και να μην κάνεις κάτι για να σωθείς. Πράγματι, δεν ξέρω αν κάποια φοιτητική παράταξη μπορεί να σε σώσει. Αλλά η αδράνεια δεν μπορεί σίγουρα. Δε συμφωνώ με τη λογική της ψήφου και εν συνεχεία αναμονής και προσευχής σε μια σωτήρια –Αμήν. Και αυτό αδράνεια είναι, με αναλαμπές ανάθεσης. Δυστυχώς, ίσως και η συντριπτική πλειοψηφία του 50% που απείχε είναι αδρανής. Όπως και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας…

Μίνα Κωστοπούλου

………………………………………………………………………………………………

Όταν οι εκλογές πλησιάζουν, το αισθάνεσαι από το κλίμα που επικρατεί. Οι παρατάξεις οργανώνουν συνέχεια εκδηλώσεις, βγάζουν περιοδικά και τα παιδιά που ανήκουν στις παρατάξεις έρχονται πιο συχνά και σου πιάνουν κουβέντα. Όλη η Σχολή είναι σε εγρήγορση για τις εκλογές. Ξαφνικά το προαύλιο γεμίζει πανό και αφίσες, οι οποίες αλλάζουν συχνά. Όλο και κάποιος τσακωμός γίνεται μεταξύ των παρατάξεων, όλο και κάποιος τραμπουκισμός.

Και μετά έρχεται η μέρα των εκλογών. Το προαύλιο χάνεται μέσα στις αφίσες. Παντού υπάρχουν παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια και σου μιλούν καθώς περνάς, προσπαθώντας να αλιεύσουν ψήφους της τελευταίας στιγμής. Η ΠΑΣΠ ή η ΔΑΠ κάθε χρόνο στήνουν την εκλογική τους σκηνούλα, που είναι μια πράσινη ή μια μπλε τέντα, της οποίας το λόγο ύπαρξης ακόμη κανένας δεν έχει εξηγήσει.

Τη μέρα των εκλογών, όλα τα παιδιά που ανήκουν σε παρατάξεις βρίσκονται στη Σχολή από το πρωί και έχουν ένα κουρασμένο, αγχωμένο και οργισμένο βλέμμα. Είναι όλοι ετοιμοπόλεμοι. Βρίσκονται ολημερίς στη Σχολή, ξενυχτούν στην καταμέτρηση και παραμένουν και την επόμενη μέρα εκεί. Τη μέρα μετά την καταμέτρηση τους βλέπεις όλους ψόφιους ακόμη, να προσπαθούν να συνέλθουν.

Για κάποιους, λοιπόν, οι εκλογές αποτελούν το αντίκρισμα του αγώνα τους και για όλους τους υπόλοιπους ένα καλοστημένο πανηγυράκι, του οποίου η υπερβολή γίνεται κουραστική. Πολλοί δεν πάνε να ψηφίσουν. Αλλά και από όσους πάνε, ελάχιστοι είναι 100% σίγουροι για τη ψήφο τους. Το κριτήριο της ψήφου συχνά είναι τελείως επιφανειακό και έχει να κάνει με συμπάθειες και προσωπικές σχέσεις με τα μέλη των παρατάξεων. Πάντως, όπως και να χει, μια επιλογή είναι επιλογή.

Οι φοιτητικές εκλογές είναι κιτς. Ακόμα και για εκείνους που έχουν ξεκάθαρη πολιτική άποψη και είναι σίγουροι για την ψήφο τους, είναι κιτς. Όλες αυτές οι αφίσες, η αναστάτωση και ο σαματάς κουράζουν.

Βέβαια, είναι πολλά αυτά που παίζονται. Όταν μιλάμε για τη Νομική Αθήνας, όπου εγώ φοιτώ, τα εκλογικά αποτελέσματα αποτελούν ένδειξη των αντίστοιχων Πανελλαδικά. Σε όλες τις Σχολές, τα ποσοστά των παρατάξεων δείχνουν τους συσχετισμούς που θα υπάρξουν όλη την υπόλοιπη χρονιά μέσα στη Σχολή, προμηνύουν το μέλλον των Γενικών Συνελεύσεων και το είδος των αποφάσεων που θα παρθούν. Με λίγα λόγια, οι εκλογές καθορίζουν κάπως το πώς θα δομηθεί η φοιτητική μας καθημερινότητα για τον επόμενο χρόνο.

Μαρία Δελαγραμμάτικα

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]