Διαβάζω ένα από τα εκατοντάδες κείμενα που γράφτηκαν για τη δολοφονία του Παύλου. Το κείμενο δεν είναι από αυτά που καταγγέλλουν τον ναζισμό, που «μιλάει» για κοινό εχθρό, και κάνει λόγο για σιχαμένους δολοφόνους, αλλά από τα άλλα, τα εμετικά, τα “θα σκότωνα για ένα κλικ σας”.
Ένα άρθρο-αφιέρωμα στην αστυνομικό Αγγελική, που ενώ οι συνάδελφοί της άφησαν έναν άνθρωπο να πεθάνει μπροστά στα μάτια τους, εκείνη φάνηκε πολύ γενναία και συνέλαβε το δολοφόνο. Τον συνέλαβε αφού είχε μαχαιρώσει τον Παύλο -οι συνάδελφοί της βέβαια, είναι αυτοί που όταν πρόκειται για νέους, παιδιά και παππούδες δεν «φοβούνται» να τους γεμίσουν με χημικά και να τους ανοίξουν το κεφάλι.
Η Αγγελική λοιπόν χαρακτηρίζεται ως μία αμαζόνα-ηρωίδα, ως μία γυναίκα που τη στιγμή που πολλές άλλες κάνουν shopping στα μαγαζιά, δουλεύουν σε γκισέ επιχειρήσεων ή μεγαλώνουν μωρά στα σπίτια τους, εκείνη βρίσκεται πάνω σε μια μηχανή και αλωνίζει… το «Μπρούκλιν» της Αθήνας.
Μία γυναίκα που ξεφεύγει από το κλισέ της μικροαστής γυναικούλας, η οποία μεγαλώνει ήρεμα το παιδί της, πηγαίνει κομμωτήριο, κουτσομπολεύει με τις φιλενάδες της και μόλις δει αίμα μπήζει τα κλάματα. Αλλά για στάσου ένα λεπτό, μήπως δεν είναι όλες έτσι; Μήπως ένα από τα χειρότερα σφάλματα που μπορεί να υποπέσει ένας δημοσιογράφος είναι να αναπαράγει στερεότυπα; Αλλά όχι, τι σκέφτομαι, πρέπει να τελειώσω γρήγορα το κείμενο για να σκουπίσω, να σφουγγαρίσω, να μαγειρέψω και έπειτα να φτιάξω το μαλλί μου.
Το εγκώμιο για την Αγγελική συνεχίζεται να πλέκεται καθ’ όλη τη διάρκεια του κειμένου, αλλά η αρθρογράφος δεν μένει μόνο εκεί. Χωρίς «αλατοπίπερο» άλλωστε το κείμενό της θα ήταν ανιαρό. «Ε, όχι και μαχαίρι» φαίνεται να φωνάζει η αστυνομικός, σύμφωνα με το δημοσίευμα, μόλις συλλαμβάνει το δολοφόνο. Ναι, το μαχαίρι παραπάει, μόνο μέχρι αλυσίδες, ρόπαλα άντε και κανένα τσεκούρι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν οι Χρυσαυγίτες. Τα μαχαίρια επιτρέπονται μόνο στους Πακιστανούς, στους Αλβανούς και στους παλιοπούστηδες, σύμφωνα με οδηγίες του αρχηγού του αστυνομικού τμήματος της Νίκαιας προς τους «κατωτέρους» του. Βέβαια και αυτός με τη σειρά του, είχε πάρει πρώτα οδηγίες από τον επικεφαλής του πυρήνα της Χ.Α. στην Νίκαια: «Προστασία με μέτρο, για να μην καρφωθούμε».
Αν η Αγγελική ήταν μία σαραντάρα μικρόσωμη γυναίκα, χωρίς γαλάζια μάτια και μπούκλες τότε πιθανότατα δεν θα είχαμε καταφέρει να μάθουμε το όνομά της. Οι δημοσιογράφοι δεν θα ασχολούνταν μαζί της, δεν θα την χαρακτήριζαν ούτε γενναία, ούτε ηρωίδα, δεν θα έψαχναν με μανία φωτογραφίες της, γιατί αν ήταν χοντρή και άσχημη δεν θα μάζευε κλικ.
Υ.Γ. : To “Έθνος” φαίνεται να μην πολύ-ενδιαφέρεται για την σωματική ακεραιότητα της ηρωίδας που το ίδιο κατασκεύασε, αλλιώς δεν θα δημοσίευε τη φωτογραφία της.
Υ.Γ.2 : O ήρωας της ιστορίας δεν είναι ξεκάθαρα κανένας αστυνομικός, αυτοί όφειλαν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά και εκεί απέτυχαν.
Υ.Γ.3 : Το κείμενο το υπογράφει γυναίκα εκφράζοντας όλο το εσωτερικευμένο σεξισμό που για καιρό τής διαβρώνει τη σκέψη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.