Οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών νίκησαν. Ένας αγώνας που κράτησε 22 μήνες είχε αίσιο τέλος και ολοκληρώθηκε χτες σε γιορτινό κλίμα στο προαύλιο του υπουργείου στην Καραγεώργη Σερβίας όπου είχαν κατασκηνώσει για πάνω από ένα χρόνο.
Δάκρυα χαράς, αγκαλιές, χαμογελαστά πρόσωπα που δεν θα ξεχάσει καμία από τις καθαρίστριες, όπως κάθε στιγμή αυτού του αγώνα, κυριάρχησαν. Παρότι ποτέ δεν περίμεναν ότι θα αποτελούσαν μέρος ενός τόσου δυναμικού κινήματος, οι συγκυρίες το απαίτησαν και εκείνες βγήκαν μπροστά σαν έτοιμες από καιρό.
Συναντήσαμε την Δέσποινα Κωστοπούλου, μία από τις 595 αγωνίστριες καθαρίστριες στο πανελλαδικό διήμερο συνάντησης των δομών αλληλεγγύης που έγινε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Ήταν εκεί, όπως θα είναι εκεί για τον καθένα που αγωνίζεται. «Τη συμπαράσταση που εισπράξαμε από τους, είμαστε έτοιμες να τη δώσουμε και εμείς», λέει.
Έδειχνε να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι επιστρέφει στη δουλειά της. «Περισσότερο είμαι χαρούμενη γιατί επιστρέφω στην οικογένειά μου. Έλειπα τόσους μήνες από τις κόρες μου, που παρότι είναι μεγάλες αισθάνονταν την απουσία», τονίζει. Στον αντίποδα ο κύκλος που κλείνει ήδη την κάνει να νοσταλγεί. «Θα μου λείψει η μαγεία του αγώνα. Ήταν μαγικός γιατί τόσοι άνθρωποι στάθηκαν δίπλα μας και μας έδωσαν τόση αγάπη που δεν μπορεί να περιγραφεί σε λέξεις».
Η Δ. Κωστοπούλου θυμάται αυτοκίνητα και μηχανάκια να κορνάρουν, κόσμο να πηγαινοέρχεται στις σκηνές της Καραγεώργη Σερβίας, άλλους να παίζουν μουσική, άλλους να φέρνουν φαγητό και όλους μαζί να βρίσκονται δίπλα τους στις διαδηλώσεις. Υπήρχαν όμως και οι αφανείς ήρωες, δηλαδή οι σύζυγοι. «Είδα την περηφάνια του άντρα μου στη Βουλή, όταν μας τίμησαν. Ήταν ο αυστηρότερος κριτής μου και χάρη σε αυτόν απέφυγα τις κακοτοπιές και άντεξα απέναντι στο πολιτικό παιχνίδι που έπαιζαν τα ΜΜΕ».
Σε ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια αγώνα όπως είναι φυσικό δεν λείπουν από την άλλη οι δύσκολες στιγμές. «Ήταν ελάχιστες οι φορές, αλλά υπήρξαν στιγμές που μείναμε μόνες. Που αναρωτηθήκαμε αν μας βαρέθηκαν ή αν καταντήσαμε γραφικές». Η εξήγηση ήταν απλούστερη. «Όλοι μας περνάμε δύσκολα. Είναι λογικό να κοιτάζεις κάποιες φορές μόνο την οικογένεια και τον εαυτό σου».
Βασικός λόγος που ο αγώνας τους πέτυχε ήταν η πρωτοφανής ευρηματικότητα που εντόπιζε τόσο στις δράσεις όσο και στα συνθήματά τους. «Τα βγάζαμε εκείνη την ώρα, ειδικά άμα βλέπαμε και κάποιον από τους πολιτικούς της κυβέρνησης. Θυμάμαι τον Θεοχάρη να γελάει ειρωνικά και να μας απαντάει στο σχετικό σύνθημα ‘άμα νομίζετε ότι φταίω να πέσω στο κενό’. Κάν’το του λέγαμε, εκείνος τίποτα!»
Η δυναμική του κινήματος των καθαριστριών προκαλούσε φόβο στην προηγούμενη κυβέρνηση. Η Δ. Κωστοπούλου θυμάται ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. «Είχαμε πάει στο γραφείο του Στουρνάρα 5 από τις καθαρίστριες. Μας πρόσεχαν 5 σωματοφύλακες και θυμάμαι να ζητώ νερό. Μου το έφεραν μισογεμάτο και αφού το ήπια μου άρπαξαν το ποτήρι από τα χέρια μη και του το πετάξω».
Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στις καθαρίστριες, φάνηκε κυρίως με τη βία σε βάρος τους από τα ΜΑΤ. «Δεν ήμασταν άνθρωποι γι’ αυτούς. Όταν ο ένας αστυνομικός είπε στον άλλο, επικεφαλής της διμοιρίας ‘καθαρίστε το χώρο να περάσει ο υπουργός’ νιώσαμε σκουπίδια». Εκείνο που ακόμη δεν θα ξεχάσει, γιατί οι μώλωπες περνούν, αλλά τα γεγονότα μένουν είναι «η στιγμή που έβλεπα την κόρη μου να με κοιτά έχοντας καρφωμένο το βλέμμα της πάνω μου, να κλαίει και να μην μπορεί να αρθρώσει κουβέντα».
Διώξεις, πολύωρες καταθέσεις στη ΓΑΔΑ, ξύλο, λάσπη από τα συστημικά media για λεφτά που δεν πήραν ποτέ, αδιαφορία από τους αρμόδιους υπουργούς όταν εκείνες ζητούσαν συνάντηση, δεν στάθηκαν αρκετοί ως λόγοι ώστε οι καθαρίστριες να λυγίσουν. Ο αγώνας τους άντεξε από τη μία «γιατί βρίσκαμε τρόπους να δίνουμε ξανά ώθηση στον αγώνα μας». Από την άλλη γιατί «είμαστε απλά οι καθαρίστριες. Δεν είμαστε οι καλοπληρωμένοι, καλοθεσίτες εργαζόμενοι με τη χλιδάτη ζωή. Είμαστε γυναίκες που δεν παίρναμε παρά ελάχιστα λεφτά, οι περισσότερες σε μονογονεϊκές οικογένειες, μεταξύ 45 και 50 χρονών, χωρίς ελπίδα για δουλειά, ούτε όμως και για σύνταξη. Νομίζω ότι όλα αυτά συσπείρωσαν τον κόσμο μαζί μας». Αποκορύφωμα αυτής της συσπείρωσης ήταν η συναυλία με τη Χάρις Αλεξίου στην κατάμεστη από αλληλέγγυους πλατεία Συντάγματος.
Η νίκη των καθαριστριών αποδεικνύει πως «χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε». Και έχουν να δοθούν πολλοί ακόμα ώστε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν πάλι με αξιοπρέπεια. «Δεν είναι καλό που ξεκινάμε από την αρχή να διεκδικούμε κεκτημένα για τα οποία χύθηκε αίμα, ας είναι όμως. Πρέπει να το κάνουμε».
Η αλλαγή κυβέρνησης, με την αριστερά να ανεβαίνει για πρώτη φορά στην εξουσία θα μπορούσε να αποτελεί εφαλτήριο μιας άλλης πορείας. Οι καθαρίστριες θα βρίσκονται σε επαγρύπνηση. Όπως είπαν και στον ίδιο τον πρωθυπουργό στην τελευταία τους συνάντηση «όποτε χρειαστεί θα σου τραβάμε το μανίκι». Και όπως τονίζει η Δ. Κωστοπούλου ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να ανησυχεί «αν οι καθαρίστριες αρχίσουν να του τραβάνε το μανίκι», πόσω μάλλον αν σηκώσουν ξανά τις γροθιές με τα κόκκινα γάντια.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.