Στη Βολιβία του τέλους του 1977, η δικτατορία του συνταγματάρχη Χούγκο Μπανσέρ (Hugo Banzer) μετρούσε ήδη 7 χρόνια στην εξουσία. Ξεκίνησε το 1971 με ένα αιματοβαμμένο πραξικόπημα ανατρέποντας τον προηγούμενο πρόεδρο Χουάν Χοσέ Τόρες Γκονσάλες (Juan José Torres González). Με τα χρόνια ο Μπανσέρ κυβέρνησε με μεγάλη καταστολή και εγκληματώντας ενάντια στο λαό.
Το σύνθημά του όταν ανέλαβε την εξουσία ήταν «Ειρήνη, Τάξη και Εργασία» (Paz, Orden, Labor). Η ρητορική του ήταν πλήρως πατερναλιστική, θεωρώντας ότι οι εργάτες ήταν ανώριμα παιδιά που ζητούσαν υπερβολικά πολλά δικαιώματα και προστασία από την κυβέρνηση προκαλώντας οικονομική και κοινωνική αναταραχή. Με έναν υπεύθυνο στρατιωτικό άνδρα στην εξουσία, ισχυριζόταν ότι η Βολιβία και ο λαός της θα μπορούσαν να ευημερήσουν όπως ποτέ πριν. Κάτω από τη δική του εξουσία η δράση των συνδικάτων απαγορεύθηκε γιατί εμπόδιζε την απρόσκοπτη λειτουργία της οικονομίας και έκλεισαν τα πανεπιστήμια, τα οποία αποτελούσαν φυτώριο της επανάστασης.
Μετά όμως από 7 χρόνια στην εξουσία η Βολιβία δεν ευημερούσε. Οι πλούσιοι σύμμαχοι της κυβέρνησης πλούτιζαν, ενώ η μεσαία τάξη, που ήταν θετική στη μείωση της επιρροής των συνδικάτων το 1971, είχε κουραστεί από την καταστολή και τη λιτότητα το 1977. Οι τάξεις των ιθαγενών αγροτών είχαν χτυπηθεί πολύ από την πολιτική της κυβέρνησης του Μπανσέρ και της εξαιρετικά βίαιης αντιμετώπισης των διαφωνούντων.
Στις 28 Δεκεμβρίου του 1977, 4 γυναίκες και 14 παιδιά, έφτασαν στα γραφεία του αρχιεπισκόπου Νέλσον Μανρίκε, της Λα Πας και ξεκίνησαν μια απεργία πείνας. Οι Αουρόρα ντε Λόρα (Aurora de Lora), Νέλι ντε Πανιάγουα (Nely de Paniagua), Ανχέλικα ντε Φλόρες (Angélica de Flores) και Λουσμίλα ντε Πιμεντέλ (Luzmila de Pimentel) ταξίδεψαν πάνω από 250 χιλιόμετρα από τα ορυχεία Siglo XX (Εικοστός Αιώνας) για να διεκδικήσουν να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι από την κυβέρνηση και να επαναπροσληφθούν οι άνδρες τους στην εργασία τους στα ορυχεία. Αυτό που ξεκίνησε σα μια μικρή διαμαρτυρία για εργασιακά δικαιώματα, γρήγορα μετατράπηκε σε ένα διεθνές κίνημα για την επιστροφή της δημοκρατίας στη Βολιβία. Μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 1978, τρεις εβδομάδες μετά, τουλάχιστον 1.200 άνθρωποι σε όλη τη χώρα είχαν προβεί σε αλληλέγγυες απεργίες πείνας. Εκστρατείες αλληλεγγύης διοργανώθηκαν στη Λίμα του Περού, στην Πόλη του Μεξικού, στο Λονδίνο και στην Ευρώπη. Εκείνη τη στιγμή ο δικτάτορας Χούγκο Μπανσέρ, που κατά τη διάρκεια της εξουσίας του είχαν απαγορευτεί τα πολιτικά κόμματα, είχαν κλείσει τα πανεπιστήμια, είχαν εξοριστεί ή φυλακιστεί οι διαφωνούντες και είχαν σφαγιαστεί εκατοντάδες εργάτες και αγρότες, παραδόθηκε στις απαιτήσεις αυτών των τεσσάρων γυναικών και των παιδιών τους.
Όπως αναφέρει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο «Οι πέντε γυναίκες (*Μαζί με τη Δομιτίλα Μπάριος ντε Τσουνγκάρα, πρόεδρο της επιτροπής γυναικών με το όνομα «Comité Amas de Casa», δηλαδή «Επιτροπή Νοικοκυρές»), συνηθισμένες στην πείνα από τότε που γεννήθηκαν, αποκαλούν το νερό κοτόπουλο ή γαλοπούλα και το αλάτι μπριζόλα, ενώ θρέφονται με το γέλιο. Στο μεταξύ, πολλαπλασιάζονται οι απεργοί πείνας, τρεις χιλιάδες, δέκα χιλιάδες, μέχρι που δεν μετριούνται πια οι Βολιβιανοί που παύουν να τρώνε και να εργάζονται, και είκοσι τρεις μέρες μετά την αρχή της απεργίας πείνας, ο λαός πλημμυρίζει τους δρόμους, και είναι αδύνατο να τον κάνουν να σταματήσει.
“Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός; Η στρατιωτική δικτατορία; Η αστική τάξη της Βολιβίας; Ο ιμπεριαλισμός; Όχι, σύντροφοι. Θα σας πω εγώ: ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο φόβος. Τον έχουμε μέσα μας.” Αυτά είπε η Δομιτίλα Μπάριος στο ορυχείο κασσίτερου στο Κατάβι, πριν έρθει στην πρωτεύουσα μαζί με τις άλλες 4 γυναίκες.
Τα Χριστούγεννα άρχισαν την απεργία και κανείς δεν πίστεψε σ’ αυτές. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το θεώρησαν ένα καλό αστείο: “Ώστε λοιπόν πέντε γυναίκες θα ρίξουν τη δικτατορία;”
Είκοσι τρεις μέρες μετά συνέβη ακριβώς αυτό: Πέντε γυναίκες έριξαν τη δικτατορία.
*Στις φωτογραφίες στιγμιότυπα από εκείνες τις μέρες. Οι 4 γυναίκες μαζί με ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον ιερέα Λουΐς Εσπινάλ (με το μούσι και τη φαλάκρα). Στη μέση η Δομιτίλα Μπάριος ντε Τσουνγκάρα, πρόεδρος της φεμινιστικής Επιτροπής Νοικοκυρές (Comité Amas de Casa)
Για τη Μέρα της Γυναίκας. Εις Μνήμην.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.