Επειδή βλέπω ότι οι συμμετέχοντες στο unfollow και οι υποστηρικτές τους αποφεύγουν συστηματικά να απαντήσουν για την ουσία του θέματος, δηλαδή την κριτική που ασκείται σε εκείνους τους συντάκτες του περιοδικού που σύναψαν συνεργασία με τον Μαρινάκη και αντ’ αυτού επιχειρούν να στρέψουν τη συζήτηση στους εργαζόμενους που βρίσκονται στα πέριξ συγκεκριμένου κόμματος, θέλω να επισημάνω δυο πράγματα:
1. Δεν υπάρχει ΜΜΕ στον κόσμο τούτο που να μην ελέγχεται απόλυτα από κάποιο κόμμα, τράπεζα, ή που να μην έχει πολιτικό φορέα. Ακόμη και οι προσπάθειες που γίνονται από τα κάτω και αξιώνουν τον τίτλο του ακηδεμόνευτου – ανεξάρτητου μέσου, έχουν ως πολιτικό φορέα το πρίσμα των επαγγελματιών τους, που συνήθως, πολιτικά, κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος.
2. Κάθε δημοσιογράφος γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι θα κληθεί να εργαστεί στο παραπάνω πλαίσιο και γι αυτό, συνήθως, επιλέγει, όταν έχει αυτήν την πολυτέλεια, να εργαστεί για το μέσο εκείνο στο οποίο θα μπορεί να μεταδίδει αυτό που όντως «βλέπει», μέσα από τη δική του κριτική σκοπιά.
3. Ανέκαθεν, τα ΜΜΕ που ως πολιτικό φορέα έχουν ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/Τράπεζες, απασχολούσαν και αριστερούς δημοσιογράφους, στο όνομα του πλουραλισμού (για μια επίφαση αντικειμενικότητας) ή ως αριστερό άλλοθι.
4. Η δημοσιογραφία είναι επάγγελμα, αλλά, όσο κι αν θέλουμε να το ξεχνάμε, είναι και λειτούργημα. Συνήθως, όμως, οι δημοσιογράφοι είναι πλάσματα που θεωρούν ότι ανήκουν σε μια ελίτ, έχουν φετιχισμό με την εργασία και την υπογραφή τους, είναι ατομικιστές, ανταγωνιστικοί και με υψηλό ένστικτο προσωπικής επιβίωσης και ανέλιξης. Μπορούν να αλλάξουν στάση, without even blinking, ακριβώς προκειμένου να επιπλεύσουν ως φελλοί.
5. Ταυτόχρονα, ο βιοπορισμός είναι σεβαστό επιχείρημα, στο οποίο θα έπρεπε να σταθούμε. Έχουμε σπουδαίες απαιτήσεις από τους δημοσιογράφους, να επιλέγουν πώς θα κάνουν τη δουλειά τους, ποιο θα είναι το αφεντικό τους κλπ κλπ. Αναρωτιέμαι, έχουμε την ίδια απαίτηση από άλλους υπαλλήλους, όπως τον πολιτικό μηχανικό, τον καθηγητή, τον μάγειρα, τον πληροφορικό; Όλοι μας, εργαζόμαστε εν τέλει σε συγκεκριμένα πλαίσια, υπηρετώντας συγκεκριμένες καταστάσεις, για κάποιο αφεντικό και συνήθως η ηθική του δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση.
6. Για έναν δημοσιογράφο, όμως και δη αριστερό, αναρχικό, κομμουνιστή, ή έστω κάποιον που έχει τη συναίσθηση ότι ο ρόλος του, βάση συντάγματος υπηρετεί τον δημοκρατικό διάλογο και την ίδια τη δημοκρατία κατ’ επέκταση, η εργασία του δεν είναι απλώς επάγγελμα. Και ξαναλέω, είναι λειτούργημα. Τούτων δοθέντων, ξαναλέω, το πρόβλημα δεν είναι ο δεξιός ιδεολόγος που γράφει στην Καθημερινή, ούτε ο αριστερός που γράφει στον Ριζοσπάστη, στην Εποχή ή την Αυγή. Το πρόβλημα είναι εκείνος που θα αλλάξει την πένα του για να διασφαλίσει μια θέση, ή που θα συμμαχήσει με τον απόλυτο αντίπαλο προκειμένου να εξυπηρετήσει έναν μεσοπρόθεσμο, μικροπολιτικό στόχο.
7. Υπάρχει πρόβλημα με τον δημοσιογράφο που θα προχωρήσει σε μια ανίερη συμμαχία με εκείνον που είτε χρηματοδοτεί φασίστες, είτε ενισχύει το ναρκεμπόριο, είτε το εμπόριο όπλων, είτε δουλεύει για τις τράπεζες. Ακόμη κι αν διατηρήσει την πένα του, πάλι είναι αντικείμενο κριτικής, το ότι γίνεται το αριστερό άλλοθι και εν τέλει υποστηρίζει την προσπάθεια του εγκληματία.
8. Τέλος, το πρόβλημα είναι ο δημοσιογράφος που στο μάρκετινγκ του εαυτού του, έχει «πουλήσει» ότι είναι, για να δανειστώ μια φράση φίλου, superman και wonderwoman κατά της διαφθοράς και εν τέλει, έστω για βιοπορισμό, θρυμματίζει το προφίλ που πούλησε στον αναγνώστη και δέχεται μια ανίερη συμμαχία.
Ο Μαρινάκης είναι έξυπνος. Την πέφτει στον πολιτικό του αντίπαλο από τα δεξιά και είπε να εξασφαλίσει και ένα αριστερό πέσιμο. Οι αριστεροί δημοσιογράφοι, κατακερματισμένοι όπως και οι πολιτικοί φορείς της ιδεολογίας μας, με άπλετο μίσος και ανταγωνισμό μεταξύ μας, βλέπουμε κάποιους από εμάς να πέφτουν ένας-ένας στα σκυλιά. Εύγε!
Υ.Γ. 1: Ένα πράγμα θα ρωτήσω, χωρίς να επεκταθώ: Η υπηρεσία επί σειρά πολλών ετών στο λαμπρακιστάν, τον Αλαφούζο και όλον αυτόν τον συρφετό, διαγράφεται όταν είτε μετά από απόλυση, είτε έστω από προσωπική επιλογή, αλλάξει ο δημοσιογράφος βήμα εκφοράς του λόγου του;
Υ.Γ. 2: Επειδή ο δημοσιογραφικός χώρος ζέχνει και είναι πολύ εκείνοι που δίνουν μάχες από τα κάτω για να αλλάξει κάτι, μήπως να είμαστε πιο διστακτικοί με τους αφορισμούς;
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.