Αν μια μαύρη γυναίκα τη δεκαετία του ΄60 στην Αμερική κατάφερε να σηκώσει τέτοιο ανάστημα απέναντι στις αρχές, εμείς δεν έχουμε καμία δικαιολογία.
Η Φάννι Λου Χαμέρ, σαν σήμερα, στις 22 Αυγούστου του 1964 εμφανίστηκε μπροστά στη Συνέλευση του Δημοκρατικού Κόμματος στο Μισισίπι ζητώντας να εφαρμοστεί ο νόμος περί καθολικής ψηφοφορίας όπως εκείνος ψηφίστηκε μετά την λήξη του Εμφύλιου Πολέμου στην Αμερική, το 1867.
Ο Εμφύλιος έληξε επίσημα το 1865 και από το 1867 με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ‘’ Περί Αποκατάστασης’’ οι Αφρο-αμερικάνοι απέκτησαν για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου συμμετέχοντας επίσημα στις εκλογές του 1867.Μεγάλη μερίδα των λευκών κάτοικων των Νότιων πολιτειών φοβούμενοι πως οι μαύροι κάτοικοι, οι οποίοι αποτελούσαν το 40% του γενικού πληθυσμού των περιοχών, θα ήταν απειλή για τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα, συσπειρώθηκαν γύρω από ρατσιστικές οργανώσεις όπως η Κου Κλουξ Κλαν.
Ακολούθησαν επιθέσεις, λιντσαρίσματα, λεηλατήσεις περιουσιών και δολοφονίες τόσο μαύρων κατοίκων όσο και λευκών υποστηριχτών της καθολικής ψηφοφορίας σε διάφορες πολιτείες του Νότου. Αρκετοί κάτοικοι, κρυφά μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, άρχισαν να απευθύνονται με επιστολές τους στο Κογκρέσο να βρεθεί μια λύση και να σταματήσει η βία.Το Κογκρέσο απάντησε με την Πραξη Επιβολής εναντίον των ρατσιστικών και των παραστρατιωτικών οργανώσεων που είχαν αυτές σχηματίσει. Στο εξής, όποιος προσπαθεί να εμποδίσει μαύρο Αμερικάνο πολίτη από να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματα του θα διώκεται ποινικά ενώ όποιος συμμετέχει σε παραστρατιωτική οργάνωση θεωρείται αυτόματα πως κινείται εναντίον της Αμερικής και δίνει δικαίωμα στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να χρησιμοποιήσει στρατό για τη διάλυση της.
Η βία εντάθηκε μέσα στα επόμενα χρόνια με όλο και περισσότερες ρατσιστικές παραστρατιωτικές ομάδες να ξεπετάγονται. Μέχρι το 1876, όταν το Δημοκρατικό Κόμμα βλέποντας τα ποσοστά του σε διάφορες Πολιτείες του Νότου να απειλούνται από την ψήφο των φτωχών αγράμματων λευκών αποφάσισε σε συγκεκριμένες Πολιτείες να αλλάξει ρότα και να προωθήσει διαφορετική πολιτική από την επίσημη του κόμματος. Προσπαθώντας να ανακόψουν την άνοδο των ρεπουμπλικάνων υποψηφίων, το Δημοκρατικό Κόμμα χωρίζεται στα δυο. Επίσημα υποστηρίζει την καθολική ψηφοφορία, σε ορισμένες πολιτείες όμως καταφέρνει να περάσει νόμους αποκλεισμού των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Σε πολλές πολιτείες του Νότου, οι ψηφοφόροι πρέπει να έχουν ένα συγκεκριμένο εισόδημα ή/και να είναι εγγράμματοι.
Με αυτό το τρόπο πολλοί φτωχοί λευκοί βγήκαν εκτός εκλογικών καταλόγων και το ίδιο και η πλειοψηφία των μαύρων κατοίκων. Αυτοί οι εκλογικοί αποκλεισμοί ξεκίνησαν μαραθώνιες συζητήσεις στο Κογκρέσο και δικαστικούς αγώνες χρόνων για το αν παραβίαζαν το Σύνταγμα ή ήταν στην διακριτή ευχέρεια των Πολιτειών να θεσπίζουν επιμέρους νόμους. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν πολλές οργανώσεις και κινήματα κατά αυτών των αποκλεισμών.
Οι μαύροι πολίτες στην Αμερική βρέθηκαν σε δυσκολότερη θέση από τους λευκούς καθότι τόσο τα εισοδήματα τους όσο και η μόρφωση τους ήταν πενιχρή. Ουσιαστικά, μιλούσαμε για καθολική αφαίρεση ψήφου σε ορισμένες Πολιτείες ενώ παράλληλα όσοι μπορούσαν να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις συχνά αποκλείονταν από την δυνατότητα να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους πολλές φορές χωρίς επαρκή αιτιολόγηση.
Φτάνουμε στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 μια μαύρη γυναίκα να ξεσηκώνεται σχεδόν ένα αιώνα μετά την ψήφιση της καθολικής ψηφοφορίας και να ζητά το αυτονόητο: Να γίνει πράξη.
Η Φάννι Λου Χάμερ, γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1917 και μάλλον εκείνος ο Οκτώβρη του 1917 τη μύραινε με την απαραίτητη επαναστατικότητα ώστε να υψώσει φωνή και ανάστημα. Ήταν το μικρότερο από τα 20 παιδιά της οικογένειας της.
Από τα 6 της χρόνια δούλευε στις βαμβακοφυτείες μαζί με την οικογένεια της. Πήγε σχολείο έως τα 12 της χρόνια αλλά δεν μπορούσε το συνεχίσει παρότι ήταν καλή μαθήτρια.
Συνέχισε να μορφώνεται μέσω της ενορίας της και όταν το αφεντικό της βαμβακοφυτείας έμαθε πως ξέρει να διαβάζει το 1944 της έδωσε δουλειά γραφείου. Τον επόμενο χρόνο παντρεύεται τον σύζυγο της έναν οδηγό φορτηγού στην βαμβακοφυτεία και ζουν μαζί.
Στα 44 της χρόνια και ενώ πηγαίνει για μια απλή επέμβαση ρουτίνας στην ουροδόχο κύστης της γίνεται χωρίς να την ειδοποιήσουν υστερεκτομή. Μια επέμβαση που αρκετές πολιτείες εφαρμόζουν παρά την θέληση των μαύρων γυναικών ώστε να ελέγξουν όπως λένε τις ‘’ γεννήσεις πολλών φτωχών παιδιών’’.
Υιοθετεί με το σύζυγο της 2 παιδιά το ένα εκ των οποίων θα πεθάνει από εσωτερική αιμορραγία λίγα χρόνια αργότερα όταν το νοσοκομείο δεν δέχεται την εισαγωγή του επειδή η μητέρα του είναι ακτιβίστρια.
Μαθαίνει πως έχει συνταγματικό δικαίωμα ψήφου για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1962 από έναν εθελοντή της οργάνωσης ‘’Μαθητές ενάντια στην Βία’’ και αποφασίζει να πάει να εγγραφεί. Το αφεντικό της είναι αντίθετο με αυτή την απόφαση της. Φοβούμενο πως ρατσιστές θα επιτεθούν στην περιουσία του της λέει να μην το κάνει. Εκείνη του απαντά πως ‘’ Δεν θα εγγραφώ για σένα αλλά για μένα. Ο φόβος σου δεν θα με σταματήσει’’. Εκείνος την απολύει άμεσα και την διώχνει εκτός της βαμβακοφυτείας που έμενε από τα 6 της χρόνια.
Το Σεπτέμβρη του ιδίου έτους ενώ διαμένει σε σπίτι φίλου της, μέλη της Κου Κλουξ Κλαν περνούν έξω από το σπίτι και πυροβολούν 16 φορές προς το μέρους τους χωρίς ευτυχώς να πετύχουν τον στόχο τους. Τον Δεκέμβριο, πηγαίνει να δώσει το πρώτο της τεστ αλφαβητισμού και δεν καταφέρνει να το περάσει. Λέει στην εξεταστική επιτροπή πως
‘’Θα με βλέπετε κάθε μήνα μέχρι να το πάρω.’’
Πέρασε με την τρίτη φορά το τεστ αλλά αργότερα έμαθε πως δεν μπορούσε και πάλι να ψηφίσει γιατί το κατά κεφαλήν εισόδημα της δεν επαρκούσε. Κατάφερε να αυξήσει το εισόδημα της αργότερα και να καταφέρει να περάσει και αυτόν τον σκόπελο.
Εμπλέκεται πιο ενεργά σε ακτιβιστικές δράσεις.Μαζεύει υπογραφές, διδάσκει σε τάξεις γραφή και ανάγνωση, ενημερώνει για τα δικαιώματα τους μαύρους συμπολίτες της, μαζεύει χρήματα για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν.
To 1963 βρίσκεται σε ταξίδι με λεωφορείο μαζί με άλλους ακτιβιστές για μια συνάντηση των Καθολικών Χριστιανών στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα. Οι περισσότερες καφετέριες αρνούνται να τους σερβίρουν φαγητό ή καφέ. Σε μια από αυτές, κάποιος καλεί την αστυνομία και συλλαμβάνονται μέλη της οργάνωσης, εκείνη παρεμβαίνει και συλλαμβάνεται και η ίδια.Στο αστυνομικό τμήμα, οι συγκρατούμενοι της δέρνονται απο την ώρα που μπαίνουν στο χώρο.Ανάμεσα τους και ένας 15χρονος έφηβος όποιος παρέλειψε να πει ‘’κύριε’’ σε έναν αστυνομικό.
Εκείνη δέρνεται ξεχωριστά στο κελί της απο δυο αστυνομικούς με γκλομπς ενώ της αφαιρούν τα ρούχα. Όσο περισσότερο φωνάζει τόσο περισσότερο την δέρνουν.’’Θα σε δέρνουμε μέχρι να μην μπορείς να φωνάξεις άλλο’’.
Όταν ελευθερώνεται χρειάζεται έναν ολόκληρο μήνα μέχρι να αναρρώσει και στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.Στο ένα της μάτι προκαλείται μόνιμο αιμάτωμα ενώ χάνει το ένας της νεφρό. Παθαίνει συχνά κρίσεις πανικού και υποφέρει απο αϋπνίες.
Ένα χρόνο αργότερα ιδρύει μαζί με άλλους το Δημοκρατικό Κόμμα του Μισισίπι και παραβρίσκεται στην Συνέλευση των Δημοκρατικών δίνοντας μια ιστορική ομιλία μπροστά σε όλα τα ΜΜΕ της Αμερικής που κάλυπταν το γεγονός. Ο Συγκλητικός Χούμπερτ Χάμφρεϋ προτείνει μια συμβιβαστική λύση την οποία δεν αποδέχεται το Κόμμα της τότε όλοι οι λευκοί από την περιοχή του Μισισίπι αποχωρούν.
Ξεκινά ένα μεγαλειώδη αγώνα για καλύτερη αναδιανομή της γης προς τους μαύρους πολίτες της Αμερικής. Ιδρύει τον Συνεταιρισμό ‘’Ελεύθερη Φάρμα’’ με σκοπό να φέρει την ισότητα ανάμεσα στους λευκούς και μαύρους κατοίκους σε ότι αφορά την απόκτηση και καλλιέργεια της γης ενώ συνεργάζεται με τον Εθνικό Οργανισμό Μαύρων Γυναικών στην υποστήριξη του ‘’Pig Project’’. Μια προσπάθεια διαπολιτειακή και διαφυλετική προσπάθεια για την καλύτερη σίτιση φτωχών οικογενειών που αδυνατούν να αγοράσουν κρέας.
Το 1968 γίνεται κατάργηση των περιοριστικών όρων της ψηφοφορίας σχεδόν ένα αιώνα από τότε που είχε ψηφιστεί ο νόμος περί καθολικής ψηφοφορίας. Η Χάμερ γίνεται βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος το 1972.
Η Χάμερ έχοντας επιβαρυμένη υγεία δεν μπόρεσε να χαρεί για καιρό την δικαίωση των αγώνων της. Ψυχολογικά ποτέ δεν επανήλθε μετά τον βασανισμό της από την αστυνομία. Νοσηλεύτηκε 2 φορές με ισχυρό νευρικό κλονισμό το 1972 και το 1974 ενώ το 1976 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού από το οποίο τελικά έφυγε από την ζωή το 1977.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.