Στο Carnage (2011), δύο ευκατάστατα ζευγάρια της Νέας Υόρκης συναντιούνται για να συζητήσουν πολιτισμένα τον τσακωμό των παιδιών τους, ο οποίος είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό του ενός. Όσο περνάει η ώρα, τόσο οι αρχικές εντυπώσεις για τους χαρακτήρες τους ανατρέπονται και η πολιτισμένη τους συμπεριφορά καταλύεται, καθώς βγαίνουν στη φόρα αφιλτράριστες οι πραγματικές τους σκέψεις και τα συζυγικά τους προβλήματα.
Η τελευταία ταινία του Roman Polanski γυρίστηκε αμέσως μετά τις τελευταίες του περιπέτειες με το νόμο, για την παλιά, γνωστή υπόθεση αποπλάνησης ανηλίκου, αυτήν με την οποία και η ίδια η κοπέλα πια φαίνεται να μη θέλει να ασχοληθεί άλλο. Έλα όμως που οι ΗΠΑ δεν λένε να ανακαλέσουν το ένταλμα σύλληψης. Γι’ αυτό το λόγο, η ταινία γυρίστηκε στο Παρίσι και όχι στη Νέα Υόρκη, αν και αυτός ο συμβιβασμός δεν φαίνεται πουθενά.
Το σενάριο είναι προσαρμοσμένο από το θεατρικό έργο “God of Carnage”, που έχει παιχθεί με μεγάλη επιτυχία από ηθοποιούς βεληνεκούς Isabelle Huppert (βλ. Haneke), Ralph Fiennes (βλ. γυναικείες φαντασιώσεις των 90s), Tamsin Greig (Black Books), Hope Davis (In Treatment), James Gandolfini (The Sopranos), Marcia Gay Harden (Into the Wild, The Dead Girl και άλλα personal favorites). Στην ταινία, τα δύο ζευγάρια ενσαρκώνουν οι Jodie Foster και John C. Reilly (γονείς του ‘θύματος’) και Kate Winslet και Christoph Waltz (γονείς του «θύτη»), εξαιρετικές επιλογές όλοι τους.
Η ταινία εξελίσσεται στο διαμέρισμα του ζεύγους Foster / Reilly, το οποίο φαίνεται να ασκεί μια ανεξήγητη έλξη στο άλλο ζευγάρι, γιατί όσες φορές κι αν προσπαθούν να φύγουν, αποδεικνύονται ανήμποροι να το κάνουν, ενώ με κάθε επιστροφή τους στο διαμέρισμα, η συμπεριφορά μεταξύ όλων των χαρακτήρων γίνεται ολοένα και πιο προβληματική.
Δεν είναι εύκολο να γυρίσεις ολόκληρη ταινία σε, επί της ουσίας, ένα μόνο δωμάτιο. Όχι ότι δεν έχει ξαναγίνει και μάλιστα με επιτυχία, άλλα ο κίνδυνος να μοιάζει περισσότερο με θεατρικό έργο παρά με κινηματογραφικό, είναι μεγάλος. Πέρα από το αυτονόητο, ότι τέτοιες ταινίες βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στους διαλόγους, υπάρχουν και πολλά πρακτικά ζητήματα: οι περιορισμένες θέσεις της κάμερας, η πολύ απαιτητική δουλειά του σκριπτ, το βάρος που πέφτει στις ερμηνείες.
Η συγκεκριμένη ταινία κατ’ εμέ, δεν καταφέρνει να μη θυμίζει θέατρο. Ως προς το στήσιμό της, τουλάχιστον. Αυτό θεωρώ ότι είναι και το αδύναμο σημείο της. Το δυνατό της είναι οι ερμηνείες. Ενώ οι χαρακτήρες που υποδύονται είναι επιεικώς αντιπαθητικοί, οι ηθοποιοί καταφέρνουν με τις ερμηνείες τους να μας κάνουν να τους συμπονέσουμε, να τους δικαιολογήσουμε, να τους λυπηθούμε.
Δείτε την γιατί, ό, τι και να συμβαίνει στη ζωή σας, όταν δείτε τα επίπεδα εξευτελισμού στα οποία φτάνουν οι χαρακτήρες, θα νιώσετε πολύ καλύτερα για τους εαυτούς σας. Αν, τώρα, σας άρεσε η ιδέα ταινίας γυρισμένης, ως επί το πλείστον, σε έναν χώρο, δείτε τις δύο version του Sleuth (1972 & 2007) για να απολαύσετε τον Michael Cane και στους δύο ρόλους (του εραστή και ,35 χρόνια αργότερα, του απατημένου συζύγου), το Funny Games (2007) του Haneke (αν βαστάει η καρδιά σας, εγώ ακόμα το φοβάμαι), το συγκλονιστικό Woman in the Dunes (1964) του Teshigahara, η ανεξάρτητη ταινία- φαινόμενο The Man from Earth (2007), το πολύ βαρύ ‘night, Mother (1986) και την συμπαθέστατη τηλεταινία του Mike Leigh, Abigail’s Party (1977).
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.