Ημερολόγιο ενός γαύρου (μέρος 2ο)
Καιρό ήθελα να γράψω για το θέμα που θα γράψω παρακάτω. Αναφέρομαι φυσικά στα γενέθλια της προεδρίας του Βαγγέλη Μαρινάκη στον Ολυμπιακό. Τρία χρόνια Μνημόνιο και Μαρινάκης, λοιπόν…
Ημερολόγιο ενός γαύρου (μέρος 1ο)
…ή αλλιώς, όταν σπρωχνόμουν για τους Depeche Mode…
Χρόνια πολλά και με απολύσεις…
Ήταν 23 Απριλίου του 2010, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, εξέπεμπε μήνυμα αγωνίας από το ακριτικό Καστελλόριζο για την ανάγκη της χώρας, προκειμένου να καταπολεμήσει δραστικά το δημοσιονομικό πρόβλημα, να τεθεί υπό την κηδεμονία της τρόικα, αποτελούμενη από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.
Εσείς που τους τιμωρείτε, εσείς να τους χαίρεστε!
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, θα ασχοληθώ με φασίστες. Λέω «δυστυχώς», όχι διότι δεν είναι ενδιαφέρον θέμα από οποιαδήποτε σκοπιά (ψυχαναλυτική έως ιδεολογική), αλλά επειδή δίνεται για άλλη μια φορά αφορμή για τσάμπα επίδειξη αντιφασιστικού φρονήματος, σε μια εποχή που ο φασισμός περπατάει δίπλα μας στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ.
«Οι νεκροί δεδικαίωνται»; Ε όχι ρε διάολε!
Με λυγμούς υποδέχτηκε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (φασιστών) το χαμό του χουντικού Νίκου Ντερτιλή. Σιγά το νέο, θα μου πείτε.
«Ρίχτο Ηλία… Ηλία ρίχτο»
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τσακίζει τα όνειρα τους για ασφαλείς αγορές την Κυριακή. Ως γνωστόν, εξάλλου, η ανασφάλεια του καταναλωτή αφορά στη διαρκή τρομοκρατική απειλή και όχι στη σύνθλιψη του λαϊκού εισοδήματος – μια ευγενική χορηγία του μεταπολιτευτικού κράτους του ΠΑΣΟΚ
Ρε ο Γιάννης! Ο Γιάννης ο Αντετοκούμπο ρε συ…
Κάθε φορά που ανεβαίνει ο νεοφασισμός, να υπάρχει και μια απάντηση από έναν Έλληνα με χρώμα όλο και πιο «μαύρο» και όνομα όλο και λιγότερο «ελληνοπρεπές».
Προσοχή: η πολλή αυτοαναφορικότητα βλάπτει…
Την Αριστερά η κρίση την έπιασε παντελώς απροετοίμαστη. Δε ζητάει κανένας θαυματοποιούς και αλχημιστές - ειδικά όταν αυτοί βαφτίζουν εκ των υστέρων τις κοτρώνες που βγάζανε στο παρελθόν «φιλοσοφικές λίθους» (και το κρέας ψάρι). Άλλοι είχαν τα νούμερα, άλλοι έδιναν τα δάνεια, άλλοι έπαιρναν αποφάσεις, άλλοι δίνανε τις μίζες… και η Αριστερά; Έψαχνε να βρει ταυτότητα.