Vertigo της Χρύσας Βαϊνανίδη

Παρά την υποκριτική συμπεριφορά των ανθρώπων στον τρόπο που ζουν και συμπεριφέρονται, τα πρωτόγονα συναισθήματα μένουν πάντα τέτοια: δεν μπορείς να τα επεξεργαστείς, να τα διαχειριστείς, είσαι ανίκανος να τους επιβληθείς, είναι αδύνατον να τα κρύψεις, αδύνατον να υποκριθείς. Ο έρωτας, η πείνα και ο πόνος, διατηρούν ευτυχώς ακόμα κάτι από το «ανεξίτηλο» μέσα μας.

Της άρεσε να παρομοιάζει και τους άλλους ανθρώπους με καζάνια που βράζουν. Όχι επειδή κάποιος ανάβει μια φωτιά και καίγεται ο κώλος τους, αλλά πάνω από όλα γιατί είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους σαν καζάνια: είναι δυσκίνητοι, δύσκαμπτοι, δυσκοίλιοι, δυσλειτουργικοί. Και πολλές φορές γκρι.

Μία εκπαίδευση στα χακί, μια προληπτική πολιτική επιστράτευση, μια επίθεση στους εκπαιδευτικούς, αιτήματα και απαντήσεις σε εκκρεμότητα, κλάδοι σε διάσπαση μεταξύ τους και μια πρόταση για απεργία, που μπορεί να μην υλοποιήθηκε, αλλά που σπέρνει, θερίζει και γεννά ερωτηματικά.

Μη με κοιτάς με απορία. Για σκέψου την τέχνη και τους παθιασμένους, τραγικούς, έρωτες της. Αυτοί οι έρωτες, μικρή μου, δεν προέκυψαν μέσα από «φυσιολογικές» συνθήκες, ούτε ευδοκιμήσαν μέσα σε ένα ομαλό περιβάλλον. Οι μεγάλοι έρωτες δεν γεννήθηκαν με τις πυτζάμες, αλλά με τη γύμνια και την έκθεση.

Μέσα σε ένα κόσμο που μιλάει συνεχώς, και που τίποτα δεν λέει, ένα βουητό φτάνει στα αυτιά μου και με αποσυντονίζει. Κάτι βράζει μέσα μου. Φοβάμαι πως αν δεν το βρω σύντομα θα εξατμιστεί. Ό,τι και να ‘ναι.

Έφτασε σπίτι και έπεσε σε λήθαργο σαν πρόσκαιρη μορφή θανάτου. Κοιμήθηκε ακίνητος, ασάλευτος, σαν την ιστορία που ποτέ δεν έζησε.

Συζητώντας με φίλους για την κρίση του ελληνικού ραδιοφώνου στα FM κυρίως της Αθήνας, διαπίστωσα μια κοινή δυσαρέσκεια: και τι σταθμό να ακούσω πια;

Κόβεις την κλωστή.Και ύστερα τι μένει; ...Δύο άκρα απομακρυσμένα το ένα από το άλλο.

Μια αντρική παλάμη -ανοιχτή- πέφτει με δύναμη στο κώλο της. Μια γυναικεία γροθιά -σφιχτή- πέφτει με δύναμη στην αντρική παλάμη.

Αναρωτιέμαι γιατί μεγαλώνοντας η πανοπλία μας γίνεται άφθαρτη από τις αγγυλώσεις, τα πείσματα και τους εγωισμούς. Ακόμη και μέσα σε μια πανοπλία, το σώμα φθείρεται από την έλλειψη του αέρα.