Απόψεις

Αν εξαιρέσουμε την Αυστραλία, οι απόψεις στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι μοιρασμένες. Η πλειοψηφία, αρνείται να αποδεχτεί το δίκαιο της υλικής ανωτερότητας των λίγων. Ακόμα και όταν δεν έχει αποδείξεις, το ψυχανεμίζεται. Πρόκειται πλέον για μία παγιωμένη κατάσταση, με την οποία γεννιέσαι και κατά πάσα πιθανότητα πεθαίνεις.

Τώρα όσοι υποστήριζαν ότι οι πορείες βλάπτουν το τουρισμό, βλέπουν πως αυτοί πάλευαν (και) για τα δικά τους συμφέροντα. Τώρα βλέπουν πως η αλληλεγγύη συνιστά τη μόνη διέξοδο.

Κι εκεί στην προσπάθεια να γράψω κάτι που να σχετίζεται με την οικονομική κρίση και την κρίση του πολιτισμού κι ενώ τελείωνα το τρίτο άρθρο του Στέλιου Ράμφου για να εμπνευστώ, θυμήθηκα το τραγούδι των Audioslave “Be yourself is all that you can do” και σκέφτηκα «τι πάω να κάνω παναγία μου;»

Η φίλη μου η Σιμπίλ ανήκει στους εκατομμύρια πιθανούς επισκέπτες της Ελλάδας για το φετινό καλοκαίρι. Αν δεν έμπαινε στον κόπο να με ρωτήσει, η εικόνα που θα είχε για τη χώρα μας θα ήταν αυτή που προβάλλουν τα ξένα μέσα ενημέρωσης- η οποία δεν είναι πολύ κολακευτική.

Είναι γνωστό το γνωμικό: κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει. Για εμάς τους Έλληνες ισχύει σίγουρα ότι έχουμε και τα μέσα ενημέρωσης που μας αξίζουν.

Τη στιγμή που ένας ακόμα άνθρωπος στερήθηκε δια της βίας την υπερηφάνεια του, την αξιοπρέπεια του, τρία κόμματα, μονομαχούσαν, με διαιτητή τον Πολύδωρα για την κατανομή των θέσεων στις καρέκλες της Βουλής

«Δεν είμαστε αγανακτισμένοι, δεν είμαστε πασιφιστές, ερχόμαστε έτοιμοι για όλα. Δεν φοβόμαστε. Είμαστε ανθρακωρύχοι»

Κάτι που σίγουρα δεν συμφέρει όλους εμάς, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ενδεχομένως και μακροπρόθεσμα.