Κοινωνία

Δεν είμαι ανθέλληνας. Αλλά η εκδίωξη εργαζόμενης από το σούπερ μάρκετ "Γαλαξίας", μόνο και μόνο επειδή ήταν αλλοδαπή, δίνει μια καλή αφορμή να τελειώνουμε με το μύθο: δεν βοηθάμε κανέναν αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα, από ελληνικές επιχειρήσεις, γενικώς και αορίστως.

Οι επισκέψεις στο σπίτι των, ούτως ή άλλως δυσάρεστων, συγγενών μου φέτος έκρυβαν μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη. Τους «από κάτω».

Άσε που οι κομμουνιστές εκτός του ότι θα μας πάρουν τα σπίτια (όσα απομείνουν μετά τους πλειστηριασμούς) ξυρίζουν και το κεφάλι τους. Ενώ εμείς; Άνθρωποι σοβαροί, νοικοκυραίοι, με γραβάτες και ταγιεράκια.

Η μέρα είναι Σάββατο και η ώρα δέκα το βράδυ, οι υπάλληλοι των μικρο-καταστημάτων του κέντρου δουλεύουν ένα ακόμη σερί 12ωρο, θυσιάζοντας τη σωματική και ψυχική τους υγεία για έναν απώτερο σκοπό, αυτόν της «λευκής» νύχτας του Σαββάτου.

Βαδίζω, παρατηρώντας φευγαλέα τους περαστικούς. Χαλαροί, να περπατάνε, με σακούλες στα χέρια, χαμόγελα, συζητήσεις, [...] φερόμενοι σα να μην τρέχει τίποτα στους γύρω δρόμους. Σα να είναι αόρατο παράλληλο σύμπαν, οι δολοφονίες, η ανεργία, τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια, το ανύπαρκτο κράτος δικαίου. [...] "Εγώ, έχω να ψωνίσω". "Εγώ δε φταίω για την κρίση". Αυτά τα εγώ συσσωρεύτηκαν και έπνιξαν το παρόν μας.

Την τελευταία φορά που ο πρωθυπουργός είχε συνομιλία με τα Ουράνια ήταν πριν περίπου ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με την τρόικα για τον προϋπολογισμό του 2013. Όλοι είδαμε πώς κατέληξε αυτή η ιστορία - φαίνεται πως ο Ύψιστος δεν ακούει καλά όταν γίνεται υπεραστική κλήση από Αθήνα.