Το 1926, στην επαρχιακή πόλη Dungatar της Αυστραλίας, η μικρή Myrtle Dunnage μεγαλώνει με την ανύπαντρη μητέρα της, ως «μπάσταρδο». Μετά το μυστηριώδη θάνατο του συνομίληκού της Stewart Pettyman από τον οποίο υπέστη συνεχές bullying, η Myrtle κατηγορείται για φόνο και έτσι εγκαταλείπει τη χώρα και κυνηγάει το όνειρό της στην Ευρώπη ως σχεδιάστρια μόδας φτάνοντας μέχρι τους μεγαλύτερους οίκους μόδας. 25 χρόνια αργότερα, καταξιωμένη πλέον η Myrtle (Kate Winslet) επιστρέφει στη γενέτειρά της με το χαϊδευτικό ‘Tilly’ και αντιμετωπίζει την αντιπάθεια των συντοπιτών της αλλά και έναν απρόσμενο έρωτα στο πρόσωπο του Teddy McSwiney (Liam Hemsworth).
Ενώ αρχικά μας αυτοσυστήνεται ως ταινία εκδίκησης, η αλήθεια είναι οτί το -βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Rosalie Ham- ‘Dressmaker’ (Η Μοδίστρα) καθ’ όλη τη διάρκειά του μας δίνει την εντύπωση ότι δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει. Περνώντας από τα στάδια «ιστορία αγάπης», «ιστορία σχέσης μητέρας-κόρης», «ταινία εποχής», «μαύρη κωμωδία» και πολλά άλλα, για να καταλήξει πάλι εκεί από όπου ξεκίνησε (σε μία γουεστερνικού τύπου εκδίκηση) περισσότερο μπερδεύει παρά ικανοποιεί τις προσδοκίες που δημιουργεί το καστ.
Η οσκαρούχος Kate Winslet μας δείχνει πώς θα ήταν η Rita Hayworth αν πρωταγωνιστούσε στο ‘Chocolat’ , ο εκκεντρικός Hugo Weaving που υποδύεται τον παρενδυτικό αστυνομικό της πόλης είναι μεν αστείος, αλλά με αταίριαστο για την ταινία τρόπο, ο -πιο σέξι από ποτέ- Liam Hemsworth είναι απλά σέξι, και τελικά την παράσταση κλέβει η Judy Davis στο ρόλο της μητέρας της Tilly.
Οι σκηνές «φλας μπακ» είναι όμορφες αλλά φαίνονται λες και έχουν κοπεί από άλλη ταινία ενώ η λύση του μυστηρίου, που υποτίθεται πως προσδιορίζει όλη τη συμπεριφορά της πρωταγωνίστριας και της κοινωνικής της αντιμετώπισης έρχεται αργά και σβήνει άχρωμα μέσα σε μία σειρά (κωμικο)τραγικών γεγονότων, που πραγματικά κάνουν όλο το εγχείρημα να βουλιάξει σεναριακά.
Από την άλλη, η μουσική του David Hirschfender είναι πολύ ταιριαστή και «ανεβάζει» τις κατά τ’ άλλα αδιάφορες δραματικές σκηνές, ενώ τα υπέροχα κοστούμια δικαιώνουν τον τίτλο της ταινίας, όντας το μόνο στοιχείο που την κάνει να αφήνει μία ευχάριστη αίσθηση στο θεατή.
Λάτρεις της μόδας αλλά και των ‘50s, πάρτε μία εικόνα:
Αν δε σας άρεσε, δείτε καλύτερα: Unforgiven
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.