Είναι τόσο εκνευριστικό κάθε φορά που ξεσπά μια παγκόσμια κρίση (οικονομική, δημόσιας υγείας, ασφάλειας κ.ά.) να καλείσαι να μελετήσεις εν μια νυκτί την παγκόσμια σχετική βιβλιογραφία για να μπορείς να αντιμετωπίσεις online και face to face την παράνοια που κόβει βόλτες ελεύθερη στους δρόμους.
Είναι τόσο αστείο για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα που η μόνη του επαφή με τα νοσοκομεία είναι η αναγκαία, να αντικρούω επιχειρήματα υστερίας επικαλούμενος στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας όπως τα πολύ χαμηλά στατιστικά θνησιμότητας. Όχι επειδή τα στοιχεία είναι αστεία. Κάθε άλλο. Αλλά επειδή ξαφνικά πρέπει να χαιρετήσεις έναν άνθρωπο που σου απλώνει τον αγκώνα του αντί για το χέρι του.
Είναι τόσο γελοίο ένα ξεχαρβαλωμένο από τη μέγγενη των μνημονίων κράτος όπως το ελληνικό ή από τον μπερλουσκονισμό όπως το ιταλικό να σου ζητά και τα ρέστα. Νοσοκομεία που τελούν ακόμα και σε κανονικές συνθήκες σε κρίση, διάδρομοι όπου τρακάρεις με ράντσα και σκουντουφλάς σε ασθενείς που λουφάζουν σαν τραυματίες σε χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ιδιωτική ασφάλεια που καλπάζει, οι συνταξιούχοι των 400 ευρώ, οι αποκλειστικές των 400 ευρώ: σαν έτοιμοι από καιρό να αφεθούμε στην αγκαλιά μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Είναι τόσο αηδιαστικό να ξέρεις ότι σε 4-5 χρόνια από τώρα ένας υπεράνω υποψίας πατρίκιος της πολιτικής θα βρεθεί και πάλι μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο με υπεράριθμα και υπερκοστολογημένα εμβόλια για έναν ιό που έκανε τον φυσιολογικό του κύκλο. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι θα έχουμε χαζέψει τόσο πολύ που ούτε θα ασχοληθούμε. Και ο κύριος αυτός μπορεί και να διεκδικήσει εκ νέου κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή.
Είναι τόσο αποτρόπαιο να θεωρείσαι εν δυνάμει νοσών. Μοιάζει με το να θεωρείσαι εν δυνάμει δημόσιος κίνδυνος, εγκληματίας, Joker μιας καθημερινότητας που την ελέγχει μια αόρατη καπιταλιστική χείρα – ούτε καν πολιτικές ελίτ πια.
Είναι τρομακτικό να κλείνουν σύνορα και όρια μεταξύ δήμων και οδοφράγματα όπως έγινε στη Λευκωσία όταν με ένα αεροπλάνο από τους Αγίους Τόπους μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω, όταν ακόμα και πριν σκάσει η τρομοκρατία του ιού πήγαινες το παιδί σου ή και το βρέφος σου σε περιόδους επιδημίας να φάει από το ίδιο κουτάλι με καμιά κατοσταριά αγνώστους στην εκκλησία, σαν καλός πατέρας ή μητέρα.
Είναι πολιτικά εγκληματικό στο όνομα του υγιεινισμού να επιδιώκεις να εντείνεις την κοινωνική αποξένωση. Κινητά, tablets, social media, καταναλωτισμός, αγορές από το Amazon και μονήρης χαρά κατά την παράδοση του πακέτου τελικά ήταν σχολικές ασκήσεις μπρος στο μεγάλο σχέδιο. Η Νέα Γλώσσα μάς θέλει όλους επικίνδυνους. Ούτε με τον SARS, ούτε με τις τρελές αγελάδες, ούτε με τη νόσο των πουλερικών, ούτε με των χοίρων, ούτε τον έμπολα δεν επικράτησε τέτοιος πανικός. Και τότε οι νεκροί σωρεύονταν καθημερινά κατά εκατοντάδες. Αλλά τότε, κάθε γωνιά του πλανήτη, από την Κύπρο μέχρι τη Βραζιλία και από τις ΗΠΑ μέχρι το Η.Β., την Ελλάδα και την Ουγγαρία δεν κυβερνιόταν ακόμα είτε από εγκάθετους παρανοϊκούς ηγέτες είτε από πολιτικούς αποφασισμένους να ξεχαρβαλώσουν κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής. Η δημόσια υγεία είναι βαθιά πολιτική έννοια. Γι΄ αυτό και λέγεται δημόσια. Ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο ήρθε στην Ευρώπη με το στρατό στους δρόμους για τον “έλεγχο των μεταναστών’’. Σε λίγο θα έρθει με την αυτο-απομόνωση “μπας και’’ ή “ποτέ δεν ξέρεις”.
Είναι εξοργιστικό αυτό το σάπιο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας και διακυβέρνησης να εφευρίσκει λόγους για να εξασφαλίζει ένα ακόμα εξάμηνο ζωής γραπωμένο από την καρέκλα. Και πιο εξοργιστικό από αυτό είναι που εμείς προσφέρουμε σαν φοβισμένα ποντικάκια παράταση ζωής στο κλινικά νεκρό μετα-δημοκρατικό σύστημα εξουσίας. Άραγε ξέρουμε πόσους νεκρούς μέτρησε σήμερα το Μεξικό στον πόλεμο των ναρκεμπόρων; Άραγε μάθαμε πόσοι πρόσφυγες ξεψύχησαν στα μπουντρούμια των Λίβυων διακινητών; Άραγε ξέρουμε πόσοι Κύπριοι, Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι ανάπηροι σήμερα δεν θα μπορέσουν να πάνε στο σούπερ μάρκετ γιατί τα λεφτά για τις αποκλειστικές τελείωσαν; Άραγε μας πέρασε από το μυαλό πόσοι ασυνόδευτοι ανήλικοι βιάζονται αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε καράβια και κάτεργα;
Είναι απαίσια η αίσθηση του να προσπαθείς να παραμείνεις λογικός. Και άνθρωπος. Κρατώ την κουβέντα ενός φίλου: “με δαύτους που μπλέξαμε, το χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε είναι να χάσουμε την υγειά μας. Τα μυαλά μας όμως δεν επιτρέπεται να τους τα πάμε δώρο.’’
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.