Βόλτα στο Πολυτεχνείο ή απλά ξεκούραση μετά από πορεία· οι αναμνήσεις μου λίγο θολές. Καθόμασταν στα σκαλιά του Μουσείου στην Πατησίων, ώσπου δύο-τρεις αστυνομικοί κάνουν την εμφάνισή τους. Η φίλη μου, λάτρης των φωτογραφιών, βγάζει κατευθείαν το κινητό και επιχειρεί να τους φωτογραφίσει. Εκείνοι το αντιλαμβάνονται και ζητούν κατευθείαν, με όχι και πολύ ευγενικό τρόπο, να διαγράψουμε όποιες φωτογραφίες τους περιελάμβαναν. Το κάνουμε αμέσως, αλλά επιμένουν να δουν το κινητό και μας απειλούν ότι θα μας οδηγήσουν στο τμήμα. Εν τέλει πείθονται και μας αναφέρουν ότι “απαγορεύεται η φωτογράφηση αστυνομικών”. Τότε απειλούσαν τρία πιτσιρίκια, τώρα (και τότε) επιτίθενται σε δημοσιογράφους.
Πάει μία περίπου εβδομάδα αφότου ο Μάριος Λώλος, πρόεδρος της Ένωσης φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα, και η δημοσιογράφος Τατιάνη Μπόλαρη δέχτηκαν λεκτική επίθεση από επικεφαλής διμοιρίας των ΜΑΤ. Οι δύο τους κάλυπταν φωτογραφικά τη διαμαρτυρία στα Προπύλαια για τη φίμωση του indymedia και του ραδιοφωνικό σταθμού “98”.
Ο αστυνομικός τους ζητάει να σταματήσουν να τραβούν φωτογραφίες, καθώς ο ίδιος θεώρησε ότι ο φακός απαθανάτιζε και το πρόσωπό του. Τους απειλεί, μάλιστα, με μήνυση, σε περίπτωση που κάποια φωτογραφία του δημοσιευόταν στον Τύπο. Έπειτα, προέβη σε εξακρίβωση στοιχείων, παρότι και οι δύο έφεραν μαζί τους τη δημοσιογραφική τους ταυτότητα. Προσπάθεια μάλλον εκφοβισμού, παρά τήρησης των καθηκόντων του. Ο ίδιος από την άλλη, αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του όταν του ζητήθηκε από τους δύο φωτορεπόρτερ.
Περιστατικά που δυστυχώς, δεν συμβαίνουν για πρώτη φορά στη χώρα μας. Έχουν επαναληφθεί και μάλιστα με ακόμη πιο βίαιο τρόπο στο παρελθόν. Ο Μάριος Λώλος πριν ένα χρόνο περίπου, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι από γκλομπ αστυνομικού, ενώ η Τατιάνα Μπόλαρη πριν δύο χρόνια απαθανάτισε με τον ίδιο της το φακό τη βίαιη καταστολή που δέχεται από τους αστυνομικούς.
Με την κρίση να βαθαίνει και τις πορείες και τις διαμαρτυρίες να γίνονται ολοένα και πιο έντονες, οι φωτορεπόρτερ βιώνουν τη βία καθημερινά στο πετσί τους. Βία, που πολλές φορές προέρχεται και από τις δύο, αντίπερα, όχθες . Αντιεξουσιαστές και αστυνομικοί τους “φιμώνουν” , ο καθείς εξυπηρετώντας τα δικά του συμφέροντα και “πιστεύω”.
Δεν είναι λίγες οι φορές, εξάλλου, που αστυνομικοί έχουν πιαστεί “επ’ αυτοφόρω” από το φωτογραφικό φακό να προβαίνουν σε βιαιοπραγίες, αλλά και σε κατάχρηση της εξουσίας τους έναντι πολιτών. Φωτογραφίες χρησιμοποιούνταν ως πειστήρια σε δικαστήρια, ώστε να αθωωθούν διαδηλωτές που οι ίδιοι οι αστυνομικοί τους φόρτωναν σακίδια με παράνομα υλικά. Διαδηλωτές που οι αστυνομικοί τους επιτίθενται και έπειτα τους κατηγορούν για ξυλοδαρμό εις βάρος του. Ο φωτογραφικός φακός άλλωστε φοβίζει όσους έχουν άδικο.
“Οι δυνάμεις των ΜΑΤ βλέπουν τους φακούς των φωτορεπόρτερ ως φονικά όπλα” είχε δηλώσει ο πρώην υπουργός προστασία του πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την αστυνομική βία. Πώς είναι δυνατόν όμως να δικαιολογείς κάποιον που επεμβαίνει, αφενός, στην ελεύθερη δράση του Τύπου και αφετέρου, στην ελεύθερη πληροφόρηση των πολιτών; Οι ίδιοι οι αστυνομικοί όμως φαίνεται να μην συνειδητοποιούν την αναλογία των πράξεων τους.
Η ένωση των Αστυνομικών Υπαλλήλων της Αττικής μετά τα πρόσφατα επεισόδια στα Προπύλαια εκδίδει ανακοίνωση, στην οποία μεταξύ πολλών άλλων αναφέρεται το εξής : “Αλήθεια, ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στον οποιοδήποτε φωτορεπόρτερ να φωτογραφίζει και να δημοσιοποιεί όπου και όποτε θέλει πρόσωπα χωρίς την άδειά τους;” .
Βέβαια όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και δεοντολογική υποχρέωση ενός δημοσιογράφου αποτελεί η καταγραφή και μετέπειτα, η ενημέρωση των πολιτών για τις πράξεις της αστυνομίας, δηλαδή του οργάνου προστασίας τους. Το συγκεκριμένο θέμα το έχει “λήξει” άλλωστε και νομικά ο Ε-lawyer, Βασίλης Σωτηρόπουλος, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι οι πολίτες “έχουν κάθε δικαίωμα για κοινωνικό έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας”. Στο ζήτημα, συμπληρώνει ότι : “…oι φωτογραφίες ενδέχεται να αποτελέσουν αποδεικτικό υλικό για την περίπτωση κακής εκπλήρωσης των καθηκόντων εκ μέρους της αστυνομίας κι επομένως υπάρχει κι άλλος ένα δικαιολογητικός λόγος για την ελεύθερη λήψη φωτογραφιών”.
To δικαίωμα, λοιπόν, ενός φωτορεπόρτερ να φωτογραφίζει τους αστυνομικούς κατά τη διάρκεια του καθήκοντος τους, το δίνει ο ίδιος ο νόμος αλλά και η φύση του επαγγέλματος του.
Χριστιάνα Βουκελάτου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.