Ο Δωδεκάλογος της Επόμενης Μέρας

Η ζωή δεν θα είναι ίδια σε λίγους μήνες από τώρα. Αυτό είναι δεδομένο και δεν απαιτούνται περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις για να το καταλάβει κανείς. Όταν πριν λίγες εβδομάδες μειδιούσαμε με τον χαιρετισμό διά του αγκώνα, ίσως να μην είχαμε αντιληφθεί σε τέτοια έκταση ότι αυτή δεν είναι μια γκροτέσκα μιντιακή στιγμή αλλά μια εικόνα από ένα μέλλον που ετοιμάζεται σε βάρος της ίδιας της ζωής των πολλών. Γιατί η κρίση είναι πάντα ευκαιρία για την εξουσία. Είναι η στιγμή να αναμετρηθούμε κατά μέτωπο με τις ίδιες τις απαρχές της γραφειοκρατικής, παρανοϊκής δόμησης του ελληνικού κράτους. Είναι η στιγμή να ξεθεμελιώσουμε τις σαθρές ιδέες που θέσμισαν την κοινωνία μας, και να τους κάνουμε μια ένεση αντισωμάτων απέναντι στις κρίσεις που κάθε τόσο είτε θα προκαλούνται από τον ίδιο τον καπιταλισμό, είτε θα αποτελούν αφορμή για βίαιες αναδιανομές πλούτου με πλανητικές διαστάσεις. Όσο οι μέρες περνούν, τόσο τα αιτήματα της επόμενης μέρας ξεκαθαρίζουν στο  νου μου:

1. Επανίδρυση ενός κράτους που δρα ad hoc και με βάση τον αυτοσχεδιασμό και μετατροπή του σε έναν μηχανισμό που δεν θα διάγει έναν μακάριο βίο, ξεχνώντας το ενδεχόμενο κρίσεων ζωής και θανάτου. Κράτος που στην καρδιά του θα χτυπά το ρωμαϊκό ρητό “Memento mori”, “μην ξεχνάς τον θάνατο’’. Μόνο έτσι θα διαρρήξουμε το κολοβό DNA της ιδιότητα του Έλληνα/ίδας πολίτη που συνοψίζεται στο ‘’σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε’’. Η περιβόητη ‘’βιωσιμότητα’’ (‘’sustainability’’) να λάβει το πιο ουσιαστικό της περιεχόμενο.
2. Πλήρης, οριζόντιος και κάθετος διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους. Η δεισιδαιμονία δεν μπορεί να επηρεάζει στο ελάχιστο την ασφάλεια των πολιτών. Η ιεραρχία του κλήρου απέδειξε με τον το πιο θρασύ και ανελέητο τρόπο την παντελή αδιαφορία της για το κοινό καλό. Δεν μπορεί η φωνή της να διατηρεί θέση στα πολιτειακά ζητήματα.
3. Αναδρομική απαίτηση φορολογίας από τα ΜΜΕ, την Εκκλησία και το μεγάλο κεφάλαιο που αποδεδειγμένα χρωστάει με στόχο τα έσοδα να αποδοθούν στην πραγματική οικονομία και την αποτροπή μίας ατέρμονης ύφεσης. Σε περίπτωση διαφωνίας, δήμευση της αναξιοποίητης περιουσίας τους, πώλησής της και απόδοσης των εσόδων στα δημόσια ταμεία.
4. Δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας για όλες και όλους, άνευ άλλων διατυπώσεων. Η δημόσια υγεία δεν είναι ζήτημα που άπτεται των νομίμως διαμενόντων στην επικράτεια αλλά όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στα όριά της. Αναβάθμιση των προδιαγραφών ίδρυσης ιδιωτικών κλινικών και υποχρεωτική σύνδεσή τους με την δημόσια υγεία. Μηχανισμός κατανομής ασθενών του δημόσιου συστήματος στις ιδιωτικές κλινικές.
5. Αναθεώρηση των καταστατικών αρχών της δημόσιας παιδείας με στόχο τον εξοβελισμό του αχρείαστου ανταγωνισμού σε βάρος της πραγματικής γνώσης που θα ωφελεί την κοινωνία διαχρονικά- και ιδίως σε περιόδους κρίσεων που απ’ ό,τι όλα δείχνουν θα ενταθούν τα επόμενα χρόνια.
6. Υποχρεωτική κατάρτιση όλου του ενεργού πληθυσμού επί ζητημάτων ασφάλειας, υγιεινής και διαφορετικότητας στους χώρους εργασίας, εκπαίδευσης, άθλησης και κοινωνικών εκδηλώσεων κ.ά. ως προϋπόθεση για πρόσληψη στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το κόστος να το επωμιστούν εταιρείες και πρόσωπα που έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα στον χώρο της υγείας επί τελεσιδικία.
7. Λευκό ποινικό μητρώο (μέχρι και μηδενικών διοικητικών κυρώσεων σε ειδικές περιπτώσεις) για την πρόσληψη σε όλα τα σώματα ασφαλείας και στον στρατό. Είναι αδιανόητο να αναλαμβάνουν την επιβολή μέτρων για το κοινό καλό επαγγελματίες που βαρύνονται με παραβάσεις σε βάρος τους κοινωνικού συνόλου. Άμεση αποπομπή από τα σώματα ασφαλείας με την παραμικρή ποινική καταδίκη.
8. Υποχρεωτική επαναπρόσληψη με αποκλειστικά κρατικά κονδύλια όλων των απολυμένων από την έναρξη της υγειονομικής κρίσης και ανόρθωση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που έκλεισαν ή υπέστησαν σοβαρή ζημιά. Καταγραφή όσων εργοδοτών δεν συμμορφωθούν και απαγόρευση επιχειρηματικής επαναδραστηριοποίησης.
9. Παύση όλων των αχρείαστων στρατιωτικών δαπανών και μεταφορά των κονδυλίων για τους παραπάνω σκοπούς. Ενδεικτικά: στρατιωτικές παρελάσεις, αχρείαστες μετακινήσεις, εξοικονόμηση καυσίμων, μείωση στρατιωτικών ακολούθων στις πρεσβείες του εξωτερικού στις απολύτως απαραίτητες.
10. Άμεση κατάργηση όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών και προσφύγων. Μεταφορά όλων των εκεί παραμενόντων στην ενδοχώρα με ορθολογική κατανομή. Κυρώσεις σε αυτοδιοικητικές αρχές που εμποδίζουν την διαδικασία. Παροχή εναλλακτικών της απέλασης κινήτρων όπως αναβίωση εγκαταλειμμένων χωριών, αξιοποίηση ανενεργών γεωργικών εκτάσεων.
11. Απόδοση ιθαγένειας σε όλο τον οικονομικό πληθυσμό της χώρας που αποδεδειγμένα διαμένει στην Ελλάδα και συνεπαγόμενη επιβολή υποχρεώσεων όπως η ισότιμη φορολογία (εσωτερικού και εξωτερικού), η στράτευση, η συμμετοχή στα δημόσια βάρη.
12. Συνταγματική αναθεώρηση που θα περιλάβει όλα τα παραπάνω μέσα από διευρυμένο και θεσμικό διάλογο των πολιτικών δυνάμεων με την κοινωνία των πολιτών σε όλες της τις εκφάνσεις.

Η ερώτηση είναι με ποιούς και πώς θα προωθηθούν θέσεις είναι η πρώτη εύλογη αντίδραση. Τέτοιες θέσεις -ή και ακόμα πιο προωθημένες- αποτελούν την ημερήσια διάταξη πολλών εσωτερικών συζητήσεων διαφόρων χώρων της ευρύτερης Αριστεράς. Σε παλιότερο σημείωμά μου, αναρωτιόμουν π.χ. αν το πολιτικό πένθος που εξακολουθεί να κρατά δυνάμεις σαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ 25 μακριά, προσφέρει κάτι στην κοινωνία.

Είναι η στιγμή της επανίδρυσης της ίδιας της Αριστεράς στη χώρα μας. Μία νέα ενότητα στη βάση του απλού ερωτήματος «ζωή ή θάνατος» δεν είναι απλά εφικτή αλλά αναγκαία. Ένα νέο 2015, είναι δυνατό. Με πιο καθαρά μυαλά, πιο ειλικρινείς και εκπεφρασμένες προθέσεις, με μία δίκαιη διευθέτηση διαφορών και παλιών αντιπαλοτήτων που πια μοιάζουν αστείες μπρος στο υπαρξιακό ερώτημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, ως μια μικρή και απροστάτευτη γωνιά μιας παγκόσμιας κοινότητας.