Ένα περιστατικό που δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά από τη σημερινή επίδειξη αυταρχισμού της αστυνομίας κατά την εισβολή της στο Πολυτεχνείο είναι το κάλεσμα ενός ματατζή για ερπύστριες στον δρόμο. Ήταν τη στιγμή που ακόμη οι διαδηλωτές βρίσκονταν μέσα στον χώρο της σχολής και μία κλούβα γεμάτη αστυνομικούς κατέβαινε την Πατησίων. Όταν η κλούβα έφτασε μπροστά στην κεντρική πύλη, που το ‘73 είχε ισοπεδώσει το τανκ, ένας ματατζής φώναξε απ’ το ανοιχτό παράθυρο γεμάτος ενθουσιασμό “Στον δρόμο τις ερπύστριες!”.
Αναμφίβολα δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Είναι γνωστή η σχέση της αστυνομίας με την ακροδεξιά και η στήριξή της. Μην προσπαθούν όμως να μας πείσουν και για το αντίθετο. Μην προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάνουν απλά τη δουλειά τους όταν βγαίνουν στον δρόμο. Ότι λαμβάνουν μόνο εντολές. Αλήθεια χρειαζόταν κάποια εντολή ο ματατζής για να εκστομίσει 47 χρόνια μετά την εξέγερση μία τόσο ανατριχιαστική φράση;
Μία κυβέρνηση που υποτίθεται ενδιαφέρεται για την προάσπιση της δημοκρατίας θα όφειλε να αποβάλλει από τα σώματα για την προστασία του πολίτη εκείνους που νοσταλγούν μία από τις πιο σκοτεινές, αν όχι τη σκοτεινότερη, περιόδους για τη χώρα. Θα όφειλε να εξετάσει τη συγκεκριμένη καταγγελία και ν’ αποδώσει ευθύνες. Θα ήταν όμως τουλάχιστον αφελές να το περιμένουμε.
Ειδικά από μια κυβέρνηση που χρειάζεται αυτό το πρόσωπο της αστυνομίας, χρειάζεται την καταστολή, γιατί πώς αλλιώς θα μπορέσει να κρατήσει μια κοινωνία για την οποία δεν κάνει τίποτα σπίτι της; Μόνο αν εδραιώσει τον φόβο. Μόνο αν βάλει στο μυαλό του άλλου ότι αν βγει απ’ το σπίτι του να ζητήσει αυτό που δικαιούται μπορεί να γυρίσει με το κεφάλι του ανοιγμένο ή να μη γυρίσει καθόλου και να περάσει το βράδυ του στο κρατητήριο.
Το περιστατικό με τον ματατζή που φώναξε για τις ερπύστριες δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά για να δούμε εν τέλει τι πρεσβεύει κι η κάθε πλευρά. Από τη μία ένας αστυνομικός που ονειρεύεται χούντα και υπερασπίζεται την πολιτική μιας κυβέρνησης που δεν κάνει τίποτα για την κοινωνία σε κανένα επίπεδο και από την άλλη 50 νέοι άνθρωποι που μιλούν για την ανάγκη να μη ξεχάσουμε τους αγώνες που έδωσαν οι πατεράδες μας και να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τις ανάγκες του σήμερα.
Ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές, στους δύο αυτούς κόσμους, στις δύο αυτές εικόνες πρέπει να διαλέξει ο καθένας που βρίσκεται πιο κοντά κι ας μην αισθάνεται ότι ταυτίζεται απόλυτα. Κάπου όμως αισθάνεται πιο οικεία. Πρέπει να δούμε συνολικά ως κοινωνία αν αυτό που μας ενοχλεί τελικά είναι αυτός που ονειρεύεται επιβολή και θάνατο ή αυτή η ομάδα ανθρώπων που θέλει κρεβάτια και τη διάσωση κάθε ασθενή στη χώρα.
Μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολο να απαντηθεί. Αν ήταν όμως κι εύκολο για τους πάντες εκεί έξω να δουν τη μεγάλη εικόνα, μάλλον δεν θα κατέληγαν σήμερα οι φοιτητές στη ΓΑΔΑ κι ένας άλλος μπάτσος (ναι μπάτσος) να βγάζει σέλφι με τους ίδιους δεμένους οπισθάγκωνα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.