Οι strippers έχουν τουλάχιστον ένα κοινό με τους οδηγούς της Uber: οι εργοδότες τους έχουν δηλώσει άλλου είδους επαγγελματική σχέση μαζί τους από αυτήν που όντως ισχύει. Αλλά η Brandi Campbell, μια χορεύτρια σε strip club στο Οχάιο, κινήθηκε δικαστικά ενάντια σε αυτή την πρακτική και κέρδισε. Ο νόμος είναι ξεκάθαρος: οι strippers είναι εργαζόμενοι/ες και έχουν το δικαίωμα να συνδικαλιστούν και να απεργήσουν.
Αλιευμένο από: Alex N. Press – Jacobin Magazine
Μετάφραση: Γιώργος Δρόσος
Το 2018, η Brandi Campbell δούλευε ως stripper στο Centerfold Club, ένα κέντρο διασκέδασης ακατάλληλο για ανηλίκους, στο Columbus του Οχάιο, όταν έγραψε μια επιστολή στον ιδιοκτήτη του club αναφορικά με τους κανόνες της επιχείρησης για τις χορεύτριες. Ειδικά η επιμονή της εργοδοσίας σχετικά με τα ψηλά τακούνια την ενοχλούσε πολύ.
«Είμαι από μόνη μου πολύ ψηλή και απεχθάνομαι το να φοράω ψηλά τακούνια», λέει η Campbell, «αλλά έχει καταστεί υποχρεωτικό το να φοράς ψηλά τακούνια, και μία φορά, ο εργοδότης ράπισε το πόδι μου με στέκα μπιλιάρδου, επειδή φορούσε επίπεδες μπαλαρίνες».
Και υπήρχαν και άλλοι αυθαίρετοι κανόνες. Κάθε είκοσι λεπτά, το Centerfold είχε καθιερώσει το «Πάνω στη σκηνή», στο οποίο οι χορεύτριες έπρεπε να ανέβουν όλες στη σκηνή και να παρελαύνουν. Υπήρχαν κανόνες για το πόσο θα μπορούσε να χρεώσει η Campbell τους πελάτες για ένα χορό, αλλά και για το πώς θα έπρεπε να εμφανίζεται. Σε μία περίπτωση, ένας από τους προϊστάμενους του χώρου την εξέπληξε επειδή καθόταν με τα πόδια της πάνω στην καρέκλα, σχολιάζοντας πως έμοιαζε «σαν B» (οι ερμηνείες για το τι ακριβώς εννοούσε διίσταντο˙ για την Campbell είναι προφανές πως εννοούσε «σαν bitch»).
Λίγο αφότου η Campbell έγραψε την επιστολή, η διεύθυνση του Centerfold ανακάλυψε πως η χορεύτρια διατηρεί blog για τα εργασιακά δικαιώματα των stripper και πως έχει ιστορικό μηνύσεων ενάντια σε clubs που έχουν παραβιάσει τα δικαιώματα αυτά (χορεύει εδώ και 12 χρόνια και ξεκίνησε να κάνει επίσημες καταγγελίες και παράπονα για άδικες εργοδοτικές πρακτικές γύρω στο 2015, ένα ορόσημο το οποίο τονίζει και η ίδια, σε περίπτωση που κάποιος θεωρήσει πως μπήκε στην εν λόγω βιομηχανία συγκεκριμένα με τον στόχο να αναπτύξει εξαρχής συνδικαλιστική δραστηριότητα). Με την υποψία πως θα γίνονταν ο επόμενος στόχος της Campbell, το Centerfold την απέλυσε, συγκεκριμένα με την αιτιολογία πως είχε παραβιάσει την απαγόρευση της σωματικής επαφής με τους πελάτες – απόλυση η οποία κρίθηκε αργότερα ως καταχρηστική.
Ως απάντηση, η Campbell μήνυσε το Centerfold και, τον Ιούλιο του 2019, το Εθνικό Συμβούλιο για τις Εργασιακές Σχέσεις των ΗΠΑ (National Labor Relations Board – NLRB) συμφώνησε με μια προηγούμενη σχετική απόφαση, κρίνοντας πως η χορεύτρια ήταν εργαζόμενη που προστατευόταν από τον ομοσπονδιακό νόμο για τα εργασιακά δικαιώματα, και όχι ελεύθερη επαγγελματίας, όπως ισχυριζόταν το club, και πως είχε απολυθεί για δραστηριότητες οι οποίες προστατεύονται από τον Εθνικό Νόμο για της Εργασιακές Σχέσεις (National Labor Relations Act – NLRA).
Η απόφαση κάνει ειδική μνεία στους κανόνες που το Centerfold είχε για τις strippers, κανόνες τους οποίους το NLRB ερμήνευσε ως απαιτήσεις ενός εργοδότη από μία υπάλληλο, αντί για τις λιγότερο αυστηρές προσδοκίες που χαρακτηρίζουν τη σχέση με έναν ελεύθερο επαγγελματία. Με άλλα λόγια, το Centerfold δεν μπορούσε να είναι καλυμμένο και από τις δύο πλευρές: είτε η Campbell δεν υποχρεούταν να ακολουθήσει τους επώδυνους κανόνες καθότι ελεύθερη επαγγελματίας, ή υποχρεούταν, και άρα ήταν υπάλληλος.
Αυτό που υπονοείται από την απόφαση είναι ότι οι strippers έχουν το δικαίωμα να συνδικαλιστούν. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που οι νομικές αρχές έχουν φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα. Το 2014, το Ανώτατο Δικαστήριο της Νεβάδα έφτασε σε παρόμοια ετυμηγορία, κρίνοντας πως, παρότι οι strippers στο Sapphire Gentlemen’s Club του Las Vegas είχαν χαρακτηριστεί ελεύθεροι επαγγελματίες, μπορούσαν να σχηματίσουν σωματείο, εάν το επιθυμούσαν. Ανάλογες δικαστικές αποφάσεις σε σχέση με αυτή την εσφαλμένη καταχώρηση των εργαζομένων ως ελεύθερων επαγγελματιών έχουν εκδοθεί σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, εξασφαλίζοντας αναδρομικά εκατομμύρια δολάρια σε strippers.
Με άλλα λόγια, στην περίπτωση της Campbell, το NLRB, επιβεβαίωσε αυτό που η ίδια γνώριζε ήδη – πως ήταν εργαζόμενη. Αν οι strippers στο club της είχαν δημιουργήσει σωματείο, θα είχαν κερδίσει, σε περίπτωση συλλογικής μήνυσης, ασχέτως του αν το Centerfold ισχυριζόταν πως επρόκειτο για ελεύθερες επαγγελματίες.
«Οι χορεύτριες είχαν πάντα αυτή τη δύναμη», αναφέρει η Campbell. «Σε αυτήν εδώ την περίπτωση, δεν άλλαξα κάποιον νόμο, απλώς επέκτεινα τα δικαιώματά μας και το Centerfold αρνήθηκε να προχωρήσει σε συμβιβασμό».
Αν και η υπόθεση της Campbell αφορά ένα συγκεκριμένο strip club, η εσφαλμένη καταχώρηση των εργαζομένων είναι ένα ζήτημα πολύ πιο ευρύ από τη συγκεκριμένη βιομηχανία. Από τους οδηγούς της Uber και της Lyft μέχρι τους δασκάλους yoga, μεγάλος αριθμός εργαζομένων σε ένα ευρύ φάσμα τομέων, καταχωρούνται ως ελεύθεροι επαγγελματίες αντί για υπάλληλοι, μία κίνηση που επιτρέπει στους εργοδότες να γλυτώνουν απ’ το να αναγνωρίζουν στους υπαλλήλους αυτούς τα οφέλη τους – ασφάλεια υγείας, πληρωμή υπερωριών, άδεια ασθενείας – καθώς και τα δικαιώματα που τους έχουν δοθεί από το νόμο. Η μάχη ενάντια σε αυτή την άδικη πρακτική έχει γίνει πλέον κοινός τόπος στην Καλιφόρνια, όπου πολλές από τις εταιρείες διαμοιρασμού διαδρομών έχουν ξοδέψει πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια σε εκστρατεία συλλογής υπογραφών, προκειμένου να εξαιρεθούν από τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο AB 5 (Assembly Bill 5), ο οποίος τις υποχρεώνει να κατηγοριοποιήσουν τους οδηγούς τους ως υπαλλήλους και όχι ως ελεύθερους επαγγελματίες.
Η Campbell, από την πλευρά της, τονίζει πως δεν είναι διαφορετική από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, και θέλει να ασκούν τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι.
«Κάποιος μου έστειλε e-mail και μου είπε πως είμαι υπερηρωίδα. Δεν νιώθω έτσι, νιώθω απλώς ως κάποια που αξίωσε τα δικαιώματά της, κάτι για το οποίο έχουν αγωνιστεί και άλλοι άνθρωποι στο παρελθόν», λέει. «Δεν πρέπει να λατρεύεις κάποιον ή κάποια σαν ήρωα όταν πρόκειται απλώς για τα δικαιώματα του λαού. Αυτό που πρέπει να θέλεις είναι να αναλαμβάνουν δράση πολλοί άνθρωποι. Δεν πρόκειται για κάτι το ατομικό».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.