Αφέντη μου τα πάθη μας να σου τα πω εν φτάνω

άδρωποι ’που την πείναν τους τρώσιν ένας τον άλλον

 

“Τ’ Άη Γιωρκού”

Μεσαιωνικό Τραγούδι της Κύπρου

Μια φορά κι έναν καιρό, η καθοδηγούμενη από λαμπρές αλλά σπάνια οξυδερκείς φυσιογνωμίες εργατική τάξη έδινε τη μάχη της οργανωμένα. Τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα ασκούσαν μία υψηλή επιστασία στα συνδικάτα μέσω ιμάντων μεταβίβασης της κεντρικής πολιτικής γραμμής και εκτίμησης του εκάστοτε πολιτικού επιδίκου και η ζωή κυλούσε με νίκες, ήττες και συμβιβασμούς. Οι φτωχοί άνθρωποι που δεν έζησαν εκείνη την περίοδο την κατέγραψαν ως Χρυσή Εποχή των αγώνων.

Μετά, γκρίζα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από την κοινή προσπάθεια των καταπιεσμένων και μια βροχή από μολύβι άρχισε να αποδεκατίζει τα μάχιμους και άμαχους φτωχούς που για λόγους που αποφασίστηκαν από ψηλά, υπερασπίστηκαν μαζί με τα σπίτια τους και τους καταπιεστές τους που προηγουμένως τους έδωσαν τα μέσα για να φτιάξουν τα σπίτια τους.

Μετά, ο κόσμος χωρίστηκε σε όσους πίστευαν ότι η Χρυσή Εποχή μπορούσε επιτέλους να γίνει καθημερινότητα και σε όσους πίστεψαν ή αναγκάστηκαν να πειστούν ότι αυτά είναι παραμύθια κι ότι δουλειά δεν πρόκειται να γίνει με τέτοιες ιστορίες. Όσοι μάχονταν για το αντίθετο στην κάθε πλευρά, κλείνονταν σε ψυχιατρεία, ντουφεκίζονταν, εξορίζονταν.Οι λίγοι που άγγιξαν την ανατροπή, είχαν την ατυχία να δουν τις νεράιδες στο πηγάδι που έφτασαν κι έτσι, λίγο πριν πιουν το νερό της ευτυχίας, να χάσουν το, μπούσουλά τους.

Αφού τέλειωσαν και αυτοί οι διαχωρισμοί οι πολλοί άνθρωποι του παραμυθιού αυτού, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Και τελικά, με τον καιρό αποφάσισαν ότι η καλύτερη λύση είναι να επιστρέψουν εκεί απ’ όπου αρχικά ξεμύτισαν. Από τις σπηλιές. Η λύση ήταν να πάρουν πέτρες και να κοπανιούνται μεταξύ τους ενώ ο θεός τους έπαιζε ζάρια μαζί τους. Όταν τους δινόταν η ευκαιρία να μοιάσουν με τους λίγους, τους καλοβαλμένους, δεν έχαναν την ευκαιρία να επιδοθούν σε πιθηκισμούς αλλά αυτό συνήθως κατέληγε είτε σε μακελειό με τους καλοβαλμένους, είτε, πιο συχνά, σε μακελειό μεταξύ των πολλών, των πεινασμένων.

Το “Parasite” είναι η ταινία που θα έπρεπε να πάει στο διάστημα με τους πυραύλους Voyager που μεταφέρουν στο υπερπέραν δίσκους με μουσική του Μπαχ και του Μότσαρτ. Πριν και αν ποτέ αποφασίσουν να έρθουν, ας σιγουρευτούν για το αν πραγματικά θέλουν να μας γνωρίσουν. Αυτό ακριβώς. Τίποτ’ άλλο.

 

Διαβάστε ακόμη:

The Irishman: φάσεις και αντιφάσεις

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]