Όσο πληθαίνουν οι ιστορίες, στιγμές που πέρασαν και δεν θα ξαναρθούν, γεμάτες από νοσταλγία και πόνο, τόσο περισσότερο γίνεται έντονη η ανάγκη για επιλογές και αποφάσεις, που θα μας κάνουν πάλι χαμογελαστούς. Ακόμα κι αν ποτέ δεν καταφέρουμε να φτάσουμε στον προορισμό, θα χουμε κάνει το ταξίδι, που ναι και το πιο σημαντικό, ηθικά και ουσιαστικά.

Παρέα αυτή την εβδομάδα με τον Remi, μοιραζόμαστε ιστορίες και θυμόμαστε τα παλιά.

rome

Στο repeat…

Κοllektiva-Which side are you on?

«Oh workers can you stand it?
Oh tell me how you can
Will you be a lousy scab
Or will you be a man?

Which side are you on boys?
Which side are you on?»

Πετυχημένη διασκευή. Μια διαφορετική και όχι παραποιημένη εκδοχή του κομματιού των Kollektiva μαζί με τον Μάνο Ξυδούς. Ανά διαστήματα το μυαλό μου πήγαινε στους Pink Floyd και τους Rage Αgainst Τhe Μachine. Με το τέλος τους καταλήγω κάθε φορά σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον, πρόκειται για τον απόλυτο ύμνο της εργατικής τάξης. Γεννήθηκε το ’30, παραμένει επίκαιρο κι αυτό δεν ξέρω να πρέπει να μας χαροποιεί ή να μας προβληματίζει. Δεύτερον, το Greece βγάζει κι αυτό τις δικές του καλές μπάντες που αξίζει ν’ ακούσoυμε και να προσέξουμε περισσότερο.

 Μusic stories…

Remi – Don’t look down on me

R: “Όταν η κρίση μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, ένα πράγμα που συνειδητοποίησα είναι τα υπερβολικά πολλά ενεχυροδανειστήρια που άνοιξαν ταυτόχρονα στην Αθήνα. Η θλιβερή αυτή διαδικασία που σπρώχνει τον άνθρωπο να πουλήσει προσωπικά αντικείμενα επειδή το έχει ανάγκη. Βαπτιστικούς σταυρούς, κοσμήματα, ασημένια κουτάλια, πράγματα που ήρθαν στα χέρια τους από γιαγιάδες και παππούδες.

Δεν μου αρέσει καθόλου όταν οι άνθρωποι δένονται με υλικά πράγματα, ειδικά άχρηστα πράγματα όπως τα κοσμήματα, αλλά όταν κάποιος αναγκάζεται να τα πουλήσει ενώ έχουν συναισθηματική αξία περισσότερο για αυτούς είναι όπως και να το κάνουμε θλιβερό. Αυτό το κομμάτι είναι βασισμένο σε μια τέτοια ιστορία, ένα ζευγάρι προχωρημένης ηλικίας που συμφωνεί να πουλήσει κάποια σημαντικά πράγματα. Ας τους πούμε κάποιους γνωστούς μου…”

 O Remi προτείνει…

The Black Keys – Things Ain’t like they used to be

Ένα κομμάτι που μου έχει κολλήσει αυτόν τον καιρό. Αυτή η φανταστική μπάντα που με Minimal τρόπους δίνει απλή καθαρή και καλή μουσική, χωρίς πολλά πολλά. Είναι καλό να υπάρχουν μπάντες τόσο απλά καλές που να μην αφήνουν χώρο να σκεφτείς αν αξίζουν αυτό που παίρνουν. Και το κομμάτι είναι τόσο νοσταλγικό που δεν τίθεται θέμα αν είναι αληθινό ή αν έχει κάτι να πει…

 Inbox…

Η δική σας πρόταση αυτή την εβδομάδα από την Άννα Γ., που μας θύμισε το δύσκολο μετά του χωρισμού.  Εδώ που τα λέμε και σε αυτή την περίπτωση η νοσταλγία μας συντροφεύει. Αν δεν μας κυριεύει κιόλας, μπορούμε να την απολαύσουμε και λιγάκι.

Pearl Jam – Black

“I know someday you’ll have a beautiful life
I know you’ll be a star
In somebody else’s sky
But why, Why
Why can’t it be
Why can’t it be mine”

*Μην ξεχνάτε να στέλνετε τις δικές σας προτάσεις στο papantoniou90@yahoo.gr. Ραντεβού την άλλη εβδομάδα…

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]

About The Author

Γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Αγαπά τους τοίχους τους, τους αγώνες και τους ανθρώπους τους. Του αρέσει να φωτογραφίζει και να γράφει για όσα δεν μπόρεσε να φωτογραφίσει. Κυκλοφορεί από τα εννιά του με μια εφημερίδα στο χέρι και συνεχίζει να γράφει σε μπλοκάκι στα ρεπορτάζ. Ακούει ό,τι μακριά πολύ μακριά μας ταξιδεύει και διαβάζει ό,τι του γυαλίσει στις βιτρίνες της Καλλιδρομίου, της Ζωοδόχου Πηγής και της Θεμιστοκλέους. Αγαπά τα νησιά και κάποτε θέλει να ζήσει σε ένα από αυτά. Μέχρι τότε, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μια διαφορετική δημοσιογραφία, με πολλά αυτοδιαχειριζόμενα 3point και γραφιάδες χωρίς περιορισμούς.

Related Posts