Γιορτινός Μονόλογος
Οι σκέψεις μου δεν έχουν αιτία. Γίνονται λέξεις κι ύστερα χάνονται σαν ήχοι μακρινοί και απροσπέλαστοι. Κανείς δεν ακούει!
Έχεις δει τη θάλασσα να απλώνεται και να μην τελειώνει πουθενά; Έχεις δει το χρώμα π...
«Δεν κλαίμε, δεν συμπονούμε»
Παρά την υποκριτική συμπεριφορά των ανθρώπων στον τρόπο που ζουν και συμπεριφέρονται, τα πρωτόγονα συναισθήματα μένουν πάντα τέτοια: δεν μπορείς να τα επεξεργαστείς, να τα διαχειριστείς, είσαι ανίκανος να τους επιβληθείς, είναι αδύνατον να τα κρύψεις, αδύνατον να υποκριθείς. Ο έρωτας, η πείνα και ο πόνος, διατηρούν ευτυχώς ακόμα κάτι από το «ανεξίτηλο» μέσα μας.
Ενοχές
Ο σχιζοειδής εαυτός ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Δεν υπάρχουν πάντα κλωστές. Δεν υπάρχει πια τύχη ή ατυχία.
Υπάρχει η Επιλογή. Μια Επιλογή κρέμεται από μια κλωστή.