Πολυξένη, του Νίκου Εγγονόπουλου
Βρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Κουτα...
“Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από μια βόμβα”
H Κάλο ζούσε στα άκρα όταν το κορμί της δεν την καθήλωνε σε ένα κρεβάτι, ίσως μια προσπάθεια να νικήσει το σώμα της. Η φαντασία της αποδείχτηκε το μόνο μέσο που ήταν ικανό να την κρατήσει δυνατή τις ατελείωτες μέρες του πόνου, της ακινησίας και της μοναξιάς. Αυτή την αναπαριστούσε στην ζωγραφική της.