Με αφορμή την αρκετά πρόσφατη έλευση στο προσκήνιο της έκθεσης της πρώην συντρόφου του κ. Παναγιωτόπουλου με πορνογραφικό υλικό από το 2016, έρχεται στο προσκήνιο εν συνεχεία και παράλληλα με το κίνημα #metoo αλλά και με τις αλλεπάλληλες γυναικοκτονίες στη χώρα μας, η συζήτηση για μία ακόμη μορφή κακοποίησης. Εκείνη του revenge porn.
Τι εστί λοιπόν revenge porn; Είναι η διάθεση στο δημόσιο βήμα, είτε αυτό αποτελεί κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης είτε porn sites αλλά ακόμη και το μοίρασμα με κάποιο οικείο πρόσωπο του δράστη, χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος, σεξουαλικού περιεχομένου. Το σεξουαλικό αυτό περιεχόμενο μπορεί να προκύπτει από σεξουαλική επαφή με ή χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος ενώ η βιντεοσκόπηση ή φωτογράφιση μπορεί επίσης να προκύπτει με ή χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος. Σε παγκόσμια κλίμακα, από την εγκληματική συμπεριφορά του revenge porn, φαίνεται ότι κινδυνεύουν ανήλικα παιδιά και κυρίως έφηβοι όπου μάλιστα αρκετές φορές χορηγούνται σε αυτά ναρκωτικά του βιασμού ή αλκοόλ σε μεγάλες ποσότητες προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους οι δράστες, ενώ αρκετά συχνά συναντάται αυτό και σε σχέσεις ανθρώπων μεταξύ τους οι οποίοι ενδεχομένως ένιωσαν την ασφάλεια να μοιραστούν μία προσωπική φωτογραφία ή κάποιο προσωπικό βίντεο πιο ιδιαίτερων και προσωπικών στιγμών με έναν/ μια σύντροφο που εκείνη τη στιγμή φερόταν να μπορεί να προστατεύσει κάτι τέτοιο και να εγγυηθεί την εχεμύθειά του. Πότε σταματάει όμως να είναι απλό περιεχόμενο πορνογραφίας και να αποκτά τη διάσταση του εκδικητικού κάτι τέτοιο; Όταν η κατοχή του υλικού αυτού, από ένα καθαρά «προσωπικό και συναινετικό μυστικό» μεταξύ ερωτικών συντρόφων , ξεκινά να είναι ένα υλικό για εκδικητική χρήση που σκοπό έχει το διασυρμό του ανθρώπου που δε συναινεί στην προβολή αυτού του υλικού σε τρίτους. Η εκδικητική αυτή χρήση μπορεί να στοχεύει στην απειλή και τον εξαναγκασμό, π.χ. του « θα είσαι μαζί μου, διαφορετικά θα σου κάνω αυτό» αλλά και στον απόλυτο εξευτελισμό του θύματος, δίνοντας έτσι στον θύτη μία μορφή «εξουσίας» καθώς χρησιμοποιεί κακόβουλα ένα καθαρά προσωπικό υλικό.
Στη βάση του το revenge porn, δε φαίνεται να ξεχωρίζει με κάποιο τρόπο από τις κλασσικές μορφές κακοποίησης οι οποίες διέπουν τις διαπροσωπικές σχέσεις, ενώ μάλιστα φαίνεται να εμπίπτει και στις τρεις από τις κατηγορίες αυτές, στη σωματική, στην ψυχολογική αλλά και στη σεξουαλική κακοποίηση. Μπορεί σαν όρος να μη διαθέτει τη νομική βαρύτητα που διαθέτουν τα σημάδια στο σώμα, όμως σε πρακτικό επίπεδο δεν παύει να είναι μία καταφανής κακοποίηση, η οποία αναπαράγει με έναν από τους χειρότερους τρόπους την πατριαρχία, η οποία ασκεί την εξουσία και με κάποιο στρεβλό – όπως άλλωστε πάντοτε είναι στρεβλοί οι τρόποι της- θέλει να υποβιβάσει την άλλη πλευρά που είναι συνήθως γυναίκα, στο ότι είναι «χαμηλών ηθών»; «πουτανάκια» ή ότι ακόμη και αν προχωρήσουν στη ζωή τους πάντοτε θα υπάρχει η εικόνα του τι έκαναν με τον τάδε, τον θύτη δηλαδή; Ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να φαντάζεται κάποιος ο οποίος κάνει κάτι τέτοιο. Στη βάση του όμως φαίνεται εντελώς χειριστικά και κακοποιητικά να θέλει να κυριαρχήσει σε κάτι τόσο ιερό και προσωπικό όπως μία τόσο ιδιαίτερη στιγμή, ειδικά αφουγκραζόμενος/η τη συνέπεια που θα έχει μία τέτοια συνθήκη σε ένα περιβάλλον όπως η Ελλάδα αλλά ειδικά και με την έκθεση αυτών των στιγμών σε οικείους ή σε δημόσια εμβέλεια.
Το γεγονός ότι το revenge porn αποτελεί κακοποίηση, φαίνεται καταφανώς και στις συνέπειές του. Το βασικό συναίσθημα όσων έχουν υποστεί ποτέ κάτι τέτοιο είναι ο φόβος, ενώ ακολουθεί με τη σειρά της η θλίψη, ο θυμός και η απόγνωση , συναισθήματα τα οποία αρκετές φορές εκφράζονται συμπεριφορικά με την κοινωνική απόσυρση, το κλάμα, τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν μέχρι και στην αυτοκτονία.
Σήμερα ο κ. Παναγιωτόπουλος (ξέρετε ο κύριος εκείνος με τα ψυχρά αστεία που κάναμε απόπειρα να γελάσουμε αν ποτέ είχαμε παρακολουθήσει τους Ράδιο Αρβύλα;) χαρακτήρισε την πράξη του ως απερισκεψία. Μία πράξη διασυρμού της πρώην συντρόφου του επί 2 συναπτά έτη ως απερισκεψία. Να θυμίσουμε λοιπόν στον κ. Παναγιωτόπουλο και στον κάθε κύριο ή την κάθε κυρία εκεί έξω που η μία μπουνιά, η μία βρισιά ή το μοίρασμα μίας γυμνής εικόνας με κάποιο φίλο, αποτελεί απερισκεψία, μοναχά μερικά ονόματα. Εκείνο της Ελένης Τοπαλούδη, η οποία πριν δολοφονηθεί βιντεοσκοπήθηκε παρά τη θέλησή της και έπειτα πνίγηκε και πετάχτηκε στα βράχια. Εκείνο της Λίνας Κοεμτζή που πριν 6 χρόνια έπεσε από τον 9ο όροφο της φοιτητικής της εστίας καθώς εκφοβιζόταν με διαρροή αντίστοιχου υλικού καθώς και πολλά άλλα τα οποία δε βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα φώτα της δημοσιότητας, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν.
Πώς αντιμετωπίζουμε ένα τέτοιο φαινόμενο; Η καλύτερη λύση λένε πως είναι η πρόληψη. Μπορούμε να ξεκινήσουμε την πρόληψή μας ως κοινωνία, ξεκινώντας από τη διαγραφή από το δημόσιο λόγο και τις συζητήσεις μας, του victim blaming. Ναι, όσες φορές και να χρειαστεί, δεν έφταιγε η κοπέλα του Παναγιωτόπουλου, όπως και καμία άλλη κοπέλα που έχει υποστεί την οποιαδήποτε μορφή βίας. Για τη βία, φταίει μονάχα αυτός που την προκαλεί. Ακόμη και αν μας έχει κουράσει να το εξηγούμε αυτό, θα το κάνουμε όσες φορές χρειαστεί. Για να προστατεύσουμε η μία την άλλη από κάθε λογής απερισκεψία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.