Και εκεί που λες, ντάξει δεν είμαι και τόσο φανατικός με τον Λάνθιμο, το “The Favourite” νομίζω ότι θα συγκινήσει και τον πιο δύσκολο θεατή. Ο Λάνθιμος, στη νέα του ταινία έχει εξελιχθεί ή καλύτερα μετεξελιχθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό στο οποίο τον είχαμε συνηθίσει. Η αλήθεια είναι πως αρχικά σκέφτηκα ότι θα πάω να δω άλλη μια λανθιμική ταινία και δεν περίμενα να δω κάτι ιδιαίτερο καθώς ποτέ δεν ήμουν φανατική. Αλλά όχι, το “The Favourite” άλλαξε αυτή την εικόνα που ήδη είχα.
Η ταινία, ξεκινάει απότομα, ξαφνικά, μεγαλόπρεπα. Με ωραία δυνατή κλασική μουσική. Η αλήθεια είναι πως αρχικά σκέφτηκα ότι ίσως και να ναι λίγο βαρετή, ένιωσα πως το σενάριο σε πολλά σημεία ήταν λίγο ασαφές, ίσως και λίγο επιφανειακό.
Αλλά ύστερα, ξεκίνησαν να ξεπηδούν σαν φιγούρες από πίνακες, οι ηθοποιοί. Τι να πρωτοπεί κανείς για τα χρώματα, τη χρήση ευρυγώνιων φακών (αν και το παράκανε λίγο, αλλά χαλάλι!), την κλασική μουσική, τους έντονους και διαπεραστικούς -κλασικούς- βέβαια ήχους του λανθιμικού σύμπαντος. Τα εντυπωσιακά κουστούμια, τις ερμηνείες, τους λανθιμικούς χορούς, τον απίστευτο φυσικό φωτισμό αλλά και πολλά άλλα. Θα λεγε κανείς πως η ταινία χαρακτηρίζεται από καλλιτεχνική αρτιότητα.
Η ταινία του Λάνθιμου δεν είναι μια “εύκολη” ταινία, είναι μια ταινία βαριά, δεν είναι κωμωδία, μα έχει βέβαια δόσεις γλυκόπικρου χιούμορ. Δεν είναι ούτε μαύρη κωμωδία ακριβώς, ίσως μια δραματική μπαρόκ ιστορία. Στην κινηματογραφική αίθουσα υπήρξαν αρκετοί που γελούσαν με αστεία που δεν ήταν αστεία, αλλά ήταν ξεκάθαρη ειρωνία και σαρκασμός απ’ τη πλευρά του σκηνοθέτη. Υπήρξαν και διπλανοί οι οποίοι αναρωτήθηκαν “τι είναι αυτό πού βλέπω;” .
Ο Λάνθιμος δημιούργησε αυτή τη ταινία, όχι για να μας διηγηθεί μια γλυκιά ιστορία αγάπης του 18ου αιώνα, όχι για να μας διηγηθεί τι καλά που περνούσαν οι βασιλείς και η αυλή των βασιλιάδων. Αντιθέτως, ρίχνει μια τεράστια γροθιά σε όλα αυτά, και ειρωνεύεται με κάθε πιθανό τρόπο το τι συνέβαινε εκείνη την εποχή. Ειρωνεύεται όμως και το αντρικό φύλο, ειρωνεύεται την ζωώδη διάθεση των αντρών αλλά τονίζει και το πόσο ευρηματικές είναι οι γυναίκες οι οποίες τελικά, φαίνεται πως στο λανθιμικό σύμπαν κάνουν κουμάντο ή και όχι. Είναι προφανές πως η ταινία του Λάνθιμου είναι κανονική και αλλόκοτη μαζί, όπως άλλωστε είναι και η ανθρώπινη φύση.
Τρεις γυναίκες στο προσκήνιο, η μία βασίλισσα, οι άλλες δύο προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά της με κάθε πιθανό τρόπο. Ο Λάνθιμος θέτει το ζήτημα της μάχης των δύο φύλων. Οι άντρες καραδοκούν σε κάθε γωνιά του παλατιού. Συχνά συζητούν ότι “αυτό το μουνί πρέπει να το πηδήξουμε”.
Η γυναίκα όμως έχει τον πρώτο ρόλο και τον πρώτο λόγο στη ταινία του, οι άντρες παρουσιάζονται σαν υποχείρια των γυναικών. Αλλά και οι γυναίκες από την άλλη παρουσιάζονται ως δυναμικές προσωπικότητες που κοιτούν πως θα “φάνε” την αντίπαλό τους, για να λάβουν την μεγαλύτερη εύνοια της βασίλισσας. Και πολλές φορές χρησιμοποιούν το σώμα τους για να δελεάσουν, να εντυπωσιάσουν και να κερδίσουν πράγματα.
Πόνος, Μοναξιά, Λύπη, Δυστυχία, Απογοήτευση. Ανεξαρτήτως φύλου, οι χαρακτήρες του Λάνθιμου είναι χαρακτήρες με συναισθήματα, παρά τις κόντρες, είναι άνθρωποι. Η βασίλισσα έχασε μέσα σε έντεκα χρόνια 17 παιδιά, δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ μητέρα, μοναδική της συντροφιά τα 17 κουνέλια της και οι γυναίκες της. Η Ολίβια Κόλμαν, η οποία υποδύεται την βασίλισσα, είναι εκπληκτική (θα είναι άδικο να μην πάρει το χρυσό αγαλματίδιο), η απόγνωση και η δυστυχία στο βλέμμα της φιλάσθενης βασίλισσας σε στοιχειώνει.
Για το τέλος δεν θα σχολιάσω απολύτως τίποτα, νομίζω ο καθένας είναι καλύτερο να δώσει την δική του ερμηνεία. Είναι από τα πιο ωραία κλεισίματα που έχω δει σε ταινία πάντως.
Συνολικά μπορεί κανείς να πει πως πρόκειται για ένα μέτριο ίσως και λίγο αδιάφορο σενάριο, αλλά μπορούμε να το παραβλέψουμε αυτό γιατί όλη η υπόλοιπη δουλειά είναι αριστοτεχνικά στημένη με δυνατές ερμηνείες που θα σε αφήσουν άφωνο. Από την άλλη πλευρά, ίσως αν σκηνοθετούσε ένας άλλος σκηνοθέτης αυτό το σενάριο η ταινία λογικά θα πήγαινε στον πάτο των Χρυσών Βατόμουρων. Αλλά απ’ ότι φαίνεται, ο Λάνθιμος και όλη η ομάδα του αξίζουν έστω μερικά αν όχι και τα δέκα Χρυσά αγαλματίδια Όσκαρ.
Και για όσους είπαν ότι είναι άλλη μια ταινία “εποχής”, To “The Favourite” δεν είναι άλλη μια ταινία “εποχής”. Είναι μια ταινία “εποχής” με μοντέρνα, αντισυμβατική ματιά. Σαν να κατάφερε να πάει πίσω τον χρόνο αλλά με την ματιά του σήμερα. Και μπορεί να μην είναι αριστούργημα αλλά είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσεις νομίζω την ευκαιρία να δεις.
TRAILER
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.