Η φετινή 8η Μαρτίου είναι διαφορετική για δύο λόγους· οι συνέπειες τις πανδημίας ανέδειξαν για άλλη μια φορά τις επισφαλείς συμβάσεις εργασίας των γυναικών και τις χαμηλές αμοιβές τους τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα (νοσοκομεία) ή σε σπίτια όπου παρέχουν βοήθεια. Σε έναν κλάδο όπου ακόμη και σήμερα, δυστυχώς, κατέχουν πρωτιά οι γυναίκες, όπως είναι η αξία της φροντίδας. Επαγγέλματα συνυφασμένα με τον κοινωνικό ρόλο της γυναίκας «φροντιστή», όπως «φορέθηκε» κατά την είσοδό της στον επαγγελματικό τομέα χρόνια πολλά πριν (νοσοκόμα να γίνεις, δασκάλα ή γραμματέας). Ουσιαστικά η πανδημία ξεσκέπασε τις υπάρχουσες ανισότητες και παγίδες. Όσοι/ες ήταν ούτως ή άλλως ευάλωτοι στο σύστημα έγιναν ακόμη πιο ευάλωτοι γυναίκες και άνδρες. Ωστόσο είναι γνωστό ότι η ευαλωτότητα των γυναικών σε κρίσεις πολλαπλασιάζεται.  Λέγεται νεοφιλελευθερισμός το σύστημα που τους ευάλωτους τους κάνει ευαλωτότερους και πατριαρχία το κοινωνικό σύστημα που θέλει τον κύριο λόγο να τον έχουν οι άνδρες (κυριαρχία στην πολιτική, αποτελούν ηθικές και ιδεολογικές αυθεντίες, έχουν κοινωνικά προνόμια κ.λπ.).

Ταυτόχρονα όμως, αυτή τη χρονιά και τη φετινή 8η Μαρτίου η βαρύτητα είναι διαφορετική, 111 χρόνια πια η συγκεκριμένη ημερομηνία αποτελεί ορόσημο για τους γυναικείους αγώνες και κινήματα. Για εκείνες τις γυναίκες που τολμούν να υψώσουν τη φωνή τους και να αντισταθούν.

Η χιονοστιβάδα αποκαλύψεων και καταγγελιών μετά την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου δείχνει πως «ο φόβος αλλάζει πλευρά». Η χαρά που προκαλεί το σπάσιμο της σιωπής είναι απερίγραπτη. Μια σιωπή ετών, δεκαετιών για τη βία που υφίστανται οι γυναίκες, έσπασε! Ακολούθησε πέρα από τον αθλητισμό, το θέατρο (πολιτισμός) -δύο χώροι σε επιβεβλημένη παύση λόγω της πανδημίας-, τα Πανεπιστήμια και σύντομα θα εξαπλωθεί σε κάθε σπίτι και επαγγελματικό χώρο.

Δυστυχώς η καταπίεση, η βία, η κακοποίηση ευδοκιμούν όπου υπάρχουν σχέσεις εξουσίας, δηλαδή παντού, επομένως δεν αποτελούν πρωτιά των παραπάνω χώρων αλλά όλων. Η φετινή 8η Μαρτίου αποτελεί λοιπόν ορόσημο για όσα θα έρθουν μετά το σπάσιμο της σιωπής και του φόβου και μαζί με τους αγώνες και τα κινήματα για την εξάλειψη της βίας ίσως αποτελεί μια νέα 8η Μαρτίου που θα φέρει αλλαγές στις ζωές των γυναικών.

Η χιονοστιβάδα που ακολούθησε μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου μου δημιούργησαν μια αμφιθυμία. Από την μία αισθάνθηκα χαρά επειδή ακριβώς έσπασε η σιωπή από την άλλη απίστευτο θυμό και λύπη για την έκταση (γνωρίζαμε ότι τα πραγματικά νούμερα διαφέρουν από των αριθμό των καταγγελιών) της έμφυλης βίας που υποχρεώθηκε σαν σε άγραφο κανόνα, σε επιβεβλημένη σιωπή, για να μην ακούσει «γιατί τώρα», «τί φόραγες;», «γιατί δεν έφυγες;», «γιατί δεν τον κατήγγειλες». Αν από την άλλη καταγγείλεις «μα ήταν μεθυσμένη και κουνιόταν σ’ όλους», «αυτή ρε; Αυτή είναι που**να έχει πάει με τόσους», «δεν την βλέπεις τι φοράει; Και μας λέει ότι την βίασαν;» ή οι πιο κρυφές συνθήκες που λειτουργούν στο πλαίσιο του victim blaming «θα σε απολύσω, θα σε καταστρέψω, δεν θα σε πιστέψει κανείς, θα το μετανιώσεις κ.λπ».

Επειδή όλες μεγαλώσαμε με τον φόβο, «να προσέχουμε», λες και θα ευθυνόμασταν εμείς αν συνέβαινε κάτι. Φόβος, πως θα γυρίσουμε σπίτι, πότε, με ποιόν ή στα φοιτητικά μας χρόνια ανεξάρτητα αν προσπαθούσαμε να κυκλοφορούμε μόνες, ο φόβος ή το διαρκές τσεκάρισμα αν μας ακολουθεί κάποιος ήταν δεδομένα, πρέπει να πάψουν να είναι δεδομένα. Το ίδιο και οι σεξιστικές συμπεριφορές σε εργασιακά περιβάλλοντα, οι μισθολογικές διαφορές και η κάθε είδους ανισότητα. Το να περπατάς ελεύθερη ό,τι ώρα θες δεν είναι παράλογο, παράλογο είναι να στερείσαι αυτή την ελευθερία ή παράλογο είναι να βιάζεσαι επειδή κυκλοφορείς. Και αλήθεια να προσέξεις από τι; Πώς; Τι σημαίνει προσέχω; Και πως θαρρεί κανείς, αφελώς μάλλον, ότι αρκεί να προσέξεις από κάποιον που θέλει να πράξει τις αρρωστημένες σκέψεις του; Ποια προσοχή τους αποθαρρύνει; Καμια. Αυτό που τους αποθαρρύνει είναι «οι γονείς να μην γεννούν βιαστές», έχοντας η προαναφερθείσα αναφορά  προεκτάσεις στις έμφυλες διακρίσεις, την ανισότητα, τον σεξισμό, την υπεροχή και το πρότυπο του ψευτοανδρισμού.

Αυτή η μέρα εύχομαι να φέρει στα σημερινά παιδιά και στη γενιά των παιδιών μου (αν και όταν συμβεί-υποθετικά μιλάω δεν είμαι γονιός κυριολεκτικά) την αλλαγή αυτή που θα περπατά ελεύθερα χωρίς να τσεκάρει τον δρόμο, την αλλαγή αυτή που θα λέει όχι και θα σείεται ο τόπος, την αλλαγή που τις σημερινές και αλλοτινές ιστορίες θα τις ακούει σα να μοιάζουν ιστορίες φαντασίας, την αλλαγή κατά την οποία σαν γονιός δεν θα πρέπει να φοβάσαι τι μπορεί να συμβεί στην κόρη σου αν περπατά μόνη της, την αλλαγή που αν βιαστεί κανένας θα την ρωτήσει «τί φόραγες;», κανένας δεν θα της πει «που**να, τα ‘θελες», την αλλαγή που κανείς δεν θα την κατηγορήσει «γιατί δεν έφυγε νωρίτερα», την αλλαγή που κανείς δεν θα την ρωτήσει αν είπε «ξεκάθαρο όχι», την αλλαγή που η καταγγελία θα είναι ο κανόνας και η μη καταγγελία και ατιμωρησία η εξαίρεσή του. Την αλλαγή που δεν θα χρειαστεί να σιωπήσει αλλά να κραυγάσει, την αλλαγή που θα ξέρει ότι αν δεν έφυγε, αν υπέμεινε την κακοποίηση, τον εξευτελισμό, την υπονόμευση της ίδιας της της ύπαρξης θα ξέρει ότι είναι μέρος της κακοποίησης και όχι δική της ευθύνη για να την κουβαλά ως παντοτινή ευθύνη και ενοχή. Την αλλαγή που δεν θα χρειαστεί να μαρτυρήσει καμία στα χέρια κανενός. Την αλλαγή που δεν θα υπάρξει δευτερόλεπτο φόβου, τρόμου και ανημποριάς καμιάς πουθενά ούτε στον δρόμο, ούτε σε υπόγεια, ούτε σε δωμάτια, ούτε σε σπίτια ούτε σε δάση, ούτε σε παραλίες, ούτε σε μαγαζιά, ούτε σε αυτοκίνητα, ούτε πουθενά. Την αλλαγή που θα είναι αυτονόητο ότι καμία ύπαρξη δεν αξίζει να κακοποιηθεί.

Την αλλαγή που οι γυναίκες δεν θα είναι -για ορισμένους-  αντικείμενα ούτε κομμάτια να προσαρμόσουν στις ανάγκες, τις ορέξεις ή τις σαδιστικές πράξεις τους. Την αλλαγή που κανένας «άνδρας καθημερινός» δεν θα έχει χώρο και δικαίωμα να εκμεταλλευτεί την εξουσία, υπεροχή και θέση του. Την αλλαγή όπου καμία δεν θα φοβάται, καμία δεν θα έχει υπάρξει θύμα και δεν θα υπάρχουν βιαστές. Την αλλαγή που δεν θα υπάρχουν θύματα trafficking. Την αλλαγή που όποιο χέρι θα σηκώνεται, θα «κόβεται». Την αλλαγή που δεν θα χρειάζονται οι 8ες Μαρτίου να μιλούν για τα στοιχειώδη και αυτονόητα δικαιώματα και ισότητα, αλλά θα έχουν μονάχα ιστορική σημασία για να μνημονευθούν.

Την ημέρα που δεν θα χρειάζεται ΚΑΜΙΑ να ξέρει μονάχη της τον πόνο που έχει στη ψυχή της!

Και την ημέρα που καμιά δεν θα πεθαίνει παίρνοντας μαζί της αυτόν τον μοναχικό πόνο.

 

Διαβάστε επίσης:

Είμαστε τα κορίτσια με τα μωβ

 

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]