Ο Γιάννης Κότσιφας σε κερδίζει αμέσως, ακριβώς όπως ένα παιδί. Χαμογελάει πολύ, είναι αυθόρμητος, γλυκός. Έχει ειλικρινές και σπιρτόζο βλέμμα. Μίλησε στο 3pointmagazine.gr για την παράσταση στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Λένα Κιτσοπούλου, το θέατρο, τους φίλους του και για όσα τον ενοχλούν.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμαλιάδα, ήρθε στην Αθήνα το 1993 για να σπουδάσει στη Γυμναστική Ακαδημία και το 1997 πέρασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου απ΄όπου αποφοίτησε το 2000. Ζει μόνος του στα Εξάρχεια, δεν έχει ούτε σκυλιά ούτε γατιά γιατί “Εδώ δε μπορώ να κουλαντρίσω τον εαυτό μου…”.
Ξεκίνησε να ασχολείται με το θέατρο λίγο τυχαία: “Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Ξεκίνησα να πάω στη χορωδία του πανεπιστημίου -για να κάνω κάτι διαφορετικό- και συνάντησα το Δημήτρη Ντάσκα. Μου πρότεινε να πάω στη θεατρική ομάδα που δε πάνε πολλά αγόρια. Και λέω ‘Α ναι καλύτερα αυτό!’ . Και στα μισά του χρόνου αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Δούλεψα μπουφετζής σε ένα μικρό καφέ στην πλατεία Εξαρχείων ένα καλοκαίρι για να πληρώσω την προετοιμασία στη Βεάκη και έδωσα στο Εθνικό. Δε περίμενα να με πάρουν αλλά… μπήκα.”
Φέτος συμπρωταγωνιστεί στο Θέατρο Τέχνης με τη Λένα Κιτσοπούλου σε ένα έργο που έχει γράψει η ίδια με τίτλο “Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις.”
“Είναι αυτό που είμαστε καθημερινά. Μιλάει για την ανουσιότητα του να μιλάμε συνέχεια και να μη λέμε τίποτα. Και πρόκειται για δύο ανθρώπους γύρω στα 40 που είναι φίλοι. Όπως εγώ και η Λένα, είμαστε κάπως έτσι, μας εκφράζει αυτό.”
Το έργο είναι φαινομενικά “Κιτσοπουλικό”, στο στυλ γραφής και τη θεματολογία που έχουμε συνηθίσει από τη Λένα Κιτσοπούλου. “Νομίζω ότι η Λένα με αυτό το έργο επέλεξε να κάνει κάτι διαφορετικό. Δεν έχει κυνηγήσει καθόλου το ‘αστείο’ . Το αστείο εδώ προκύπτει από το ότι ο θεατής ταυτίζεται με αυτό που βλέπει, έχει βρεθεί σε έναν καναπέ ή ένα μπαρ να λέει ‘σάλτσες’ .”
Η ανάγκη για φυγή απο τον εαυτό μας και η ματαιότητα της ζωής υπάρχουν πάντα στα έργα της Κιτσοπούλου. “Η Λένα έχει στα έργα της τη ματαιότητα της ύπαρξης. Η ζωή έχει ωραία και απλά ωραία πράγματα, όπως ένα ωραίο φαγητό με φίλους, αλλά δεν είναι μόνο ωραία. Έχει και άσχημα, αρρώστιες, προβλήματα και κυρίως τη συνείδηση του θανάτου που είναι το πιο δύσκολο πράγμα.”
Όσο για το τί προβληματίζει τον ίδιο: “Ο προβληματισμός που έχω πια είναι να μην προβληματίζομαι. Προτιμώ να κάτσω σπίτι και να παίξω playstation για να μη σκέφτομαι. Μπαίνω σπίτι και η τηλεόραση ανοίγει αμέσως, το λάπτοπ, ανοίγουν αμέσως. Με ενοχλούν τα γνωστά θέματα όπως η μοναξιά. Όσο είσαι μικρός σκέφτεσαι ότι οι μεγαλύτεροι κάτι ξέρουν καλύτερα που εσύ ανακαλύπτεις τώρα, αλλά μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι δε ξέρουν τίποτα.»
O Γιάννης Κότσιφας ανήκει στην παρέα της Λένας Κιτσοπούλου και του Νίκου Καραθάνου οι οποίοι δουλεύουν σταθερά μαζί και έχουν δώσει πολύ ωραίες παραστάσεις τα τελευταία χρόνια. “Γνώρισα τον Νίκο (Καραθάνο) μέσω του Μαυρίκιου και έκτοτε κάνουμε πολύ παρέα, δουλεύουμε μαζί, είμαστε σαν οικογένεια. Όταν πρωτογνώρισα τη Λένα δεν τη πολυπήγαινα, όποτε ερχόταν σκεφτόμουνα ‘Ωχ πάλι αυτή’ γιατί ήταν σε μία δική της φάση και μπορεί να έμπαινε και να μη μου έλεγε ούτε γεια. Μετά σιγά-σιγά αρχίσαμε να μιλάμε και γίναμε… ένα!”
Ο Νίκος Καραθάνος και η Λένα Κιτσοπούλου παρότι συνεργάτες και στενοί φίλοι κάνουν διαφορετικό θέατρο. “Μία βασική διαφορά του Νίκου και της Λένας είναι ότι βλέπουν με άλλο τρόπο τη συγκίνηση. Ο Νίκος είναι στη κατεύθυνση του ‘Αγκαλιαστείτε, πιαστείτε’ , ίσως και με κάποια στοιχεία μελό -με την καλή έννοια. Η Λένα το κάνει αυτό με έναν κυνισμό και μέσω του αδιεξόδου αλλά παράλληλα είναι μία γυναίκα με πολλή ευαισθησία και αγάπη για τη ζωή. Μπορεί προς τα έξω να βγαίνει αλλιώς αλλά για μένα δεν είναι καθόλου αυτό. Και οι δύο τρόποι μου αρέσουν εξίσου.”
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι είναι ένας άνθρωπος που λειτουργεί ομαδικά. Του αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα, έπαιζε βόλεϋ και τώρα παίζει ποδόσφαιρο με τους φίλους του. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και στο θέατρο. “Δεν έχω το στοιχείο του ‘καριερίστα’. Συμβαίνουν τα πράγματα, μου αρέσουν, τα βρίζω κιόλας καμιά φορά. Πλέον όσον αφορά αυτό το κομμάτι έχω διαλέξει έναν δρόμο. Σε κάθε δουλειά κάτι ευχαριστιέμαι κάτι όχι.”
Τον ρωτάω γιατί κάνει θέατρο: “Τώρα πια με έχει πάρει η μπάλα! Και νιώθω ότι είναι κάτι το οποίο μπορώ να κάνω συμπαθητικά ή καλά. Δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο.”
Toυ λέω ότι ακούγεται πολύ “κουλ” τύπος. “Η Λένα με λέει μια ζωή ‘ψυχανάγκα’ και παλιότερα ήμουνα περισσότερο. Με ενοχλεί ότι ξυπνάω το πρωί αγχωμένος χωρίς λόγο. Δε μπορώ να χαλαρώσω εύκολα, να απολαύσω μια στιγμή.”
Όσο για τα σχέδια του: “Στα 40 δε περιμένω τίποτα, δεν ενθουσιάζομαι εύκολα αλλά είμαι ανοιχτός στο να μου συμβούν πράγματα. Θα ήθελα να δουλέψω και με άλλους ανθρώπους, π.χ. με τον Δημήτρη Καρατζά, με άλλους κώδικες και άλλους τρόπους. Αλλά θα ήθελα να κάνω και περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου. Να γυμνάζομαι περισσότερο ή ας πούμε ελπίζω το καλοκαίρι που μάλλον δεν θα έχω δουλειά, να μπορέσω να κάνω ένα ταξίδι.”
*Πληροφορίες για την παράσταση εδώ. (www.theatro-technis.gr/to-neo-ergo-tis-lenas-kitsopoulou/)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.