«Και το όνειρο μας είναι / στην Πόλη εμείς να μπούμε / σημαία να υψώσουμε / τον ύμνο εμείς να πούμε», φώναξαν οι βατραχάνθωποι του Πολεμικού Ναυτικού στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, όπως ακούγεται σε βίντεο που ανάρτησε η ΕΥΡΩΚΙΝΗΣΗ στο youtube. Το «ευγενές» όνειρο, γεμάτο αξίες, ιδανικά και πολιτική ουσία, από ανθρώπους ενταγμένους σε έναν (απαραίτητο) θεσμό γεμάτο μίσος έγινε πάλι αντικείμενο μόλυνσης της ατμόσφαιρας και του -ήδη- ρυπαρού αέρα που διαπνέει τον οπισθοδρομικό θεσμό της παρέλασης. Η Ελλάδα το 2015 αρνείται πεισματικά να γίνει μια «σύγχρονη και σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα». Όχι κατά τα πρότυπα του Αντώνη Σαμαρά, αυτό το κατορθώσαμε. Ανοίξαμε τα μαγαζιά τις Κυριακές, διώξαμε τους χαραμοφάηδες του Δημοσίου -παράνομα-, αθωώσαμε τον Παπακωνσταντίνου, βάλαμε και τη Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο να αλωνίζει. Όλα καλά με δαύτα.

Τί είναι οι ΟΥΚάδες; Είναι επαγγελματίες στρατιώτες, που εκπαιδεύονται να μισούν και να σκοτώνουν. Είναι αυτοί που αν γίνει πόλεμος , θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή και οι αξιωματικοί τους θα τους ζητήσουν να πάνε να σκοτωθούν στη μάχη. Εκπαιδεύονται στον ανορθόδοξο πόλεμο, στις καταστροφές, στα πρότυπα των «Underwater Demolition Teams» των Η.Π.Α. Η θεωρητική κουβέντα για το τί ρόλο θα μπορούσε να παίξει ο ελληνικός στρατός σε περίπτωση σύγκρουσης με τους Τούρκους και όποιον άλλον… «ανθέλληνα» (χα!), ή για τον ρόλο του στρατού ως μηχανισμό καταστολής και εδραίωσης του κράτους σε βάρος της κοινωνίας, είναι ατέρμονη. Άλλωστε, διαφεύγει του σκοπού του παρόντος σημειώματος.

Η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ, Βασιλική Κατριβάνου, σχολίασε στο facebook τα συνθήματα των ΟΥΚ: «Τα συνθήματα των ΟΥΚ στην παρέλαση της 25/3 είναι μια ευθεία πρόκληση για τη δημοκρατία. (…)Μου φαίνεται εξαιρετικά ανησυχητικό και αδιανόητο να μείνει χωρίς τιμωρία. (…)». Ακόμα πιο ανησυχητικές όμως είναι οι αντιδράσεις των πολιτών, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στις κουβέντες που ακολούθησαν το γεγονός. Είναι οι ίδιες επαναλαμβανόμενες, κάθε φορά που τα ΟΥΚ κάνουν «ομορφιές στις παρελάσεις». Όπως στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2010, όταν κραύγαζαν πως ψάχνουν Αλβανούς και Σκοπιανούς για να ράψουν με το δέρμα τους ρούχα στα μέτρα τους.

Θα περίμενε κανείς πως τα ανατριχιαστικά συνθήματα των ΟΥΚάδων θα προκαλούσαν θλίψη (στη χειρότερη περίπτωση) και αγανάκτηση (στην καλύτερη). Η αντίδραση της Κατριβάνου, σε μια «σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα» θα έθιγε τη δημοκρατία, τόσο στους θεσμούς, στις ποσότητες που εκεί έχουν απομείνει, όσο και στις συνειδήσεις, στις ψυχές των πολιτών. Φεύ! Τα σχόλια κάτω από την είδηση της αποδοκιμασίας των συνθημάτων, όσο στα φόρα του διαδικτύου συνολικά σου ρίχνουν απότομα μια σφαλιάρα στα μούτρα να ξυπνήσεις.

τουιτ Γεωργιαδη ουκ

Αν προσπεράσει κανείς το πλήθος προσβολών και σεξουαλικά χυδαίων εκφράσεων για την βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει στην επιχειρηματολογία. Αυτή αναπτύσσεται από διάφορες και ετερογενείς κατηγορίες ανθρώπων: α) από φασίστες ή κρυφοφασίστες που επιδοκιμάζουν ανοικτά τα ΟΥΚ, θεωρούν πως η Κατριβάνου είναι ανθελληνίδα (χα!) και πρέπει να το βουλώσει, β) αυτοί που (υποκριτικά) είναι σκεπτικοί απέναντι στο γεγονός, πλην όμως υποστηρίζουν πως ο ρόλος των ΟΥΚ είναι να σκοτώνουν, οπότε είναι λογικό να φωνάζουν τέτοια, γ) από άλλους που το αξιολογούν χαμηλά «ανάμεσα σε τόσα προβλήματα έχουμε σήμερα ως κοινωνία».

«Και τί έπρεπε να τραγουδάνε δηλαδή; Πάολα και Παντελίδη, Ή την Τσιγκολελέτα;» Αυτό ακούγεται από ανθρώπους που φρίττουν όταν τους μιλήσει κανείς για τη θεωρία του ταξικού πολέμου, για ταξικές συγκρούσεις, για τα βίαια μέσα των οποίων μετέρχεται μια κοινωνική επανάσταση. Οι ίδιοι φοβούνται και τη σκιά τους (σκυλιά, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πολλές φορές και το σκοτάδι) και συχνά έχουν υπηρετήσει τη στρατιωτική τους θητεία σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων από το σπίτι τους. Όμως προσωποποιούν τον εχθρό τους στον Τούρκο. Όποιος κι αν είναι αυτός. Ακόμα κι αν τους μοιάζει, και δουλεύει κάπου στην Άγκυρα ή στην Κωνσταντινούπολη 10 ώρες την ημέρα για 300 και 400 ευρώ.

Ο τσαμπουκάς τους είναι εκλεκτικός, οχυρωμένος πίσω από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Οι ίδιοι κάθε άλλο παρά «σκληροί» ή «βίαιοι» μπορούν να χαρακτηριστούν. Από το φόβο τους δεν κάνουν τσαμπουκά ούτε στο φανάρι, μέσα από το αυτοκίνητο. Αλίμονο, κανείς δεν θα έπρεπε. Όταν βλέπεις όμως τα σχόλια τους και τα συγχαρίκια τους στους «λεβέντες» των ΟΥΚ, περιμένεις πως όταν βγεις στο δρόμο θα συναντήσεις μικρούς «ράμπο» έτοιμους να πλακώσουν στο ξύλο όποιον τους στραβοκοιτάξει. Όπως τα «περήφανα» ΟΥΚ.

Είναι άνθρωποι που βλέπουν βία στις καταλήψεις, βία στις πορείες, βία στις απεργίες. Μέσα τους καίει η φλόγα της εθνικής υπερηφάνειας, που δεν κινδυνεύει να σβήσει όταν φτωχαίνει ο κόσμος, όταν υπογράφονται μνημόνια ή όταν ο Παπακωνσταντίνου κηρύσσεται αθώος από το δικαστήριο. Είναι ο Έλληνας ευπατρίδης που θέλει να μπει στην Κωνσταντινούπολη. Ή τουλάχιστον να έχουν τον φόβο μας.

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]